Είθισται ένας αρχηγός που έρχεται δεύτερος στις δημοσκοπήσεις, να επιθυμεί ένα ντιμπέιτ με τον προπορευόμενο. Η λογική ακολουθία είναι ότι μια τέτοια αναμέτρηση την επιδιώκει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να επιτεθεί στον Πρωθυπουργό, και να πάρει πόντους.
Αλλωστε έως τώρα έχει αποτυπωθεί ότι στην πρωθυπουργική καταλληλότητα προηγείται πάντοτε ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. Πρώτη φορά γίνεται ανατροπή και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προηγείται της καταλληλότητας του νυν Πρωθυπουργού.
Ο συγκεκριμένος δείκτης αποτελεί βέβαια ελληνική πρωτοτυπία. Καθιερώθηκε επί Κώστα Σημίτη για να προβάλει το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε η κυβέρνησή του: Την δική του καταλληλότητα ως Πρωθυπουργού έναντι του αντιπάλου του Κώστα Καραμανλή. Παρόλα αυτά ως δείκτης είναι ενδεικτικός της αποδόμησης που έχει υποστεί το προφίλ του κ. Τσίπρα.
Και παρόλα αυτά επίσης - και ενώ βρίσκεται σε ποσοστό μειωμένης πρωθυπουργικής καταλληλότητας έναντι του αντιπάλου του - ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, το επιτελείο του και κάποιος δημοσιογραφικός κόσμος, θεωρούν ότι μπορεί να υπερισχύσει του κ. Μητσοτάκη σε ένα ντιμπέιτ.
Θα συμφωνούσαμε παλαιότερα. Τη εποχή που ο κ. Τσίπρας ήταν ανατέλλων και ελπιδοφόρος. Τώρα το μόνο που θα έχει να προσφέρει σε ένα ντιμπέιτ είναι ο γνωστός επιθετικός και εξυπνακίστικος λόγος, σε συνδυασμό με την έλλειψη ευπρέπειας. Σε αυτό όντως μπορεί να υπερισχύσει επειδή ο αντίπαλός του είναι πιο πολιτισμένος.
Όταν π.χ. στη Bουλή σε μονομαχία των δύο, αναφέρθηκε αρνητικά στην οικογενειακή παράδοσή Μητσοτάκη (ό,τι και να εννοούσε), ο Μητσοτάκης από ευπρέπεια δεν του απάντησε καταλλήλως, αναφερόμενος στην οικογενειακή παράδοση του κ. Τσίπρα και τις επιχειρηματικές σχέσεις του πατρός του με τη χούντα. Σε αυτό όντως ο Πρωθυπουργός όντως θα είναι νικητής. Αλλά πλέον δεν είναι αυτό το είδος του αγοραίου τσαμπουκά που θέλει η δοκιμαζόμενη κοινωνία.
Και όχι μόνο η κοινωνία. Ούτε καν το κόμμα του πλέον. Το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ βράζει για την ανοχή που δείχνει στον αψύ παρωχημένο τσαμπουκά του Παύλου Πολάκη. Βουλευτές και κεντρικά στελέχη πνέουν μένεα, θεωρώντας ότι η προσκόλληση στον Πολάκη μπορεί να ικανοποιεί ανεγκέφαλους ταλιμπάν, αλλά διώχνει τη μεγάλη μετριοπαθή πλειοψηφία που εντοπίζεται στον χώρο τη Κεντροαριστεράς.
Ιδιαίτερα ενοχλημένοι είναι οι βουλευτές Κρήτης, όπως οι κ. Σταθάκης και Ξανθός. Ασχέτως της διοικητικής και πολιτικής ανεπάρκειας που μπορεί να τους καταλογίσει κανείς, έχουν επιδείξει ήθος λόγου και πράξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κρήτη, που σάρωσε στις προηγούμενες εκλογές, αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα λόγω της ασυνέπειας που του κατολογίζουν οι Κρητικοί – όπως όλοι οι Έλληνες άλλωστε. Αρκετοί ακροβατούν στο όριο της μη επανεκλογής, και θεωρούν ότι η ταύτιση του κ. Τσίπρα με τον Πολάκη, με τον οποίο περιφέρεται αυτές τις μέρες στην Κρήτη, τους αφαιρεί εκλογικό κεφάλαιο. Το κακό γι αυτούς είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει συμβιβαστεί με την ήττα, και δεν τον ενδιαφέρει η δική τους τύχη.
Η συμπεριφορά του Πρωθυπουργού προς τον κ. Πολάκη, δεν θεωρείται ουδέτερη, ως στήριξη δηλαδή ενός υπουργού που βρίσκεται δυσμενώς στην επικαιρότητα, αλλά ως ψηφοθηρική πριμοδότησή του, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε οιονεί προεκλογική περίοδο.
Η δυσαρέσκεια είχε ξεκινήσει από την αναγγελία της μετατροπής της πρότασης μομφής της ΝΔ κατά Πολάκη σε ψήφο εμπιστοσύνης, υποχρεώνοντας έτσι το σύνολο της Κ.Ο. – που σημαίνει το σύνολο της κυβέρνησης και του κόμματος – να υιοθετήσουν και να υπερασπιστούν την συμπεριφορά ου Κρητός βουλευτού.
Ο κ. Πολάκης είναι «πιστόλι» για τον κ. Τσίπρα. Τον χρειάζεται για να εκτελεί πολιτικούς αντιπάλους. Ταιριάζει άλλωστε στο τρόπο αντιλαμβάνονται την πολιτική γενικώς, και την πολιτική αντιπαράθεση ειδικότερα. Έχουν την ίδια αισθητική έκφρασης παρόλο που η αισθητική της εμφάνισης τους δείχνει διαφορετικούς.
Γιάννης Σιδέρης
