Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι προφανώς ένας πολύ ευφυής άνθρωπος. Και ως τέτοιος είναι αδύνατον να μην αντιλαμβάνεται ότι το περίφημο rotation δεν του βγήκε, μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Και λογικό είναι καθώς όταν αλλάζεις 22 από τους 23 υπουργούς, παίρνεις κι ένα ρίσκο μικρό ή μεγάλο κατά περίπτωση.
Και αφήνουμε κατά μέρος το αυτονόητο, ότι οι νέοι υπουργοί χρειάζονται χρόνο για να ενημερωθούν για τα νέα τους καθήκοντα. Και αφήνουμε επίσης κατά μέρος και τους υφυπουργούς και τους γενικούς γραμματείς που άλλαξαν κι αυτοί σχεδόν καθ´ ολοκληρίαν.
Χρόνος όμως δυστυχώς δεν υπάρχει.
Ούτε περίοδος χάριτος υπάρχει καθώς μετά τις εκλογές άλλαξε πια και το υπόδειγμα της σύγκρισης.
Η νέα κυβέρνηση δεν συγκρίνεται πια με τον Σύριζα αλλά με τον εαυτό της.
Και πιο συγκεκριμένα με την προηγούμενη κυβερνητική της θητεία όπου παρά τις δύσκολες συγκυρίες, παρά τα όποια λάθη και τις αστοχίες το πρόσημο ήταν απολύτως θετικό.
Γι’ αυτό άλλωστε και επιβραβεύτηκε με το εντυπωσιακό -ίσως και αναπάντεχο για πολλούς- 41%. Και μάλιστα εις διπλούν.
Γεγονός πάντως είναι ότι μέχρι στιγμής η νέα κυβέρνηση δεν φαίνεται να δικαιώνει τις προσδοκίες.
Λες και χάθηκε ξαφνικά το momentum μετά τις διπλές εκλογές, λες και χάθηκε η συνέχεια ενός ενδιαφέροντος αφηγήματος κι ενός μεταρρυθμιστικού οίστρου, λες και χάθηκε η πρωτοβουλία των κινήσεων, λες και χάθηκε η ικανότητα να διαμορφώνει την ατζέντα που φαίνεται τώρα να διαμορφώνεται δυστυχώς ερήμην της.
Υπάρχει μια αίσθηση παραλυτικής αδράνειας, μιας ανεξήγητης αφωνίας και μιας απλής παρακολούθησης των εξελίξεων με αρκετούς υπουργούς σε ρόλο σχολιαστών την ώρα που απαιτούνται έργα και πράξεις.
Έπεσε βέβαια η νέα κυβέρνηση και στα βαθιά με τις καταστροφικές φωτιές και τις πλημμύρες που σημάδεψαν τις 100 πρώτες μέρες της νέας θητείας της. Το μεταναστευτικό επίσης επιδεινώνεται ραγδαία με τις ροές να προσεγγίζουν εκείνες της περιόδου 2015-2019.
Αλλά έτσι συμβαίνει σχεδόν πάντα με τις κυβερνήσεις. Δεν επιλέγουν αυτές το αν και το πότε θα συμβεί το απρόβλεπτο. Κρίνονται όμως από τις διαχειριστικές τους ικανότητες.
Και η παρούσα κυβέρνηση δεν έκανε ασφαλώς και το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσε.
Τα λίγα καλά νέα -η διόρθωση της αδικίας με την ψήφο των αποδήμων, οι νέες ταυτότητες, η επενδυτική βαθμίδα, η ανεργία που έπεσε σε ιστορικό χαμηλό, τα ήρεμα νερά στο Αιγαίο, ο τουρισμός που πάει περίφημα και το πλεόνασμα του οκταμήνου- δεν φτάνουν για ν ‘αντιστρέψουν την εικόνα.
Οι παραιτήσεις -κατ’ άλλους αποπομπές- δύο υπουργών και η παραλίγο αποπομπή ενός τρίτου, 2,5 μόλις μήνες μετά και τις δεύτερες εκλογές, δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Και ότι κάτι πρέπει ν' αλλάξει.
Δεν είναι εύκολο φυσικά για τον Μητσοτάκη να κάνει τώρα έναν εκτεταμένο, δομικό ή έστω έναν στοχευμένο ανασχηματισμό. Θα ήταν σαν μια ομολογία αποτυχίας.
Από την άλλη, δεν μπορεί να προχωρήσει και με το υπάρχον σχήμα με κάποιους να αποτελούν τους αδύναμους κρίκους, αν όχι χτυπητά παραδείγματα κραυγαλέας ανεπάρκειας.
Αν γύριζε το χρόνο πίσω, θα κρατούσε πιθανότατα στα ίδια πόστα έναν βασικό πυρήνα επιτυχημένων υπουργών και με την προσθήκη 2-3 τεχνοκρατών σε κάποια υπουργεία, θα έκανε ενδεχομένως στα υπόλοιπα ένα πολύ πιο αποτελεσματικό και πολύ πιο διαχειρίσιμο rotation.
Ο χρόνος όμως δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Και ο ίδιος πρέπει τώρα να αναλάβει το ρίσκο και την ευθύνη.
Αρκεί φυσικά να υπάρχει αντίληψη της κρισιμότητας των στιγμών. Και συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος στην πολιτική δεν είναι ποτέ πεπερασμένος.
*Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
