Του Γιάννη Σιδέρη
- «Που θα ήθελες να ζεις αν γίνει πυρηνικός πόλεμος;» ρωτούσε το παλιό ανέκδοτο
- «Στην Ελλάδα, γιατί όλα έρχονται με 40 χρόνια καθυστέρηση».
Ας ξαναθυμηθούμε: Το αντάρτικο πόλης γεννήθηκε στα ανήλιαγα σοκάκια των pueblos jovenes, των μίζερων παραγκουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, εκεί στη χαμοζωή, που τα όνειρα των ανθρώπων σκεπάζονταν από τη λάσπη, την απελπισία, την καταπίεση δικτατόρων και την αρπακτικότητα των αμερικανικών πολυεθνικών.
Ευαγγέλιό τους έγινε το «Εγχειρίδιο του Αντάρτη Πόλεων» του Βραζιλιάνου επαναστάτη Κάρλος Μαριγκέλα. Ονόματα οργανώσεων μυθικών στην εποχή, «Τουπαμάρος», «Μοντενέρος», «Φωτεινό Μονοπάτι, πιο πάνω Φιντέλ, Τσε. Εκεί κάπου στα 60ς, ένα παγκόσμιο αεράκι μετέφερε από τόπο σε τόπο τα όνειρα της επανάστασης, το φαντασιακό μιας νέας εποχής που ερχόταν.
Στην από δω μεριά του Ατλαντικού, κάτω από τη Μεσόγειο, η Αλγερία του Μπεν Μπελά, λαμπύριζε ως αστέρι του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών, ο Μαντέλα άρχισε να ταρακουνά το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, στη Ροδεσία ο Μπουγκάμπε έβαζε φωτιά στα τόπια και πολιορκούσε τους Άγγλους απικιοκράτες.
Πάνω από τη Μεσόγειο, δίπλα μας οι Ερυθρές Ταξιαρχίες γάζωναν με Καλάσνικοφ τα πόδια των στόχων τους, ακόμα πιο δίπλα η ΕΤΑ των Βάσκων διεκδικούσε με τα όπλα ανεξαρτησία, στην Ιρλανδία ο ΙΡΑ ξαναζέσταινε τις ελπίδες ανεξαρτησίας των παλιών ιρλανδών ηρώων, η βουλευτίνα των κοκτέιλ μολότοφ Μπερναντέτ Ντέβλιν έμπαινε στη Βρετανική βουλή σοκάροντας τη γηραιά Αλβιώνα, η RAF, γνωστή ως «Μπάαντερ–Μάινχοφ» ξεκινούσε ένα ακατανόητο και θνησιγενή αγώνα στη Γερμανία ενάντια στον καπιταλισμό, και η νεολαία της Κορσικής άρχισε να οργανώνει το FLNC, ένα λειψό σχήμα εθνικοπαπελευθερωτικής οργάνωσης.
Στη Μέση Ανατολή οι Παλαιστίνιοι Φενταγίν ήταν σύμβολα θαυμασμού και αντίστασης. Στην Άπω Ανατολή, τα ξυπόλητα τάγματα των Βιετκόνγκ είχαν συνεπάρει με τον ηρωισμό τους – και όχι μόνο τους αριστερούς – γιατί ψυχωμένοι και ρακένδυτοι, έδιωχναν μετά τους Γάλλους και τους πάνοπλους αμερικανούς, ενώ οι Ταμίλ στη Σρι Λάνκα, ξεκινούσαν έναν από τους πιο μακρόχρονους «εμφυλίους» του 20ου αιώνα.
Ήταν μια παράξενη, «εγερτήριος» εποχή που έδειχνε ότι ο κόσμος θα άλλαζε συθέμελα και θα άλλαζε τώρα.
Όλα όμως, όπως απότομα πήραν φωτιά, έτσι και κατασίγασαν. Κάποιοι πέτυχαν και έσβησε η λάμψη. Ο Φιντέλ έγινε σκληρό καθεστώς, οι Βιετκόνγκ υιοθέτησαν έναν κινεζικής έμπνευσης σκληρό κομμουνιστικό καπιταλισμό, που επί χρόνια τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης. Άλλοι απέτυχαν. Ο ΙΡΑ, η ΕΤΑ, οι Ταμίλ, συνθηκολόγησαν, η RAF εξοντώθηκε στα λευκά κελιά, ο Τσε έγινε μοδάτο πόστερ στα δωμάτια των «γκρούπις» της φαντασιακής επανάστασης.
Και μόνο στην Ελλάδα ήρθαν σαν απόνερα όλα αυτά και παραμένουν σε έναν εκφυλιστικό κοινωνικό λήθαργο. Η 17 Ν – και μόνο – ήταν η οπισθοφυλακή εκείνης της εποχής. Μυθολογημένοι «εκδικητές του λαού», που όταν συνελήφθησαν, το λούμπεν πρόσωπό τους ξάφνιασε το πανελλήνιο. Στη συνέχεια ήρθαν κι άλλοι, καλοζωισμένοι, κατ΄ απομίμηση, δίνοντας «μάχες» που κανείς δεν ζήτησε και δεν τους εξουσιοδότησε να κάνουν, όταν στο παγκόσμιο ριζοσπαστικό μέτωπο αυτές οι μορφές δράσης είχαν ξεθυμάνει, γιατί οι πρωταγωνιστές τους κατανόησαν το άσκοπο και ατελέσφορο της τέτοιας δράσης.
Η… επαναστατημένη Ελλάδα των social media
Πλέον στην Ελλάδα, εκείνο που σοκάρει, είναι το πώς δέχτηκε μεγάλο μέρος του κοινού των social media, το χτύπημα στον Παπαδήμο.
Να εξηγήσουμε απ΄αρχής, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σαφώς δεν φταίει για την δημιουργία της τρομοκρατίας, προϋπήρχε και ούτως ή άλλως αυτά τα κυκλώματα ζουν στο δικό τους ιδεολογικό πλανήτη. Όμως συνέβαλλε με την ρητορική του μίσους να δημιουργήσει εκείνη τη κοινωνική συνείδηση που θεωρεί δίκαια την «τιμωρία» του Παπαδήμου. Επίσης επειδή εκφράστηκαν υποψίες «γιατί τώρα, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ στραπατσαρίστηκε στο Eurogroup», ότι – κατά προσωπική γνώμη – επ' ουδενί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνδέεται με επιχειρησιακές δράσεις τρομοκρατικών ομάδων. Το πολιτικό του πρόβλημα έγκειται στο ότι εξακολουθεί να θεωρεί αυτές τις ομάδες ως πολιτικά υποκείμενα, οι οποίες όταν συλληφθούν χρήζουν πολιτικής υποστήριξης (αφού όπως είπε και ο Μπαλαούρας, ομάδες σαν τη 17 Ν είχαν ένα λαθεμένο ιδεώδες, μία αντίληψη… ότι οι κακοί έπρεπε να τιμωρηθούν). Ως εκεί.
Τέτοιες αντιλήψεις άλλωστε υπήρχαν και στους κόλπους του παλιού ΠΑΣΟΚ (τότε που η Μελίνα πήγαινε μάρτυρας υπεράσπισης του Μαζοκόπου. που έχασε το χέρι του όταν έσκασε στα χέρια του η βόμβα που κατασκεύαζε. Ήταν τότε που ο Πάνος Καμμένος άρχιζε πολιτική καριέρα γράφοντας βιβλίο και αποκάλυπτε… τεκμηριωμένα τον Αντρέα ως αρχηγό τη 17Ν!).
Αυτή η αντίληψη, των λάθος αγωνιστών, διατρέχει και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών. Αν ο Παπαδήμος είχε δεχθεί επίθεση με μαχαίρι για να τον ληστέψουν, ίδιες αποπολιτικοποιημένες δηλώσεις θα έκαναν. Πουθενά – ως όφειλαν, όντας κυβερνήτες κράτους – υπόσχεση για καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Έτσι, για το θεσμικόν του πράγματος!
Το πρόβλημα ωστόσο, περισσότερο από την ίδια τρομοκρατία και από την «κινηματική» υποκρισία της κυβέρνησης που υπογράφει μνημόνια αλλά εξακολουθεί να το παίζει κόμμα διαμαρτυρίας και δικαιωμάτων, είναι η κοινωνία, ή έστω μέρος της.
Ένας βόρβορος ικανοποίησης, χαράς, «δικαίωσης» ξεχύθηκε στα social media. Μια φανερή εκδικητικότητα, για τον «άνθρωπο των τραπεζών», το «προκεχωρημένο φυλάκιό τους», τον «απεσταλμένο των αρπακτικών», τον «καταπιεστή του υπόδουλου λαού» μας, τον «άρπαγα της περιουσία και της ζωής μας», τον «δοτό πρωθυπουργό της χουντικής κυβέρνησης (που είχε εκλεγεί στη Βουλή με 255 ψήφους και μόνο 38 αρνητικές), τον «Παπαδήμ-ι-ο» που έγραφε η Αυγή, και χιλιάδες άλλες παρόμοιες φράσεις, μοχθηρίας, σκατοψυχιάς και ανοησίας. Εξανίσταντο μάλιστα με θυμό προς όποιον καταδίκαζε την ενέργεια «εδώ πονάει ο ελληνικό λαός και σας έπιασε ο πόνος για τον Παπαδήμο; Κακό ψόφο να έχει», που «εξαιτίας του αυτοκτόνησαν χιλιάδες».
Και το τελεσίδικο από μορφωμένο 65ρη: Δεν με σοκάρει η εικόνα του τραυματισμένου Παπαδήμου όπως δεν με σοκάρει η εικόνα του κρεμασμένου ανάποδα Μουσολίνι!
Μεγάλα τμήματα λαού, όχι αναγκαστικά αμόρφωτα, ούτε έχουν καταλάβει γιατί πτωχεύσαμε, ούτε έχουν διάθεση να το ψάξουν. Η λογική έχει καταχωνιαστεί, η οργή γίνεται τυφλό μίσος κατά αυτών που νομίζουν ότι φταίνε, η κατάρα η μόνη αυτοδικαίωση, η «ευχή» για κακό ψόφο η μόνη διέξοδος.
Βέβαια το ερεβώδες ανορθολογικό από πάντα υπάρχει στην χώρα. Κάποιος υπενθύμισε ότι η μισή Ελλάδα πανηγύρισε για τη δολοφονία Καποδίστρια! Από τότε παρήλθαν χρόνοι πολλοί, γενιές Ελλήνων μορφώθηκαν, ταξίδεψαν, ξενιτεύτηκαν, ανοίχτηκαν στον κόσμο, απέκτησαν παραστάσεις, δέχτηκαν επιρροές άλλων κοινωνιών, άλλων κρατών, άλλων τρόπων σκέψης.
Αλλά τελικά παραμείναμε εκείνη η Ελλάδα, που η μισή χάρηκε όταν δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας.
Καληνύχτα και καλή τύχη
