Εμφανίστηκε -αν όχι σαν μέγας αρχιτέκτονας του σύμπαντος, πάντως- ως ο μέγας ψυκτικός του περιβάλλοντος: Σε χρόνο dt θα έφερνε σε ανθρώπινα μέτρα τη θερμοκρασία μιας γιγαντούπολης, της οποίας η υπερθέρμανση οφειλόταν σε σώρευση πολεοδομικών και πολιτικών λαθών πολλών δεκαετιών, αν όχι αιώνων… Αυτή η αμετροέπεια, αυτή η προσβλητική της κοινής λογικής βουλησιαρχία, κάποιους τους ενόχλησε.
Περισσότερους ενόχλησε μια άλλη αμετροέπεια: ο (αυτο)παραλληλισμός του με γίγαντες της ευρωπαϊκής πολιτικής, μεταξύ των οποίων ο Βίλυ Μπραντ (που ανέλαβε δήμαρχος το 1957, αλλά έγινε ηγέτης του SPD το …1964). Κάποιοι εξ αυτών θεώρησαν πως εκλαμβάνει ως -πολιτικό- ανάστημά του τη σκιά του κατά τη δύση του ήλιου, αφού εμφανίζει ως …προσωπική νίκη του κατά του Μπακογιάννη την ήττα του πρώην δήμαρχου από κάποιες άκαιρες ή άτυχες παρεμβάσεις του στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων πρωτίστως ενοχλήθηκε από την αναίδεια και την προπέτειά του: Τον τρόπο που απευθύνθηκε κατά την τηλεμαχία στους συνυποψηφίους του, πρωτίστως τον Κατρίνη, ακόμη δε περισσότερο τον Ανδρουλάκη, τον άνθρωπο που τον έβγαλε από την πολιτική ανυπαρξία. Αλλά και προς τον προκάτοχό του στο δημαρχιακό θώκο, ο οποίος -έστω από υπερβολική αυτοπεποίθηση- του φέρθηκε με εξωπραγματική ευγένεια και πολιτική γενναιοδωρία: «Τον έστειλα για μεγάλο περίπατο», είπε σε ύφος που δεν περιποιεί τιμή στο δημόσιο λόγο.
Και βέβαια δεν είναι λίγοι οι ενοχλούμενοι από τον -άλλων εποχών- συριζαϊκό ή συριζοειδή αριστερισμό του, εξίσου έμπλεο βολονταρισμού, εξίσου τσακωμένο με την πραγματικότητα όσο η «δέσμευση» για την παράλληλη διατήρηση των δύο αξιωμάτων, αλλά και για την άμεση τιθάσευση της υπερθέρμανσης της αθηναϊκής κοσμόπολης…
Και όμως…
Και δημοσκοπικές μετρήσεις και πολλά άλλα ευρήματα…
Εμφανίζουν ως πιθανή την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας…
Αφού ψηφοφόροι του χώρου, δυστυχώς καθόλου ευάριθμοι (οι οποίοι ασφαλώς ουδέποτε διάβασαν τη φράση του Γεώργιου Σουρή «σαν έρχεται κάθε σκατάς θαρρούμε πως σωθήκαμε, μα σα φεύγει βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε»…) θεωρούν πως εκφράζει το «νέο», το «άμωμο», το «άφθαρτο», το «καινοτόμο». Δημιουργώντας, όλοι αυτοί, μια δυναμική δυσχερέστατα ανασχέσιμη, αφού η πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη δύναμη στη φύση, πάνω ίσως από τους τυφώνες και τους σεισμούς, είναι η ανθρώπινη βλακεία…
Τι θα συνέβαινε, όμως, σε περίπτωση εκλογής του και συνακόλουθης ανάδειξής του σε ηγέτη της αντιπολίτευσης;
Δυσκολεύομαι να φανταστώ άλλη συνταγή που θα στερούσε σε τέτοιο βαθμό το πολιτικό μας σύστημα εναλλακτικών ρεαλιστικών κυβερνητικών λύσεων, άλλη συνταγή που παρά τα λάθη και τις εκτροπές του σημερινού πρωθυπουργού θα διαιώνιζε σε τέτοιο βαθμό την ηγεμονία του, αφού αυτός τουλάχιστον παρουσιάζει στοιχεία πολιτικής σοβαρότητας.
Να το πω αλλιώς: Πολλοί, βλέποντας τα διαλυτικά στοιχεία στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και την προς ώρας μη κυριάρχηση στο ΠΑΣΟΚ κάποιας προσωπικότητας ικανής να προσδώσει δυναμική στο χώρο (οι οποίοι επιπρόσθετα υποτιμούν και τη δυναμική της -πολύ- δεξιάς «πολυκατοικίας»), προεξοφλούν πως ο Μητσοτάκης θα κυριαρχεί πολιτικά μέχρι να …δύσει ο ήλιος. Με τον Μεγάλο Δούκα των πολλών συγκαλύψεων και των πολλών εξωραϊσμών επικεφαλής της -μάλλον όσον ούπω μείζονος- αντιπολίτευσης, ίσως η πολιτική ηγεμονία του σημερινού πρωθυπουργού να διαιωνιστεί μέχρι να …σβήσει ο ήλιος. Οι αστροφυσικοί θεωρούν βέβαιο πως αυτό κάααααποτε θα συμβεί… (Σε κάθε περίπτωση, με όρους φυσικής και ειδικά αστροφυσικής, ο Δούκας θα θυμίζει, ηλεκτρόνιο, δηλαδή το τμήμα του ατόμου που φέρει αρνητικό φορτίο. Ως δήμαρχος-πρόεδρος θα έχει και αυτός την ιδιότητα να βρίσκεται ταυτόχρονα παντού και πουθενά…)
