Του Γιάννη Σιδέρη
Πολύ το κούρασαν, σε σημείο ευτελισμού, εκεί στην κεντροαριστερά ή στο Κέντρο όπως θέλουν να λένε κάποιοι υποψήφιοι. Θα περίμενε κανείς οι «ρωμαλέες» ιδεολογικές μάχες να δοθούν για τα βασικά: Την ιδεολογική συγκρότηση του νέου φορέα, τις πολιτικές του θέσεις, την κατάταξή του στην πολιτική γεωγραφία («κεντροαριστερά» ή «προοδευτικό Κέντρο»), τους όρους που θα θέσει σε ενδεχόμενο μελλοντικών συνεργασιών (και όχι «με ποιους θα πάει»), την ατραπό διαφυγής από την τροϊκανή εποπτεία, ή έστω απάλυνσης της εξουσιαστικής παρεμβατικότητά της (στο μέτρο του δυνατού φυσικά, αφού όσο είμαστε χρεωμένοι αυτό είναι όνειρο απατηλό και δημεγερτικό ψέμα), την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Δεν αναφέρουμε άλλα ουσιώδη αλλά επί μέρους, πχ την ανασυγκρότηση της Παιδείας, της Υγείας κλπ γιατί αυτά θα ξεδιπλώνονταν διαχρονικώς, μέσα από τις θέσεις του νέου κόμματος κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία, και – κυρίως – μέσα από το εκλογικό του πρόγραμμα.
Αντ' αυτού είδαμε μια διαμάχη ήκιστου πολιτικού προβληματισμού, για τον τρόπο τη ψηφοφορίας. Ηταν το σημείο – διαχωριστική γραμμή, όπου η διαδικασία άρχισε να ευτελίζεται με διττό τρόπο:
Αφενός: τσακώνονταν περί όνου σκιάς. Οι οραματιστές της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας χωρίς κανένα περιορισμό (όλοι δικοί μας είμαστε), επικαλούνταν το επιχειρήματα κάποιων γκουρού της νέας εποχής, οι οποίοι θύουν με λατρεία στην ηλεκτρονική δημοκρατία. Ηταν όμως τόσο υψιπετείς και εκστασιασμένοι, που ούτε καταδέχτηκαν να ασχοληθούν με τα απλά, ταπεινά και γήινα: Πόσο χρόνο χρειάζεται το στήσιμο μιας τέτοιας διαδικασίας, πόσα χρήματα θα στοιχήσει και ποιος θα τα καταθέσει, εφόσον το ταμείο όλων των συμμετεχόντων φορέων, δεν αντέχει σε καμιά περίπτωση. Βαρέως θα φέρει και το κόστος της απλής ηλεκτρονικής διασύνδεσης των καλπών μεταξύ τους.
Εντάξει, για να παραφράσουμε κάποιους άλλους – το χαΐρι των οποίων είδαμε – η δημοκρατία είναι πάνω από τους αριθμούς (των χρημάτων που χρειάζονται). Σύμφωνοι αλλά κάποιος πρέπει να τα βάλει. Κάποιοι ήταν και γαλαντόμοι. Πρότειναν τα 4 ευρώ που θα καλείτο να καταθέσει ο κάθε ψηφοφόρους, να γίνουν δύο! Για τα υπόλοιπα έχει (;) ο Θεός της ηλεκτρονικής Δημοκρατίας.
Αφετέρου: Μια διαδικασία που θα έπρεπε να αφορούσε ώριμους, συνειδητοποιημένους, ενεργοποιημένους, ενδιαφερόμενους για την πολιτική και τη χώρα πολίτες, διατεθειμένους να στρατευτούν στη δημόσια σφαίρα, έπεσε στην ατέλειωτη φλυαρία των social media και των ελαφρολαϊκών απολίτικων δημοσιογραφικών αναλύσεων.
Ετσι μάθαμε ότι οι «μηχανισμοί», που είναι κάτι σα ζόμπι και ρουφούν το αίμα της δημοκρατίας, δεν ήθελαν την ηλεκτρονική ψηφοφορία, για να μη στερηθούν τη δύναμή τους. Να θυμίσουμε κατ΄αρχάς ότι οι «μηχανισμοί» είναι τα κόμματα, και από το σύνταγμα αποτελούν θεσμούς της Δημοκρατίας (σύνταγμα, άρθρο 29, παρ 1). Αφετέρου όποιος απαρέσκεται τους «μηχανισμούς» δεν μπαίνει στη διαδικασία να κάνει τέτοιες πολιτικές κολεγιές, κατεβαίνει μόνος του, και απευθύνεται στους πολίτες, απελευθερωμένος από την αφαίμαξη που του ασκούν τα «κομματικά ζόμπι».
Μάθαμε επίσης ότι οι πολίτες απαιτούν (!) την ηλεκτρονική ψηφοφορία, από επιφυλλιδογράφους που εκπροσωπούν (όπως και ο γράφων) τον εαυτό τους – άντε και κάποιους αναγνώστες τους (έχουμε την πεποίθηση όταν πχ ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3% και χρησιμοποιούσε τη φράση ο λαός απαιτεί, οι ίδιοι θα σχολίαζαν «το 3%, όχι ο λαός»). Μάθαμε ότι στην εποχή του e-banking και του open-gov δεν είναι δυνατό, ο κάθε ΝΔτης ή ο κάθε Συριζαίος, και – ακόμη χειρότερα – ο κάθε ενδεχόμενος χαβαλές, που παρήγγειλε πίτσα και στήθηκε στην TV να δει τα αποτελέσματα, να μην μπορεί να ψηφίσει απρόσωπα τον υποψήφιο που θέλει, για το λόγο που τον επιλέγει, και να περιμένει να δει τα αποτελέσματα της πλάκας του.
Μάθαμε ότι πρέπει να καταστραφούν οι κατάλογοι των ψηφισάντων για να αποφευχθεί το «κομματικό φακέλωμα» – δηλαδή τα κόμματα για όσους προσέρχονται οικεία βουλήσει να συμβάλουν στην διαμόρφωση του πολιτικού μέλλοντος της χώρας, είναι κάτι το επίφοβο, το ύποπτο, το απεχθές και ανάλγητο, κάτι σαν την μετεμφυλιακή Ασφάλεια, που σου έκανε φάκελο και άντε να ξεμπλέξεις!
Η διαδικασία της Κεντροαριστεράς, βυθισμένη σε ένα σύννεφο λατρείας του τεχνικισμού, αλώθηκε από την προϊούσα αποπολιτικοποίηση εκκωφαντικών αναρτήσεων στα social media που εξέμεσαν μένος κατά της υπεύθυνης, οργανωμένης, πολιτικής δράσης (ενώ και οι ίδιοι κατά τα άλλα θα ψήφιζαν αρχηγό κόμματος), και αναλώθηκε σε διαμάχες επί του τεχνικού, χωρίς οι υποψήφιοι, ειδικά αυτοί που κόπτονταν, να έχουν την στοιχειώδη πρόνοια, να ρωτήσουν για το τεχνικώς και οικονομικώς εφικτό των αιτημάτων τους, πριν τα εκφράσουν αγωνιστικά.
Αποτέλεσμα είναι η διαδικασία να αποκτά ήδη στοιχεία γκροτέσκου, να χάνει την αρχική αισιόδοξη ορμή της, και τον στόχο της, που ήταν να συνεγείρει τους κεντροαριστερούς πολίτες, να τους κάνει συμμέτοχους σε μια διαδικασία αναγέννησης του χώρου (συμπληρωματικό στοιχείο του γκροτέσκου ήταν το γεγονός ότι, ενώ η επιτροπή Αλιβιζάτου ζητούσε το τυπικό 1.000 υπογραφών, κάποιοι μετέτρεψαν τη διαδικασία σε πασαρέλα επίδειξης δύναμης, παρουσιάζοντας – αχρείαστες – πολλαπλάσιες!).
Καλή φώτιση εκεί πέρα στην Κεντροαριστερά – ή το προοδευτικό Κέντρο!
(Ο γράφων δεν αναφέρθηκε σε ονόματα, γιατί δεν τον αφορούν τα ονόματα και τα πρόσωπα των υποψηφίων. Αναφέρθηκε σε πολιτικές διαδικασίες.).
