Του Γιάννη Σιδέρη
Ενδεχομένως ο τίτλος αναδεύει όχι ελκυστικούς συνειρμούς, αλλά καταγράφει τη νέα εντυπωσιακή πραγματικότητα που δημιουργεί η μεγάλη συμμετοχή στις εσωπαραταξιακές εκλογές. Η – και για τους ίδιους - απρόσμενη, συμμετοχή, δημιουργεί δυναμική στον κεντρώο χώρο, και εν δυνάμει αποτελεί τον εμβρυουλκό μιας νέας αρχιτεκτονικής του γενικού πολιτικού χάρτη.
Η συμμετοχή και για τη στήλη κρίνεται μεγάλη, αλλά όχι και εντελώς απρόσμενη. Είχαμε διαπιστώσει ήδη από την εκλογή Βενιζέλου - που δεν θεωρείτο και σαρξ εξ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ - την προσέλευση του κόσμου. Ήταν η εποχή της απαξίωσης και λυσσώδους επίθεσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, περί προδοτών. Είχαμε καταγράψει τη συναισθηματική σύνδεση κάποιων ιώβειων Πασόκων «σταχανοβιτών» με το κόμμα τους. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, που κατά τεκμήριο δεν ήταν και οι πιο ευνοημένοι κατά την άφρονα πασοκική 20ετία, προσέρχονταν να ψηφίσουν ένα ηθικώς κατακρεουργημένο κόμμα. Υπήρχε δηλαδή μια σταθερή «μαγιά», μια αντίσταση, όπως και το 1989. Το είχαμε γράψει, και εισπράξαμε την ευτελή μήνιν των συριζοτρόλ του διαδικτύου.
Σαφώς η πρώτιστη αιτία της μεγάλης συμμετοχής ήταν η πολλαπλή απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα γραφείου. Απορρέει από ρεπορτάζ και τηλεφωνήματα σε όλη την Ελλάδα. Κόσμος του ΠΑΣΟΚ που είχε αποδράσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επέστρεψε με… συστολή, δηλώνοντας στους συμπαριστάμενους στην ουρά, ότι στόχος ήταν να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω να του στείλει μήνυμα.
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, στη διαδρομή του χρόνου, με την αθρόα συνδρομή των πακέτων Delors, των ΜΟΠ, των κρατικών δανεικών κλπ, άλλαξε βιοτικό επίπεδο, όπως και όλη η χώρα. Αυτό αλλοίωσε τα πολιτικά χαρακτηριστικά του. Ενώ η επιλογή του Αντρέα, - πέραν της προσωπικής του ακτινοβολίας - ήταν ο πολιτικός πόθος να βρεθεί η «Δημοκρατική Παράταξη» στην εξουσία (ο όρος είναι ιστορική καταγραφή, δεν σημαίνει ότι τα άλλα κόμματα δεν είναι δημοκρατικά), η επιλογή ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ έγινε με καθαρώς υλιστικά κριτήρια (ΕΝΦΙΑ, 13η Σύνταξη, Σεισάχθεια, μισθός στα 751 ευρώ κλπ).
Στην υλική απογοήτευση που εισέπραξαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, προστέθηκε και το ηθικό ξάφνιασμα. Τα καταφανή ψέματα της κυβέρνησης, που διέστρεφαν την πραγματικότητα που βίωνε ο μέσος πολίτης (π.χ. από την ανεργία που στους αριθμούς μειώνεται ενώ οργιάζει η part time εργασία, το καθεστώς των μισθών των 400 ευρώ κλπ).
Το ύφος και το ήθος. Η εκρηκτική παρουσία του κάθε κ. Πολάκη και κ. Καρανίκα, δεν αντιστοιχούσε στην αισθητική του μέσου Έλληνα. Μάλλον έκπληκτος αναρωτιόταν από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί; Ήξερε την Αριστερά του Φλωράκη, της Παπαρήγα, του Κουτσούμπα του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, και ακόμη του Κωνσταντόπουλου. Ασχέτως των μεταξύ τους διαφορών, ή της γνώμης του καθενός μας για τον καθέναν τους, ο δημόσιος λόγος τους ήταν συγκροτημένος, συγκρατημένος και πολιτικός. Το λούμπεν ήρθε στη δημόσια ζωή με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, και ξάφνιασε δυσάρεστα.
Η έλλειψη πολιτικού σχεδίου και συνέπειας. Από την κηδεία του Castro στον φασίστα ηγέτη της Ουκρανίας Poroshenko (φασίστα τον έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ), και στα κομπλιμέντα στον Trump. Από το go home τη Merkel, στα συνεχή τηλεφωνήματα για ασπίδα έναντι του Schaeuble. Μια πολιτική που δεν χαρακτηρίζεται πολυδιάσταση αλλά στη λαϊκή γλώσσα μάλλον «ανερμάτιστη ανεμοδούρα άνευ αρχών». Από τα τελειώνουμε οριστικά με το μνημόνιο το '18, στις μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου του τελειωμένου μνημονίου, το '19 και το '20. Μια πολιτική εκφραστική που δεν έβρισκε επαφή με την πραγματικότητα που βιώνει ο πολίτης.
Φυσικά τίποτε δεν τελείωσε για την Κεντροαριστερά, ούτε βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γνώμες που εκφέρονται, πως άρχισε η μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή, είναι απλώς ευχετήριοι βερμπαλισμοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει, διατηρεί εφεδρείες, και θα αντεπιτεθεί με κάθε τρόπο, ακόμη και όχι τον ηθικά εντιμότερο.
Η Κεντροαριστερά κατέκτησε μόνο την επαναφορά τμήματος των ψηφοφόρων της. Τα επίδικα και επίφοβα είναι μπροστά της: Αρχικό μεγάλο στοίχημα ο αριθμός των ψηφοφόρων της επόμενης Κυριακής. Οι υποψηφιότητες δημιούργησαν δυναμική προσέλευσης στους ψηφοφόρους, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθεί, όταν οι οπαδοί των υπολοίπων δεν θα έχουν κίνητρο να προσέλθουν εκ νέου στις κάλπες.
Η ψυχική ενότητα και η οργανωτική ενοποίηση. Σαφώς οι υποψήφιοι αρχηγοί θα επιδείξουν ενωτικό πνεύμα. Αφενός έχουν δεσμευτεί ως προς αυτό, αφετέρου δεν έχουν άλλη επιλογή. Κάθε άλλη επιλογή θα τους στείλει στο σπίτι τους. Άγνωστο φυσικά αν θα τους ακολουθήσουν οι φανατικοί εκ των οπαδών τους, ειδικά εκείνοι που ποίησαν την ανάγκην φιλοτιμίαν, ενόψει της ενδεχόμενης εξαέρωσης, και εδέχθησαν να συνυπάρξουν με το «λαϊκιστικό» ΠΑΣΟΚ.
Όσον αφορά στην ενοποίηση σε ενιαίο κόμμα, αν και είναι νωρίς, προβάλει ως δύσκολη προοπτική. Η ενοποίηση θα πρέπει να περάσει από τη διάλυση των κομμάτων – ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι – αλλά τουλάχιστον η κ. Γεννηματά, δεν έχει καμία εξουσιοδότηση ως προς αυτό. Ενδεχόμενη πρόταση διάλυσης θα πρέπει να αποφασισθεί στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, κάτι που είναι αμφίβολο.
Απλώς άρχισε να αχνοφαίνεται μια αλλαγή εποχής, αλλά είναι στο πρώτο φως της, χωρίς να προδικάζει τη συνέχεια της μέρας.
ΥΓ: Κατεδείχθη επίσης και κάτι άλλο: Όσο και να λυσσομανούν τα social media (και oι ειρωνείες σε αυτά για τη διαδικασία), η κοινωνία είναι έξω από αυτά. Δεν την καθορίζουν. Γι'' αυτό και εξέπληξε το αποτέλεσμα που κατέληξε ΠΑΣΟΚ εναντίον ΠΑΣΟΚ.
