Ο Αλέξης Τσίπρας σε όποια όχθη κι εάν βρέθηκε την τελευταία δεκαετία παραμένει και θα συνεχίσει να είναι ένας απαράλλακτος τυχοδιώκτης. Ένας πολιτικάντης που μιλάει ακόμη τη γλώσσα του 3%, το οποίο χάρη στην αντιμνημονιακή σαγήνη ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη, εν πλήρη αναντιστοιχία με το πολιτικό διαμέτρημα του ίδιου και της πρότασης διακυβέρνησης του.
Προσπαθεί να αναζωογονήσει την ίδια φόρα με την οποία συνετρίβη στις 21 Μαΐου, με τα fake news, την ομπρέλα στις εμετικές επιθέσεις της υπόγας και των τρόλ της Κουμουνδούρου. Περιφρονεί τη λαϊκή ετυμηγορία για να «κοντύνει» πολιτικά τη θετική ψήφο που απογείωσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη επιστρατεύοντας το αφήγημα του φόβου. Του φόβου για τις δήθεν ασφυκτικές συνθήκες που θα δημιουργηθούν για τη δημοκρατία, εάν ένας πρωθυπουργός που με την ισχυρή λαϊκή εντολή, εξαφάνισε την παγίδα της αστάθειας. Του αδιαμφισβήτητου νικητή μιας δημοκρατικής διαδικασίας που θέλει να μετατρέψει τις 20 μονάδες διαφορά και την αύξηση του απόλυτου ρυθμού των ψήφων της παράταξης του, σε προωθητικό βήμα προόδου για τη χώρα. Αυτή είναι η μικροκομματική και μυωπική αντίληψη του Αλέξη Τσίπρα για το αποτέλεσμα των εκλογών.
Η αναρρίχηση του στην εξουσία βασίστηκε στον διχασμό, η κυβερνητική του αποτυχία παραλίγο να καταδικάσει τη χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης, αλλά ο ισόβιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν διδάχτηκε τίποτα. Ο κ. Τσίπρας δεν αφυπνίστηκε ούτε τώρα που αποδοκιμάστηκε και η αποτυχημένη θητεία του στην αντιπολίτευση. Διότι εκτός από την σαρωτική ανανέωση της εμπιστοσύνης στην πρόταση διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι πολίτες έκριναν αρνητικά την δράση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που αντιτάχθηκαν παντοιοτρόπως σε εθνικές επιλογές και χαράξεις. Της αξιωματικής αντιπολίτευσης που πάνω στον καμβά της περασμένης τετραετίας αλλά και σε εκείνον της προεκλογικής περιόδου φιλοτέχνησε μια κατάμαυρη Ελλάδα. Του ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμμετείχε σε καμία προσπάθεια να διαμορφωθούν ευρύτερες συναινέσεις και απέφυγε την προγραμματική αντιπαράθεση.
Ο κ. Τσίπρας κρύβεται πίσω από την αυταπάτη για να μην αποδεχθεί ότι ηττήθηκε ολόκληρο το υπόδειγμα πολιτικής, το οποίο στηρίχθηκε σε fake news, σε τοξικότητα, σε προσωπικές επιθέσεις. Με λογικές «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και με κυρίαρχο δόγμα «οι αντίπαλοί μας είναι οι εχθροί μας» και ότι «πρέπει να τους εξαφανίσουμε, να τους εξουδετερώσουμε, να τους θάψουμε τρία μέτρα κάτω από τη γη». Αυτά απέρριψε εμφατικά το εκλογικό σώμα και επιβράβευσε το παράδειγμα μιας πολιτικής δύναμης η οποία έσκυψε με προσοχή πάνω στα προβλήματα των πολιτών και εργάστηκε αποτελεσματικά ώστε να μετατρέψει τα λάθη της σε δύναμη εκσυγχρονισμού.
Όμως για τον Αλέξη Τσίπρα η διέξοδος στο ιστορικό χαστούκι για τον ίδιο και την αριστερά δεν είναι οι ρεαλιστικές προτάσεις που θα δίνουν λύσεις στα πραγματικά βήματα των πολιτών. Ο κ. Τσίπρας κρατιέται από τα γνωστά «σωσίβια», της διαβολής και της διαστρέβλωσης. Έστησε την προεκλογική καμπάνια πάνω στα καραμπινάτα ψεύδη για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και τώρα λίγες μόλις μέρες μετά την καταδίκη του στην κάλπη η λούμπεν εμπροσθοφυλακή του ΣΥΡΙΖΑ διασπείρει νέα fake news.
Ασύστολα ψεύδη ότι δήθεν οι μισθοί «παγώνουν» την επόμενη διετία με την επίκληση μιας φαιδρής τεκμηρίωσης που στηρίζεται πάνω στην «κοπτοραπτική» στοιχείων της Κομισιόν. Για να παραπλανήσουν τους πολίτες, αποκρύπτουν ότι τόσο το δημοσίευμα που χρησιμοποιούν όσο και η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν αφορά στην αύξηση του κατώτατου μισθού αλλά στο ξεπάγωμα των τριετιών. Θέμα στο οποίο απάντησε προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπενθυμίζοντας ότι ξεκάθαρη προϋπόθεση για να επανέλθουν οι τριετίες είναι η μείωση της ανεργίας κάτω από το 10%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως με το νέο και το παλαιό «αίμα», ήτοι τον κ. Πολάκη και την κ. Ακρίτα ψάχνει τη ρελάνς σε μια ήττα που οφείλεται καθ’ ολοκληρίαν στη στρατηγική αυτοπαγίδευση του. Έχει πέσει στον λάκκο που ο ίδιος έσκαβε για τους αντιπάλους του αλλά πλέον δεν μπορεί να τραβήξει μέσα σε αυτόν τους πολίτες.
