Του Σάκη Μουμτζή
Θεωρώ αυτονόητο πως ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρίσκεται έξω από τις επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη για την προεδρική εκλογή.
Ο κυριότερος λόγος δεν είναι πως ο Π.Παυλόπουλος αποδέχτηκε την διενέργεια του μοιραίου και κίβδηλου δημοψηφίσματος του 2015. Αναμφίβολα έχει ευθύνες, αλλά είναι πταίσμα μπροστά στο γεγονός πως με την παρουσία του –και όχι μόνο—έδωσε πρόσβαση στην κυβέρνηση του Α.Τσίπρα σε βασικούς τομείς της κρατικής μηχανής.
Είναι γνωστό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμιά σχέση με τις λειτουργίες και τους μηχανισμούς του κράτους. Από το 4% εκτινάχθηκε στο 37% μέσα σε λίγους μήνες.
Δηλαδή, δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο ωρίμανσης εντός του οποίου θα αποκτούσε, σταδιακά, πρόσβαση σε καίριους τομείς της κρατικής εξουσίας και κυρίως στον κρίσιμο χώρο της Δικαιοσύνης.
Από αυτήν την μειονεκτική θέση τον έβγαλε εκείνο το τμήμα της συντηρητικής παράταξης που πρόθυμα του προσέφερε τις υπηρεσίες του. Η αποκληθείσα δεξιά συνιστώσα.
Κύριος εκφραστής και σύμβολο αυτής της συνεργασίας ήταν ο Π.Παυλόπουλος. Συγκεκριμένοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν, με εφαπτόμενες και επικαλυπτόμενες δράσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ άλωσε, σταδιακά και μεθοδικά, σημαντικές θέσεις στην κρατική μηχανή. Και κυρίως στην Δικαιοσύνη, κομμάτια της οποίας στεγανοποίησε και τα ενέταξε στους πολιτικούς σχεδιασμούς του. Φυσικός αυτουργός αυτού του γεγονότος η δεξιά συνιστώσα.
Σήμερα, αυτά τα κομμάτια, που με κυβερνητική ευθύνη εξακολουθούν και μολύνουν το σώμα της Δικαιοσύνης, έχουν ενεργοποιηθεί προκειμένου η υπόθεση Novartis, και με την βούλα της ολομέλειας εφετών, να παραμείνει στην κυρία Τουλουπάκη.
Συνεπώς, η επιλογή του πρωθυπουργού για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας θα πρέπει να σηματοδοτεί το τέλος μιας σκοτεινής εποχής και την έναρξη μιας άλλης, όπως ιχνογραφήθηκε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Και την εποχή που απήλθε την εξέφρασε ο Π.Παυλόπουλος. Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Στο πρόσωπο του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας καθρεφτίζεται η αποκαλούμενη «λαϊκή Δεξιά», ένας όρος που κυριαρχείται από τον κρατισμό και το αντι-μεταρρυθμιστικό πνεύμα.
Υποθέτω πως γι΄αυτόν τον λόγο, το 2015, ο σημερινός πρωθυπουργός, μόνος, δεν ψήφισε την υποψηφιότητα του Π.Παυλόπουλου. Ηταν μια από τις μεγάλες στιγμές του Κυριάκου Μητσοτάκη, που φανέρωσε τα ηγετικά προσόντα του.
Είναι ευνόητο πως δεν είναι πρέπον να γίνονται υποδείξεις σε έναν πρωθυπουργό. Ομως επιβάλλεται να γνωρίζει τις κόκκινες γραμμές που υπάρχουν σε καθοριστικής σημασίας ζητήματα, μέσα στο κοινωνικό σώμα που τον στήριξε.
Και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας—επειδή έχει έναν υψηλό συμβολισμό—είναι ένα από αυτά.
Αν θέλουμε η Ελληνική κοινωνία να φύγει μπροστά, αυτό δεν μπορεί να γίνει με πρόσωπα που συμβολίζουν το παρελθόν από το οποίο θέλουμε να ξεφύγουμε.
