Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε το ΚΚΕ, για λόγους πολιτικής ομαλότητας, γνωρίζοντας τις καταστατικές του αρχές, ότι δεν πιστεύει στην αστική δημοκρατία. Οπότε μας δημιούργησε έκπληξη ο θόρυβος που προκάλεσαν οι δηλώσεις Παφίλη, ότι το ΚΚΕ δεν πιστεύει στην αστική δημοκρατία και την αστική δικαιοσύνη.
Κάτι πρέπει να λέει το κόμμα για να διατηρεί το στίγμα του. Όμως στα σοβαρά θέματα ήταν απολύτως νομιμόφρον και λελογισμένο.
Μπορεί το ΠΑΜΕ και η νεολαία του να επιδίδεται σποραδικά σε κάποιες τραμπούκικες ταρζανιές, αλλά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε τη χώρα στα ζάρια, το ΚΚΕ τάχθηκε κατά της άτακτης εξόδου από ευρώ και την ΕΕ (παρότι είναι «υπέρ» σε θεωρητικό πλαίσιο). Ο λόγος είναι πως είχε την πείρα να αναλύσει πως πρώτοι οι φτωχοί θα πλήρωναν μια ανεξέλεγκτη έξοδο.
Επίσης, το ΚΚΕ, πέραν από τις εκδηλώσεις μνήμης» (τις οποίες αντίστοιχα σαφώς δικαιούται και η Δεξιά), αποφεύγει στην καθημερινή του ρητορική να μιλάει για τον Εμφύλιο. Κάτι που δεν έκαναν οι επαναστάτες του καναπέ στον ΣΥΡΙΖΑ με την έναρξη του «αντιμνημονιακού αγώνα». Τότε που όποιος είχε διαφορετική γνώμη από αυτούς ήταν φασίστας, και όποιος ήταν υπέρ του μνημονίου και της ΕΕ, ήταν προδότης γερμανοτσολιάς.
Και τώρα, στην καθημερινή ρητορική στα σόσιαλ μήντια, είναι οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και όχι του ΚΚΕ, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους κάθε είδους «Μελιγαλάδες».
Αυτά για το άκαιρο και αδικαιολόγητο των δηλώσεων του αψίκορου Μπογδάνου. Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως πέρασε σε δεύτερο πλάνο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ψηφίσει σήμερα την ελληνογαλλική συμφωνία, που σε κάθε επίπεδο είναι ιστορική.
Δυο χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ συνάπτουν μεταξύ τους αμυντική συμφωνία, η οποία - μπορεί να μην βάζει ακόμη τις βάσεις, αλλά - ανατροφοδοτεί τον προβληματισμό για την ανάγκη κοινής ευρωπαϊκής άμυνας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικά πιεσμένος αντιμετώπισε εν αμηχανία και αιδήμονα σιγή τη συμφωνία καθώς ήταν υπέρ της. Άρκεσαν όμως τα ερωτήματα που έθεσε ο Β. Βενιζέλος, για να βρει πεδίο άρνησης. Ο Βενιζέλος βέβαια έκανε απλώς μια νομική διευκρίνηση της συμφωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ το είδε ως ευκαιρία αντιπολίτευσης.
Έκανε… σημαία αντίστασης το ότι η ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής, δεν περιλαμβάνει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ακόμη και μετά την οριοθέτησή τους, αφού δεν αποτελούν επικράτεια στην οποία ασκείται εθνική κυριαρχία.
Έτσι, αποφάσισε να την καταψηφίσει, γιατί δεν προβλέπει υποχρεωτική παρέμβαση της Γαλλίας σε επιχειρήσεις εκτός ελληνικής επικράτειας, και παράλληλα γιατί δεν προβλέπει αποκλεισμό της Ελλάδας σε επιχειρήσεις εκτός Γαλλικής επικράτειας! Παράλογο; Όχι, απλώς συριζαίικο!
Παράλληλα, επειδή και οι ίδιοι καταλαβαίνουν ότι τα επιχειρήματά τους δεν είναι και τόσο στέρεα, αρχίζουν να υποσκάπτουν το ηθικό βάρος της συμφωνίας.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Πάνος Σκουρλέτης σε τηλεοπτική του συνέντευξη μίλησε για «μυρωδιά σκανδάλου» στη συμφωνία. Ρωτήθηκε μάλιστα από τον δημοσιογράφο αν υπάρχει ζήτημα μαύρου χρήματος ή μίζας και απάντησε «ενδεχομένως και αυτό»!
Το σύνθημα περί οσμής σκανδάλου το είχε δώσει ο αρχηγός Αλέξης λέγοντας «ξαναγυρίζουμε στη χρυσή δεκαετία του Άκη και του Γιάννου». Αυτά τα λέει ο αρχηγός που όλους τους ανθρώπους του Άκη τους ενσωμάτωσε στο κόμμα του!
Η συμφωνία δεν είναι νομικό χαρτί. Και ούτως ή άλλως οι διακρατικές συμφωνίες δεν δεσμεύουν τα κράτη. Η ελληνοσερβική συνθήκη του 1913 που προέβλεπε «αμοιβαία εγγύηση των εδαφικών κτήσεων των δύο χωρών και την αμοιβαία παροχή στρατιωτικής βοήθειας σε περίπτωση απρόκλητης επιθέσεως εναντίον του ενός», δεν δέσμευσε την Ελλάδα να αποστεί της υποχρέωσης που είχε αναλάβει, όταν η Σερβία δέχτηκε επίθεση από τη Βουλγαρία, στα δραματικά μπλεγμένα αιματηρά Βαλκάνια της εποχής.
Οι συμφωνίες ενώνουν χώρες που έχουν κοινά συμφέροντα. Σε αυτή τη φάση τα συμφέροντα Ελλάδας- Γαλλίας ταυτίζονται. Όταν θα πάψουν να ταυτίζονται, ακόμη και ρήτρα να υπάρχει ότι η Γαλλία θα έρθει να υπερασπίσει την ελληνική ΑΟΖ, η σύμμαχος δεν θα έρθει. Εμείς θα κληθούμε αποκλειστικά να την υπερασπιστούμε.
