Αν πήγαζε από χιουμοριστική διάθεση ο καυστικός σχολιασμός στα social media για το… φανελάκι Τσιόδρα, θα ήταν άνευ σημασίας. Δεν είμαστε στρουθοκάμηλοι να παραγνωρίζουμε ότι το «κουτσομπολιό γειτονιάς» δεν είναι εκτός κοινωνικής μας σφαίρας. Ο αναμάρτητος άλλωστε πρώτος τον λίθον βαλέτω... Ωστόσο δεν ήταν κουτσομπολιό γειτονιάς αυτό που συνέβη, έστω και αν στο μωσαϊκό των κοινωνικών δικτύων, υπήρξαν και τέτοιες χιουμοριστικές αναφορές.
Ήταν κυρίως… πολιτική κριτική που εκκινούσε από αντιπολιτευτικό μένος, επειδή τον σεβάσμιο καθηγητή οι Συριζαίοι τον έχουν ταυτίσει με την κυβέρνηση. Ότι δηλαδή είναι η εξευγενισμένη υγειονομική βιτρίνα της, ότι παίζει το πολιτικό της παιχνίδι, και με την ανθρωπιστική του παρουσία την… «ξεπλένει» ( το ανθρωπιστική το τοποθετούν σε εισαγωγικά). Αυτό εντάθηκε μετά την ανεπίσημη αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στον «Σωτήρη», όπως τον είχε προσφωνήσει στην κοινή συνέντευξη τύπου, αρχές Νοεμβρίου.
Ήταν τόσο κακεντρεχή, χαμερπή, εχθροπαθή, τα σχόλια, που προς τιμή της η πρώην βουλευτής Αννέτα Καββαδία ανήρτησε στον λογαριασμό της στο facebook ένα θυμωμένο σχόλιο, κατά όλης αυτής της χλευαστικής ποταπότητας.
Είναι επιπροσθέτως και καμπανάκι για τον χώρο της όταν γράφει: «Στην Αριστερά, έτσι όπως την ξέρω εγώ, η εμφάνιση και τα ρούχα κάποιου/ας δεν αποτελούσαν ποτέ αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην Αριστερά, έτσι όπως την ξέρω εγώ, είναι σαφής ο διαχωρισμός μεταξύ πολιτικής/επικοινωνιακής κριτικής και χλευασμού. Στην Αριστερά όπως την ξέρω εγώ, οι άνθρωποι κρίνονται από την - ή την μη - προσφορά τους και το αποτύπωμα που αφήνουν. Τα χυδαία απεχθή «όπλα» του αντιπάλου - από την χρήση των οποίων έχει υποφέρει η Αριστερά, έτσι όπως την ξέρω εγώ, μόνο αποστροφή θα έπρεπε να προκαλούν. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος να αρχίζεις να μοιάζεις επικίνδυνα σε αυτό που ξορκίζεις…».
Εντάξει, αγιοποιεί την Αριστερά και δαιμονοποιεί τους αντιπάλους, αλλά είναι κατανοητό. Σε αυτό το χώρο ανήκει, και κατά το λαϊκό «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…». Ωστόσο δεν έχει εντελώς άδικο στην κριτική της. Έχει υποστεί και ο ΣΥΡΙΖΑ (όχι γενικώς η Αριστερά, αλλά η Αριστερά «όπως την ξέρει»), απολίτικη χλευαστική κριτική. Πότε για το δικό της χτένισμα, πότε για τα κιλά του Φίλη, πότε για το «στυλ ταβερνιάρη» του Βούτση, πότε με παρήχηση του ονόματος της Γεροβασίλη σε «Γιδ», πότε με το ντύσιμο του Κυρίτση ή με την υποτιθέμενη εχθρική σχέση των Συριζαίων με… το σαπούνι.
Μπορεί να λανθάνουμε, δεν έχουμε μετρήσεις, ωστόσο έχουμε την εντύπωση ότι στα κοινωνικά δίκτυα οι αναφορές αυτές είναι πολύ λιγότερο μαζικές, εδράζονται σε στερεότυπα ανθρωποτύπων, και έχουν ασθενέστερη πολιτική χροιά. Και σε κάθε περίπτωση αφορούν επώνυμα και εκλεγμένα πολιτικά στελέχη, που ούτως ή άλλως βρίσκονται υπό τον μεγεθυντικό φακό της δημόσιας παρατήρησης. Όχι έναν επιστήμονα, πού σε μια δύσκολη στιγμή συνέδραμε με την επιστημοσύνη του.
Φυσικά και μόνο εξ επιλογής (αν και ο Ξανθός του ΣΥΡΙΖΑ είχε πει και μεις τον ίδιο θα επιλέγαμε), η επιτυχημένη παρουσία του πιστώνεται στη ΝΔ. Και αυτό είναι η κινητήριος αιτία της προσπάθειας αποδόμησής του – ενίοτε και με συκοφαντίες περί μυθωδών ποσών που λαμβάνει για ερευνητικά προγράμματα.
Είχαμε γράψει παλιότερα, ότι ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ που η κοινωνία δεν βρίσκεται στο twitter. Θα τον είχε σιχαθεί ολοσχερώς. Δεν εννοούμε κατ’ ανάγκην ότι και τώρα καθοδηγεί όλον αυτό τον στρατό των troll και των φανατικών. Κάποτε ναι, όπως μας είχε δείξει και η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη (όχι ότι δεν τα ξέραμε, αλλά τα είπαν και μόνοι τους!).
Ωστόσο δημιούργησε τη μαγιά η οποία απέκτησε τη δική της δυναμική, ενίοτε και εκθέτοντας τις…σοσιαλδημοκρατικές ονειρώξεις του Τσίπρα, ή φέρνοντας σε δύσκολη θέση τα πολιτικοποιημένα στελέχη της αριστερής όχθης, και κάποιους από την «Προοδευτική Συμμαχία» - τους κάποτε «ανανεωτικούς» αριστερούς ας πούμε, όχι τους Πασόκους μέλη της.
Η νοοτροπία εχθροπάθειας που καλλιέργησε σε νέους ανθρώπους, έγινε πολιτική τους στάση. Τώρα δεν μπορεί να απαλλαγεί, γιατί αυτό τον ιδιότυπο στρατό τον έχει εκλογική ανάγκη. Θα μείνει αιχμάλωτός του και θα γεύεται τα επίχειρα .
