Του Γιάννη Σιδέρη
Είχε δίκιο Γρηγόρης Ψαριανός που δήλωσε ότι «Ο Σταύρος νόμιζε πως θα μπούμε στο ΠΑΣΟΚ και θα πάρουμε το μαγαζί. Αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί». Όπως δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί και πριν από το Ποτάμι, με τους γνωστούς «58».
Το πρόβλημα εντοπίζεται στη θέαση που έχουν οι εκτός ΠΑΣΟΚ για το ΠΑΣΟΚ. Δε το εκτίμησαν ποτέ, το θεωρούν τόσο σε ηγετικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο πολιτικών θέσεων, ως λαϊκίστικο, και τον κόσμο του ως αυτό που περιγράφει η λέξη «λαϊκούρα». Το μοναδικό τους παράπονο διαχρονικά ήταν γιατί να μην είναι αυτοί στη ηγεσία, να οδηγήσουν τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς στον πολιτικό μοντερνισμό, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία τους.
Το είπε με τον τρόπο του και ο Σταύρος στον ΑΝΤ1 «Δεν μπήκαμε στο Κίνημα Αλλαγής για να διεκδικήσουμε θέσεις αλλά για να σπρώξουμε παραδοσιακές δυνάμεις σε πιο προοδευτικές θέσεις. Είναι τελικά πολύ δύσκολο. Το Κίνημα Αλλαγής είναι πιο συντηρητικό από αυτό που θα θέλαμε».
Φυσικά ανασκοπώντας την όλη πορεία του Ποταμιού, δεν ανιχνεύουμε ποιες θα ήταν οι πιο προοδευτικές θέσεις και οι πιο «φρέσκιες ιδέες», όπως είπε σε άλλη συνέντευξή του, με τις οποίες θα μπόλιαζε το Κίνημα Αλλαγής. Η μόνη πολιτική και ρηξικέλευθη θέση, αν αυτό αποτελεί «προοδευτική θέση», ήταν η εκπεφρασμένη πρόθεσή του να ψηφίσει την συμφωνία για τα Σκόπια πριν καν τη δει. Τα υπόλοιπα «χιπστερικά», μας τα είπαν και άλλοι: Για χωρισμό εκκλησία και κράτους μας έλεγε και ο Τσίπρας, το Σύμφωνο Συμβίωσης ήδη νομοθετήθηκε, ενώ στη διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος των ναρκωτικών προηγείται από χρόνια ο ΓΑΠ. Η εντελώς δική του πρόταση ήταν η… βρέξει χιονίσει, «συναίνεση». Η Συναίνεση όμως δεν είναι φετίχ. Είναι α-πολίτικη αφέλεια. Η πολιτική είναι σκληρή σύγκρουση για τα κακώς κείμενα, και με τους φορείς των κακώς κειμένων.
Κατά τα άλλα λειτούργησε αρνητικά από την αρχή της συγκρότησης του νέου σχήματος, και καθήλωσε το αρχικό ενθουσιασμό που ένιωσαν οι εναπομείναντες ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς. Επιδόθηκε σε ένα ατελείωτο αλισβερίσι για το αν θα γίνουν οι εκλογές με τον παραδοσιακό τρόπο της κάλπης ή με κινητά και mail, από ανθρώπους που θα ψήφιζαν δίκην «Survivor», και που κατά παράδοξη προσδοκία θεωρούσε ότι ο κόσμος αυτός θα τον προέκρινε ως Πρόεδρο, την στιγμή που το ποτάμι στέρευε στις δημοσκοπήσεις.
Σε αυτή την προσπάθεια βρήκε αμέριστη - και επιθετική προς τη Γεννηματά - συμπαράσταση, από νεωτεριστές ιντερνετικούς αρθρογράφους και φιλελεύθερους πανεπιστημιακούς, οι οποίοι περηφανεύονταν ότι δεν είχαν πατήσει ποτέ το ποδαράκι τους σε κομματική οργάνωση, δεν ήξεραν πως δουλεύει ένα κόμμα, αλλά παρόλα αυτά είχαν την προπέτεια - ως αυτοχρισθείσα ιντελιγκέντσια - να διεκδικούν ρόλο ηγετικής ομάδας ή άτυπων συμβούλων στο νέο κόμμα, καθοδηγώντας του Πασόκους ψηφοφόρους – λες και υπήρχε περίπτωση αυτοί να τους αναγνωρίσουν ως φυσική τους ηγεσία!
Χθες το κίνημα Αλλαγής του έστειλε ευγενικό τελεσίγραφο, στο οποίο συμφώνησαν όλοι του - διορισμένου - Πολιτικού Συμβουλίου, ότι «συζητήσεις για αποχωρήσεις εν αναμονή δεν βοηθούν».
Την 1η Ιουλίου το Ποτάμι θα αποφασίσει αν θα παραμείνει ή όχι στο ΚΙΝΑΛ. Όμως η αναμενόμενη απόφαση, με την ευρεία δημοσιότητα που έλαβε, απέκτησε τη δική της δυναμική. Ο κ. Θεοδωράκης αυτοπαγιδεύθηκε. Αν - ως υπόθεση εργασίας - τα μέλη του Ποταμιού αποφασίσουν να παραμείνουν, αυτός δεν μπορεί. Η παραμονή σε ένα συλλογικό οργανισμό απαιτεί ένα ελάχιστο κοινών στόχων, συναντίληψης προβλημάτων, και ψυχολογικής ώσμωσης. Το δεν μου κάνετε μεν αλλά με αναγκάζει η βάση μου να σας ανεχτώ, δεν ισχύει.
Κρίμα. Το Ποτάμι με τη γένεσή του συγκέντρωσε ένα αξιόλογο δυναμικό ανθρώπων με ιδέες και στόχευση μια σύγχρονη Ελλάδα που θα αποτίναζε τις βαλκανικές καθυστερήσεις και θα συγχρονιζόταν με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί απογοητεύτηκαν, αποσύρθηκαν στην ιδιωτία τους, και η ευθύνη βαρύνει τον αρχηγό και την - εντελώς προσωπική - διαχείριση που έκανε στη δύναμη που του δόθηκε.
Ό,τι και να κάνει τώρα, με όποιο κόμμα και να συνεργαστεί, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, θα πάει με το μισό του κόμμα. Το Ποτάμι θεωρούμε ότι έχει τελειώσει.
Φωτογραφία: Intimenews
