Με δανεικούς πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, αλλά ούτε καν αυτό δεν μπορεί να αξιοποιήσει το ΠΑΣΟΚ, ώστε να παρουσιαστεί ως το νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς απέναντι στο παρωχημένο. Ο Τσίπρας τοποθέτησε επικεφαλής στην Επιτροπή Πολιτικής Στρατηγικής τον Στέφανο Τζουμάκα. Αναβιώνει μνήμες παλιού ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ, σαν κιτρινισμένη φωτογραφία άλμπουμ των ένδοξων καιρών. Ο Αλέξης εκτίμησε την εμπειρία του Στέφανου για την θητεία του στο Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ στον καιρό της ακμής.
Ο Στέφανος έχει σαφώς δημοκρατικό και ενεργό αντιχουντικό παρελθόν (γιατί δεν πρέπει να εκμηδενίζονται και ισοπεδώνονται όλα), αλλά η πλέον αξιομνημόνευτη πράξη του επί πρώιμου ΠΑΣΟΚ, ήταν όταν ως «υπεύθυνος διαφώτισης» να στείλει εγκύκλιο στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ στην Κρήτη, να κατεβάσουν από τους τοίχους τις αναρτημένες αφίσες του Ελευθερίου Βενιζέλου και να αναρτήσουν αυτές του Μαρξ και του Βελουχιώτη! Ηταν οι καιροί των αυταπατών, που θα έλεγε και ο Αλέξης.
Ο Στέφανος είναι στέλεχος άλλης εποχής. Δεν προκαταλαμβάνουμε το τι θα καταφέρει, αλλά η υπευθυνότητα που του ανατέθηκε έχει διττή σκοπιμότητα: Αποτελεί σήμα προς το παλαιό ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ «Να εδώ είναι οι δικοί σας, άρα εδώ η θέση σας», κάτι που δεν ξέρουμε πόσο αποβαίνει ελκυστικό. Οσο παλιό ΠΑΣΟΚ ήταν να πάει τον ΣΥΡΙΖΑ, πήγε.
Αφετέρου και κυρίως, θέλει να καλύψει το κενό της «ορφάνιας» οργανωτικών στελεχών που κατατρέχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και πηγαίνει «φούντο» στους μαζικούς χώρους, πέραν της αφερέγγυας πολιτικής του ως κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε και τα συνδικαλιστικά τα ανέθεσε στην Πασόκα Μαριλίζα, καθώς η παρουσία του είναι ωσεί παρών στον συνδικαλιστικό χώρο. Οι πούροι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός κοινωνίας, ξέρουν να καταγγέλλουν αλλά όχι να προσεγγίζουν με δημιουργικές προτάσεις τα κοινωνικά σύνολα.
Τα ίδια και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ένα κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα υπέστη Βατερλό το 2019, μη κατορθώνοντας να εκλέξει ούτε δέκα δικούς του δημάρχους, και κανέναν περιφερειάρχη, όταν το κατακρεουργημένο ΠΑΣΟΚ του 8% εξέλεξε πάνω από 80! Και πάλι λογικό, αφού έχρισε ως υποψηφίους κομματικά στελέχη αθέατα από την κοινωνία. Τώρα ανέκρουσε πρύμναν - κουτοπόνηρα και πάλι.
Θα στοιχηθεί πίσω από τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ. Τους νικητές εξ αυτών θα τους υιοθετήσει! Οπως είπε ο Τσίπρας ο χάρτης πρέπει «να βαφτεί κοκκινοπράσινος» (όχι πρασινοκόκκινος! Θα ψηφίζει δηλαδή η κοινωνία προσκείμενους στο ΠΑΣΟΚ δημάρχους και ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους συνδιεκδικεί. Και με το θράσος που τον διακρίνει σε λίγο καιρό θα τους παρουσιάζει ως δικούς του)!
Το ΠΑΣΟΚ διαμηνύει ότι δεν υφίσταται θέμα συμφωνίας κορυφής με τον ΣΥΡΙΖΑ για την από κοινού στήριξη υποψηφίων Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν μπορεί όμως να απαγορεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει τους πασόκους, ούτε και έχει τη δυνατότητα να του απαγορεύσει να τους οικειοποιηθεί. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με μια μετωπική συνεχή επίθεση του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, επικρίνοντάς τον για την σύνολη ιστορία του: Από την εποχή που έβριζε τους σημερινούς προσδοκώμενους εταίρους της «προοδευτικής κυβέρνησης», έως τα κυβερνητικά πεπραγμένα του. Και φυσικά χωρίς να αποτρέψει την προσοχή του από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση.
Όμως το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να πάσχει από σχετική αφωνία. Τα στελέχη του στα πάνελ έχουν μια κόσμια, ευπρόσωπη παρουσία, που απέχει παρασάγγας από την υστερική τοξικότητα των αντιστοίχων του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως μοιάζει σαν να λείπει η κεντρική γραμμή - και σύμφωνα με πληροφορίες μας λείπει. Ακόμη και στην ψηφοφορία για την εξυγίανση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, το «όχι» του ΠΑΣΟΚ (που συνειρμικά θύμισε δεκαετία 80), ήταν όχι αμηχανίας, δηλαδή «μη πολιτικό».
Ο Ανδρουλάκης φορτισμένος από την αποκάλυψη της παρακολούθησής του, φέρεται να δήλωσε στην Κ.Ο. ότι η δική του άποψη ήταν αρνητική, αλλά άφησε να εννοηθεί ότι ο καθένας ψήφιζε ό,τι ήθελε. Αλλά τα ναυπηγεία ήταν προγραμματικό θέμα, δεν ήταν «υπαρξιακό», από αυτά που επιδέχονται «ψήφο κατά συνείδηση». Για να μη φανεί σκορποχώρι, ψήφισαν την άποψη του αρχηγού.
Εν τω μεταξύ τα επιφανή στελέχη γίνονται δέκτες παραπόνων των ψηφοφόρων, γιατί ο Ανδρουλάκης δεν παραιτείται από την Ευρωβουλή ώστε να επικεντρώσει την προσοχή του στην εσωτερική σκηνή. Γιατί ναι μεν αυτό πράττουν και άλλοι αρχηγοί κομμάτων στην Ευρώπη, αλλά στις ευρωπαϊκές χώρες το πολιτικό σκηνικό δεν έχει την τοξικότητα και επιθετικότητα των εδώ πρωταγωνιστών.
Δίνει πολιτικό αγώνα «ζωής», αλλά του προσάπτουν ότι δεν δείχνει να τον εκλαμβάνει ως τέτοιον!
