Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Μιας και το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται έντονη συζήτηση στο εσωτερικό της πολιτικής ζωής της χώρας, με κύριο θέμα τα περί συνέπειας λόγων και πράξεων, καλό θα είναι το βασικό συστατικό σε αυτό το δημόσιο διάλογο να μην είναι η λεγόμενη "κοντή μνήμη”.
Είναι προφανές λοιπόν ότι το Μέγαρο Μαξίμου προετοίμαζε εδώ και καιρό την επιχείρησης απομάκρυνσης, έστω και σε επίπεδο τύπων, του Πάνου Καμμένου. Στο πλαίσιο αυτό βολιδοσκοπούσε και στελέχη άλλων κομμάτων, αφού χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να συγκροτήσει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Όπως όλα δείχνουν η νέα “πλειοψηφία” είναι γεγονός. Πρόκειται για τους 145 του ΣΥΡΙΖΑ, την κυρία Παπακώστα και τους τέσσερις των ΑΝΕΛ (Παπαχριστόπουλος, Κουντουρά, Κόκκαλη, Ζουράρις). Για το μαγικό αριθμό 151 όμως έλειπε ένας ακόμα, που θα είναι ο Σπύρος Δανέλλης από το Ποτάμι.
Στην περίπτωση λοιπόν του βουλευτή του Ποταμιού, υπάρχουν ορισμένες ορισμένες κραυγαλέες αντιφάσεις αναφορικά με τη στάση του σε σχέση με την κυβέρνηση Τσίπρα, οι οποίες λαμβάνουν μεγαλύτερες πολιτικές διαστάσεις, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για τον μοναδικό βουλευτή της αντιπολίτευσης που ετοιμάζεται να στηρίξει την κυβέρνηση, μια και η κυρία Παπακώστα ήταν ήδη μέλος του υπουργικού συμβουλίου και οι τέσσερις βουλευτές των ΑΝΕΛ μέχρι χθες ήταν κομμάτι της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
* Αντίφαση πρώτη: Ο βουλευτής του Ποταμιού κόντρα στην επίσημη γραμμή του κόμματός του, επιμένει ότι στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, θα στηρίξει την κυβέρνηση μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ. Ως βασικό επιχείρημα για αυτή την επιλογή του, ο κ. Δανέλλης προτάσσει την μεγάλη σημασία που αποδίδει στην συμφωνία των Πρεσπών. Ο κ. Δανέλλης μάλιστα επισημαίνει ότι “οι κύριοι Τσίπρας και Ζάεφ γράφουν ιστορία”.
Μέχρι εδώ θα μπορούσε κανείς να πει ότι κάθε μέλος του κοινοβουλίου έχει δικαίωμα να “αλλάξει άποψη” άρα και κόμμα.
Προφανώς ο βουλευτής του Ποταμιού έχει δικαίωμα να “λειτουργήσει” εκτός κομματικής γραμμής εξαιτίας ενός μεγάλου εθνικού θέματος, όπως είναι η συμφωνία των Πρεσπών.
Προσέξτε όμως την αντίφαση, η οποία γεννά αναπόφευκτα και ορισμένα ερωτηματικά. Στην πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης τον περασμένο Ιούνιο, την οποία είχε καταθέσει η ΝΔ, ο κ. Δανέλλης είχε ψηφίσει θετικά, συμπληρώνοντας ότι η θετική του ψήφος δεν ισχύει για το Μακεδονικό.
Κρίσιμη λεπτομέρεια: H διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (Ιούνιος 2018) είχε ως αποκλειστικό θέμα το κείμενο της συμφωνίας των Πρεσπών και πραγματοποιήθηκε μερικά μόλις 24ωρα πριν από την τελετή στις Πρέσπες.
Εφόσον λοιπόν η υποστήριξη του κ. Δανέλλη ήταν τόσο μεγάλη στη συμφωνία των Πρεσπών, γιατί τον περασμένο Ιούνιο δεν είπε “ναι” στην κυβέρνηση Τσίπρα και προτίμησε να στηρίξει το αίτημα της ΝΔ;
Πιο συγκεκριμένα ο βουλευτής του Ποταμιού προτίμησε τον Ιούνιο να συνυπογράψει την πρόταση δυσπιστίας, ενώ σχεδόν εφτά μήνες μετά δείχνει να είναι έτοιμος να πει “ναι” στη ψήφο εμπιστοσύνης της κυβέρνησης Τσίπρα που έχει συνδεθεί και αυτή με την συμφωνία των Πρεσπών. Τι άλλαξε λοιπόν από τότε μέχρι σήμερα;
* Αντίφαση δεύτερη: Το 2006, όταν ο Σπύρος Δανέλλης ήταν δήμαρχος Χερσονήσου, έστειλε δύο επιστολές στη ΝΟΔΕ Ηρακλείου της ΝΔ με τις οποίες ζητούσε να έχει «την τιμή της στήριξης της Νέας Δημοκρατίας», όπως ο ίδιος σημείωνε, για να επανεκλεγεί δήμαρχος.
«Ζητούμε την αξιολόγηση του δημοτικού μας έργου, προκειμένου να έχουμε και αυτή τη φορά την τιμή της υποστήριξης της προσπάθειάς μας» έγραφε τότε ο κ. Δανέλλης.
Μία κίνηση που δημιουργεί τουλάχιστον απορίες για την σταθερότητα των απόψεών του σε κάθε καλόπιστο πολίτη, αν θυμηθούμε ότι ο κ. Δανέλλης άρχισε την πολιτική του πορεία ως στέλεχος της Αριστεράς.
