Με τον Αλέξη Τσίπρα να προσπαθεί να πείσει το κομματικό του κοινό ότι σύντομα θα βρεθούν και πάλι στις καρέκλες της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει στο συνέδριό του υπό το βάρος της συγκρουσιακής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί μεταξύ των δύο κυρίαρχων τάσεων και τη συμμετοχή των… λοιπών δυνάμεων μέσω μιας «συμφωνίας κυρίων» που έχει γίνει για τη στήριξη των προεδριών προτάσεων περί εκλογής από τη βάση. Οι υψηλοί τόνοι του επικεφαλής του κόμματος εδράζουν στην προσπάθεια να κρυφτούν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, την ώρα που στελέχη ζητούν το συνέδριο να μην έχει τη μορφή «αρχών και θέσεων» αλλά την κατάρτιση σχεδίου επανακαταλήψης της εξουσίας.
Αν και οι προεδρικοί του Αλέξη Τσίπρα εμφανίζονται ενισχυμένοι μέσα από τη συμφωνία που έχουν κάνει (συμφωνία κυρίων αποκαλείται) με τάσεις όπως η ΡΕΝΕ, οι πασοκογενείς και οι της Γέφυρας (που έχει κερδίσει και μια ποσόστωση ως προς τα μέλη της) τα στελέχη της Ομπρέλας, δείχνουν να εμμένουν στη θέση τους ως προς την ανάγκη αφενός να μην εκλέγεται ο αρχηγός αφέτερου να επαναπροσδιορισθεί η αριστερή «ορθόδοξη» ταυτότητα του κόμματος μέσω της οποίας δύναται να καθοριστεί και το δίπολο του μηνύματος «αριστερά – δεξιά»
Οι κόντρες αν και υπόγειες παραμένουν ισχυρές. Οι προεδρικοί και οι λοιπές δυνάμεις που συντάσσονται στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα δηλώνοντας πως δεν προτίθενται να αμφισβητήσουν τις προτάσεις τους αποκαλούν τους εκπροσώπους της Ομπρέλας και κάποιων άλλων περιφερειακών ομάδων ως «Πεφωτισμένους». Εκδηλώνουν με αυτόν τον τρόπο την ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζουν τις θέσεις τους αναφορικά με τον αριστερό ριζοσπαστισμό και την ιδεολογική καθαρότητα του κόμματος, μακριά από τη λογική του κέντρου.
Από την άλλη οι… πεφωτισμένοι αναφέρονται σε «Πραιτωριανούς» ως προς τους προεδρικούς στους οποίους συμπεριλαμβάνουν πλέον και τους υπόλοιπους κυρίως τους εκπροσώπους της ΡΕΝΕ (της τάσης δηλαδή που δημιουργήθηκε με την αποχώρησε στελεχών από τους προεδρικούς εξαιτίας της συμπεριφοράς προσώπων όπως ο Νίκος Παππάς, ο Χρήστος Σπιρντζης και ο Παύλος Πολάκης). Ως προς τους… γεφυροποιούς και τους πασοκογενείς αυτοί αποτελούν τις «βάρκες χωρίς πανιά» για τις οποίες έκαναν λόγο σε πρόσφατη παρέμβασή τους 13 στελέχη της Ομπρέλας που κατήγγειλαν «δολοφονίες χαρακτήρων» και ένα είδος bullying, στο οποίο είχε αναφερθεί και ο Νίκος Φίλης με αφορμή τη στάση του Παύλου Πολάκη και πολλών τρολς του διαδικτύου που έχουν συγκεκριμένες, γνωστές στους ίδιους, αναφορές.
Στο πλαίσιο αυτό η σύγκρουση «Πεφωτισμένων» - «Πραιτωριανών» βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν δείχνει να κλείνει με την ολοκλήρωση της διαδικασίας εκλογής συνέδρων που δείχνει υπεροπλία των δεύτερων κατ επέκταση δέ βέβαιη αποδοχή των προτάσεων Τσίπρα. Αντιθέτως, οι «ορθόδοξοι» της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν αποφασισμένοι να καταθέσουν τις θέσεις τους και να ανοίξουν έναν κύκλο συζητήσεων παρά τις προειδοποιήσεις της Κουμουνδούρου και τις προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα να μετατραπεί το συνέδριο σε μια επιχείρηση προώθησης των επικοινωνιακών προεκλογικών του αφηγημάτων.
Ενδεικτική η πρόσφατη τοποθέτηση του Νίκου Φίλη, ο οποίος δείχνει να παίρνει την πρωτοκαθεδρία από τον… εξαφανισμένο και φερόμενο ως εκπρόσωπο των 53+ και της Ομπρέλας Ευκλείδη Τσακαλώτο (στον οποίο σύμφωνα με πληροφορίες ο Αλεξης Τσίπρας έχει αναθέσει τη σύνταξη του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για τους 6 πρώτους μήνες της δεύτερης φοράς αριστερά, παροπλίζοντας τον με εύσχημα τρόπο) και ο οποίος επιμένει στη λογική της μη μετατροπής του κόμματος σε αρχηγικό.
Σημειώνοντας πως το γεγονός ότι το συνέδριο επικεντρώνεται στη διαδικασία του αρχηγού φέρνει εσωστρέφεια, τονίζει μεταξύ άλλων ότι «Αναμφίβολα η δημοκρατική λειτουργία ενός κόμματος αποτελεί βασικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του, και κρίνεται από την κοινωνία. Άλλο αυτό όμως και άλλο η αιφνιδιαστική επικέντρωση σε «οργανωτικού τύπου» διλήμματα. Μοιάζουμε σαν να αντιγράφουμε τα άλλα κόμματα, υιοθετώντας ένα μοντέλο ανάδειξης της ηγεσίας που μετατρέπει το μέλος σε ψηφοφόρο μιας χρήσης, ενώ το ζητούμενο είναι η καθημερινή κοινωνική αναφορά του μέλους και του κόμματος. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που λόγω και της πανδημίας, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ υπολειτούργησε, τα εκλεγμένα όργανα υποκαταστάθηκαν από υβριδικά με τη συμμετοχή διορισμένων μελών, και οι αποφάσεις συχνά λαμβάνονταν ερήμην αιρετών οργάνων, οργανώσεων και μελών».
Και συνεχίζει λέγοντας πως «Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ουσιαστική εσωκομματική δημοκρατία, και όχι επικοινωνιακές προτάσεις, που δεν αντιμετωπίζουν τη κρίση του κομματικού φαινομένου. Μια κρίση που δυστυχώς διαπερνά και την Αριστερά. Αυτό που ζητάει ο πολίτης από την Αριστερά, είναι θέσεις που να απαντούν στις αγωνίες του, καθώς και ένα όραμα Δημοκρατίας και απελευθέρωσης για το μέλλον της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε κόμματα αρχών στα οποία ο πρόεδρος είναι primus inter pares στο συλλογικό σχήμα της ηγεσίας» για να καταλήξει υπογραμμίζοντας πως «Διαφορετικά η συλλογικότητα μετατρέπεται σε περιτύλιγμα του αρχηγισμού, όπως συμβαίνει στα άλλα κόμματα».
Υπενθυμίζοντας την αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στη στροφή στα αριστερά προκειμένου να πάει το κόμμα προς το κέντρο ο Νίκος Φίλης επισημαίνει πως «Τώρα δεν είναι η εποχή της νεοφιλελεύθερης κεντρώας συναίνεσης, είναι η ώρα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, για τη διέξοδο από την κρίση. Μια Αριστερά όμως, που με το πρόγραμμα και τις αξίες της διεκδικεί να εκπροσωπεί τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, δημιουργώντας κοινωνικές και πολιτικές συγκλίσεις. Όπως σωστά έχει πει ο Αλ. Τσίπρας, διεκδικούμε το Κέντρο δια της Αριστεράς. Άλλωστε για να υπάρξει το Κέντρο ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, είναι αναγκαίο να απογαλακτιστεί από τη Δεξιά, και να αναζητήσει διάλογο και σύγκλιση με την Αριστερά. Αυτό επιβάλλει, εκτός των άλλων, το γεγονός ότι οι πρώτες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, συνεπώς είναι αναγκαίο να αναδειχθεί μια προοδευτική κυβερνητική πρόταση για να ηττηθεί η Δεξιά. Για να ηττηθεί ο δεξιός ριζοσπαστισμός, οφείλουμε να οργανώσουμε τον αριστερό ριζοσπαστισμό, με πρόγραμμα και ιδεολογικό μήνυμα. Το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» παραμένει δραματικά επίκαιρο σε ένα κόσμο πολέμων, προσφυγιάς, ανεργίας, φτώχειας, ψηφιακής αποστασιοποίησης και κλιματικής καταστροφής».
Από την άλλη προεδρικοί, πασοκογενείς και «γεφυροποιοί» πατούν πάνω και στην αναφορά του Νίκου Ανδρουλάκη περί συνεργασίας μόνο με κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, δηλώνουν περήφανοι σοσιαλδημοκράτες και καταγγέλλοντας τους «πεφωτισμένους» εμφανίζονται να ζητούν να φύγουν τα «βαρίδια» από το κόμμα ώστε να καταστεί εφικτή η επαναφορά στις καρέκλες της εξουσίας μέσω της συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ. Υποστηρίζουν, δε, πως το πρόγραμμα που θα καταρτιστεί δεν θα αφήσει περιθώρια στο κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη να συνεχίσει να αρνείται την όποια συμμαχία ακόμη και αν χρειαστεί να αφήσει ο ίδιος εκτός πρόσωπα που αντιτάσσονται σε ένα τέτοιο εγχείρημα και δεν ξεχνούν τα όσα υπέστησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και ως αντιπολίτευση αλλά και (κυρίως) ως κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.
Το τριήμερο 14 – 17 που θα διεξαχθεί το συνέδριο αναμένεται να ξεκαθαρίσει η στάση όλων των τάσεων και η αγωνία του Αλέξη Τσίπρα έγκειται στη διάσταση που θα δοθεί από τους διαφωνούντες, που σημειωτέον στο παρελθόν η συγκολλητική ουσία της εξουσίας τους είχε ωθήσει σε διαρκείς υπαναχωρήσεις και εκπτώσεις σε σημείο που να δικαιολογούν ακόμη και τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Σε αυτό άλλωστε οφείλεται και η προσπάθεια του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει πως στις επόμενες εκλογές θα είναι κυβέρνηση παρά το γεγονός πως ακόμη και τώρα που η κυβέρνηση φθείρεται εξ αιτίας της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης (ως κυβέρνηση δέχεται το ανάθεμα παρότι οι πολίτες δηλώνουν ότι γνωρίζουν πως η κρίση είναι εισερχόμενη και δεν οφείλεται σε αυτή) δεν εισπράττει το παραμικρό αντιθέτως οι πλειοψηφία εξακολουθεί να τάσσεται αρνητικά επί των πλειοδοτικών προτάσεών του.
