Η επιμελής και επίπονη προσπάθεια ορισμένων κύκλων, να επανατοποθετήσουν τον Αλέξη Τσίπρα στο κεντρικό κάδρο της πολιτικής, καλά κρατεί. Ίσως το πιο διχαστικό και καταστροφικό πολιτικό πρόσωπο της τελευταίας δεκαπενταετίας, εμφανίζεται εκ νέου εντός μιας άλλης συσκευασίας με γυαλιστερό περιτύλιγμα με «σοφές» και «ενωτικές» κορδέλες. Είναι όμως η Ελλάδα χώρα Λωτοφάγων;
Οι εμφανίσεις του πρώην πρωθυπουργού σε εκδηλώσεις του ιδρύματός του και σε βραβεύσεις ευφάνταστων συλλόγων, έχουν διπλό στόχο.
Ο πρώτος στόχος είναι η επαναφορά του Αλέξη Τσίπρα στο κέντρο των εξελίξεων της Αριστεράς, την οποία ο ίδιος αφ’ ενός απαξίωσε με την καταστροφική κυβερνητική του θητεία και αφ’ ετέρου διέλυσε παραδίδοντας το δακτυλίδι της διαδοχής του στον Στέφανο Κασσελάκη.
Και ο δεύτερος στόχος είναι η ανάδυσή του από το καθαρτήριο της κολυμπήθρας του Σιλωάμ, μέσα στην οποία θα έχουν αφεθεί όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος. Με σκοπό την προβολή του σαν μια αξιόπιστη πολιτική παρουσία με μέλλον και προοπτικές για τον τόπο.
Π. Καμμένος, Αλ. Τσίπρας
Βουλή των Ελλήνων, 2016 | Eurokinissi, Γιάννης Παναγόπουλος
Η επίτευξη του πρώτου στόχου δεν είναι ανέφικτη. Τα «πολιτικά ορφανά» στελέχη που άφησε πίσω του, κινούνται ακόμα σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα. Τα περισσότερα από τα μέλη της κυβέρνησής του με τον Πάνο Καμμένο, που έδιναν τον αριστερό τέμπο και το ισχυρό ιδεολογικό στίγμα, έχουν φύγει και έχουν φτιάξει άλλο κόμμα.
Οι υπόλοιποι που είναι πολιτικά άχρωμοι και άοσμοι, παραμένουν στο Σύριζα παλεύοντας σε ένα παιχνίδι κομματικής εξουσίας που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον, παρά μόνο τον πολύ στενό μηχανισμό της Κουμουνδούρου. Παράλληλα, αυτή η εσωκομματική πάλη, η οποία έχει ξεφύγει από κάθε όριο και έλεγχο, επιτρέπει σε όλους εμάς να αισθανόμαστε υπέρμετρα ανακουφισμένοι, αναλογιζόμενοι από τι γλυτώσαμε.
Εάν λοιπόν ο άγνωστος νεαρός από το Μαϊάμι κατάφερε να αλώσει το κόμμα του Σύριζα σε μηδενικό χρόνο, δεν μπορεί να καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας να επιστρέψει τον αρχηγικό του θώκο, μετά από τη σταλινικού είδους εκπαραθύρωση του Στέφανου Κασσελάκη; Φυσικά και μπορεί. Ειδικά όταν ανάμεσα στα στελέχη του πρώην Σύριζα, επικρατεί πανικός από το φόβο της μη επανεκλογής τους στη Βουλή στις επόμενες εκλογές και από την πιθανότητα συρρίκνωσης της κρατικής επιδότησης του κόμματος.
Έτσι είδαμε αρκετά παλαιά στελέχη να στριμώχνονται πέριξ του πρώην αρχηγού τους και να φωτογραφίζονται μαζί του χαρούμενοι και χαμογελαστοί, βλέποντας στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, την απόλυτη σανίδα σωτηρίας για την πολιτική και οικονομική τους επιβίωση.
Ο δεύτερος στόχος, δηλαδή η επανάκαμψή του στην κεντρική πολιτική σκηνή μέσω της αποκοπής από το νοσηρό παρελθόν του είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση.
Η επιστροφή στο πεδίο της διεκδίκησης της εξουσίας, απαιτεί πραγματική πολιτική. Ούτε ιαχές με «γκόου μπακ», με «ρήξεις με την ΕΕ», με «συγκρούσεις», με «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», ή με «ένα νόμο κι ένα άρθρο».
Ούτε επικίνδυνες φαντασιώσεις που είχαν οδηγήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην αυλή των Μουλάδων της Τεχεράνης και στα γραφεία του υφυπουργού Οικονομικών της Ρωσίας και εκπρόσωπο της αναπτυξιακής τράπεζας που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν οι χώρες BRICS (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία, Ν. Αφρική).
Ούτε διεστραμμένες κορώνες τύπου, «από πού πέφτουν οι μολότοφ», «ΝΔ παιδεραστές», «υπουργοί δολοφόνοι», «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του Ελληνικού κράτους» και άλλες.
Για πολλούς αρκεί η “kolotoumba” του καλοκαιριού του 2015, ως απόδειξη της πολιτικής μεταστροφής και ωριμότητας του Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο, όλα όσα ακούστηκαν στη χθεσινή εκδήλωση είναι άκρως απογοητευτικά.
Η προσπάθεια μεταστροφής της θέσης του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο διαφορετικός τρόπος που αποπειράται να προσεγγίσει την οικονομική πραγματικότητα, ήταν ανεπαρκείς. Τι είναι το Στρατηγικό κράτος που θα αντικαταστήσει το Επιτελικό κράτος; Σε ποια ασφάλεια των πολιτών αναφέρθηκε ο απόλυτος λάτρης του «χάους» και εμπνευστής του «ή εμείς, ή αυτοί»; Τι νόημα είχε η αναφορά του στο αναπτυξιακό σοκ του Τρικούπη και του Βενιζέλου; Τι ακριβώς συγκρίνει; Εκτός και αν τους έχει εντάξει και αυτούς, στο εικονοστάσιο της Αριστεράς δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη.
Η προσπάθεια rebranding, του Αλέξη Τσίπρα συγκρούεται με την πραγματικότητα. Η τερατώδης ανακρίβεια που ανέφερε στην ομιλία του, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη παρέλαβε μια «οικονομία σταθεροποιημένη με εύρωστο δημόσιο ταμείο, βιώσιμο δημόσιο χρέος και προίκα το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», είναι χαρακτηριστική.
Προφανώς, η περιστροφή των 360 μοιρών πέριξ του άξονα του, του έχει δημιουργήσει χρονικό βέρντιγκο. Διότι η Νέα Δημοκρατία είχε κερδίσει τις εκλογές του 2019, ενώ το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας άρχισε να σχεδιάζεται αμέσως μετά την πρώτη φάση της πανδημίας την άνοιξη του 2020. Τίποτα το θετικό δεν κληρονόμησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη από την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Εάν κληρονόμησε κάτι, αυτό ήταν η οικονομική καταστροφή και εθνική απαξίωση.
Όχι, κύριε Τσίπρα. Δεν θα πάρουμε. Δεν είμαστε Λωτοφάγοι.
