Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Τώρα που ο Τσίπρας βρέθηκε στο λυκόφως του, του βγάζει γλώσσα και ο Πολάκης, τον οποίο πήρε από την αφάνεια του Καζάκη και τον έκανε υπουργό. Και τον διατηρούσε στη θέση του παρότι με την εχθροπάθειά του συσπείρωνε τους αλλόφρονους αυριανιστές αλλά απόδιωχνε τους μετριοπαθείς πολίτες.
Με αφορμή δηλώσεις Τσίπρα σε συνέδριο της Καθημερινής για τα πενήντα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, χαρακτήρισε ατυχή τη διαχείριση της κυβέρνησής του στις τηλεοπτικές άδειες και τη Νοβάρτις. Και ο Αψύς ξεσπάθωσε: Του μήνυσε δημοσίως: «Ατυχές ήταν που δεν ήρθες στο συνέδριο να τα πεις αυτά αλλά πήγες στο συνέδριο της Καθημερινής.
Στη συνέχεια του καταλογίζει ότι κάνει λάθος ανάγνωση για τις δυο υποθέσεις ΜΜΕ και Νοβάρτις. Δε θα κρίνουμε τα επιχειρήματα του Πολάκη. Το προτάξαμε για τη μέγιστη απρέπεια, ενός ανθρώπου που έπαιζε τον ρόλο ασπίδας στον πρώην αρχηγό με χυδαίες εχθροπαθείς επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων του, επιθέσεις που υποβίβαζαν τον δημόσιο διάλογο. Και τώρα υπάκουσε στην αρχαία εντολή «Πρώτος τον λίθον βαλέτω»!
Αυτή είναι η μοίρα των βασιλέων που εξέπεσαν. Την ίδια οργή δέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας από οπαδούς και τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο. Από τους ίδιους ανθρώπους που τον «έραιναν» με δοξαστικούς ύμνους, τα χρόνια της κυριαρχίας του. Ένας από τους λόγους της οργής τους ήταν επειδή συμμετείχε στο φόρουμ της εφημερίδας.
Λογικόν. Ο ίδιος διαμόρφωσε μια κουλτούρα οριζόντιας, συνολικής απόρριψης του δημοσιογραφικού κόσμου. Τον λοιδόρησε, τον αδίκησε, του τσαλάκωσε την αξιοπρέπεια. Και τώρα εισπράττει τα επίχειρα. Οχι από τους δημοσιογράφους όπως θα έπρεπε, αλλά από τους οπαδούς του! Εισπράττει απαξίωση ως «προδότης» επειδή συμμετείχε σε μια απλή συζήτηση που οργάνωσε μια εφημερίδα.
Όσον αφορά αυτά που είπε, επί της ουσίας ήταν μια σειρά από ψέματα, προκειμένου να ωραιοποιήσει εαυτόν και τη θητεία του. Χαρακτήρισε απλώς «ατυχή» την διαχείριση των τηλεοπτικών αδειών και της Νοβάρτις. Αλλά φευ γι’ αυτόν, και μνήμη υπάρχει και scripta manent.
Άραγε ήταν άλλος Τσίπρας αυτός που έγραφε στον πρόλογο του σχετικού βιβλίου του Νίκου παππά: «Και προχώρησαν ακόμα και σε πράξεις αντεκδίκησης για όσους τόλμησαν να αγγίξουν τους «ανέγγιχτους» (σ.σ. καναλάρχες). Για να μην τολμήσει κανείς στο μέλλον να τα επαναλάβει(…). Όταν όμως θεωρείται τήρηση καθήκοντος η επί τριάντα χρόνια προστασία της παρανομίας και παράβαση καθήκοντος η αποκατάσταση της νομιμότητας, τα λόγια περισσεύουν».
Χαρακτήριζε αποκατάσταση της νομιμότητας τον νόμο Παππά που κρίθηκε αντισυνταγματικός από το Συμβούλιο της Επικρατείας! Τον νόμο για τον οποίο ο εμπνευστής του υπουργός καταδικάστηκε ομόφωνα (13-0) από το Ειδικό Δικαστήριο, ως ένοχος για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Τσίπρας που είχε χαρακτηρίσει «νομικά προσκόμματα» τις αποφάσεις του ΣτΕ.
Τόση νομιμότητα πως την αντέχανε στον ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη; Και όσοι χαρακτήριζαν παράνομη και σταλινικής αύρας τη μεθόδευση, δεν ήταν επειδή είχαν δική τους γνώμη. Ήταν επειδή, κατά τους Συριζαίους, ήταν τσιράκια των καναλαρχών.
Το έτερον που χαρακτήρισε ατυχές ήταν η (επίσης σταλινική έμπνευση) της Νοβάρτις. Η προσπάθεια σπίλωσης δέκα εκ των κορυφαίων στελεχών της αντιπολίτευσης, η προγραμματισμένη μεθόδευση ευτελισμού τους με το σόου των δέκα καλπών στη Βουλή (προκειμένου να έχει όμηρη όλη την αντιπολίτευση στις εκλογές που σχεδίαζε το Φθινόπωρο του 2019, πριν του έρθει η κεραμίδα των ευρωεκλογών). Και αυτό ήταν απλώς μια ατυχής διαχείριση. Εξέστιν ασχημονείν.
Για το γελοίο δημοψήφισμα της μιας εβδομάδας του 2015, δήλωσε «ποτέ δεν σκέφθηκα να διαπραγματευτώ την παρουσία μας στην Ευρώπη. Εάν λέει αλήθεια, σημαίνει ότι δεν κατάλαβε τι διακυβευόταν. Το κατάλαβε εκ των υστέρων, όταν του είπαν ότι θα κατέληγε «στο Γουδί», με την καταστροφή που θα έφερνε στη χώρα.
Καταγγέλλει επίσης ότι στην κυβέρνησή του υπήρχαν πρόσωπα που μιλούσαν για την ανάγκη να βγει η χώρα από το ευρώ. Ποιος τους έβαλε στην κυβέρνηση ενώ ήξερε τι πρέσβευαν; Και φταίνε μόνο αυτοί; Αυτοί επικοινωνούσαν με τον Πούτιν να μας τυπώσει δραχμές; Αυτοί έστελναν τον ξάδερφο Γιώργο στο Ιράν να μας δώσει χαριστικά φτηνό πετρέλαιο, και τον αδελφοποιτό τότε Νίκο, να ψάχνει φτηνό πετρέλαιο και ζαρζαβατικά στη συντροφική Βενεζουέλα;
Στο παρόν κείμενο δεν αξιολογούνται πολιτικά τα συγκεκριμένα καθεστώτα. Άλλωστε είναι κυρίως πρόβλημα των λαών τους. Αξιολογείται η μέγιστη αφέλεια του τότε Πρωθυπουργού που δεν είχε κατανοήσει τη θέση της χώρας ως μέλους της Ε.Ε., τις τεράστιες ανάγκες της και την ευαλωτότητά της.
Ο Τσίπρας κάνει προσπάθεια να ρετουσάρει το προφίλ του, να εγγράψει τη δική του εκδοχή στην ιστορία. Ανθρώπινο και κατανοητό. Όμως, αυτό ταιριάζει στους απόμαχους. Αυτοί που θέλουν να συνεχίσουν να είναι ενεργοί, να διαμορφώνουν τις συνθήκες, χρειάζονται συμμάχους. Και ο Τσίπρας δεν τους έχει. Τον αντιμετωπίζουν σαν «πρώην». Ακόμη και τον Πολάκη έχασε…
