Τις μέρες που ο πρώην σύντροφός τους, Παναγιώτης Λαφαζάνης, καλείτο σε ανωμοτί κατάθεση στο πλαίσιο εξέτασης από την Εισαγγελία πρωτοδικών, κατηγορούμενος με τον… μισό ποινικό κώδικα εξαιτίας της δράσης του κατά των πλειστηριασμών, οι αριστεροί «53+»του ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδαν μια πολιτική απόφαση – μνημείο ατολμίας και στρογγυλεμένου λόγου. Ήταν τόσο γενικόλογο και αδιάφορο, που στα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ το πήραν είδηση μετά από οχλήσεις δημοσιογράφων, εάν υπάρχει κάποια επίσημη θέση του κόμματος επ'' αυτού.
Όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές να έχει κανείς με τον Λαφαζάνη και τη ΛΑΕ, όσο και να φάνταζε γραφική για κάποιους η παρουσία του στο δρόμο, του αναγνωρίζει συνέπεια λόγων και έργων, που δεν συναντά κανείς συχνά στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Θα μπορούσε να είναι ακόμη σε υπουργικό γραφείο και προτίμησε να τρέχει κάθε βδομάδα έξω από Συμβολαιογραφεία για να υπερασπιστεί αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως κεραμίδι του κοσμάκη.
Αντιθέτως πολλοί από τους «53+» αποδέχτηκαν υπουργικούς θώκους, κοινοβουλευτικές έδρες και θέσεις κρατικών αξιωματούχων, έγιναν επίορκοι αυτών που διακήρυτταν, ξεχνώντας τις διαβεβαιώσεις ότι προτιμούσαν μια αξιοπρεπή ήττα παρά να προδώσουν το λαό.
Σε προοίμιο του κειμένου που εξέδωσαν αναφέρεται ότι χρειάζονται ένα κόμμα που θα λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά, που τα μέλη του θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν θα είναι χειροκροτητές της κυβέρνησης αλλά της συνείδησής τους (ποιος τους εμπόδισε;) ένα κόμμα ζωντανό με τα μέλη του γειωμένα στην κοινωνία και τα κινήματα που αποτελούν το φυσικό οξυγόνο για τις δυνάμεις της αριστεράς (…) που θα μιλήσει για το όραμα του σοσιαλισμού, που το «εμείς» θα υπερισχύει του «εγώ», ένα κόμμα που θα έχει τη γενναιότητα να διορθώνει λάθη και αδικίες και να ζητάει συγνώμη (ακόμα την περιμένει το «γενναίο» 62% του δημοψηφίσματος, οι εύπιστοι του Προγράμματος Θεσσαλονίκης και οι «γερμανοτσολιάδες μνημονιακοί»).
Καταλαβαίνουν οι «53+» ότι χρειάζονται «αριστερή στροφή» και παραθέτουν εννιά προτάσεις, μεταξύ των οποίων είναι:
Η «Συνέπεια στο λόγο μας και αξιοπιστία» (ποιος αμφιβάλει;), η «Σύγκρουση με το παλιό» (και ο Μητσοτάκης τα ίδια λέει), ο προσδιορισμός «Δεν είμαστε γενικά αντιδεξιά, είμαστε αριστερά» (αλλά στο συνέδριο θυμήθηκαν και βροντοφώναξαν το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»).
Επίσης προβληματίζονται «Με ποιους θα πάμε» (ευκολάκι «με τον κόσμο της εργασίας, των φτωχών» - που τον φτωχοποίησαν περεταίρω), Ποιες «Συμμαχίες» θα κάνουν (υπάρχουν οικολογικές, αριστερές και άλλες δυνάμεις γι' αυτό), ποιες «Προτεραιότητες» θα βάλουν (και αυτό ευκολάκι, υγεία, εργασία, τα ίδια δηλαδή που λένε και οι άλλοι). Θέτουν στην συνέχεια το γνωστό διαζευκτικό «Ευρώπη φρούριο ή ανοιχτή στους ανθρώπους» (εδώ είναι αναμενόμενη και ευδιάκριτη η τοποθέτησή τους για «μια Ευρώπη ανοιχτή, φιλική στον πρόσφυγα και το μετανάστη»). Προτείνουν επίσης «Επιστροφή στο δρόμο» (ολίγον δύσκολο να βγουν υπουργοί, υφυπουργοί και άλλοι από τα κρατικά γραφεία -άλλωστε εκεί στο δρόμο θα συναντήσουν τον Λαφαζάνη και κινδυνεύουν να τους κράξει ως προδότες). Τελευταία τους θέση «Μια νέα αρχή για τον ΣΥΡΙΖΑ» (ευχόμεθα).
Οι «53+» ονειρεύονται μια παραδεισένια αριστερά αλλά στα μέλη τους έχουν υπουργούς, βουλευτές και αξιωματούχους που ψηφίζουν αυτά που απεχθάνονται – πάντα υπέρ λαού φυσικά, τον οποίο φέσωσαν άνω των 100 δις.
Και όταν διαβάζουν επικριτικά σχόλια για τους ίδιους, νομίζουν ότι αυτά εκπηγάζουν από δόλιες δυνάμεις και στοχεύεις, επειδή… είναι αριστεροί. Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι τα σχόλια τα τροφοδοτεί η μεγάλη απόσταση μεταξύ των γλυκερών τους διακηρύξεων και της κυνικής διακυβέρνησής τους.
Γιάννης Σιδέρης
