Η συνετή πολιτική της τριετίας 2012-2015, πιστώνεται ασφαλώς στα θετικά του, δεν φτάνει όμως να απαλείψει και τα τραγικά λάθη του Αντώνη Σαμαρά, όπως τουλάχιστον τα κατέγραψε η Ιστορία.
Βουλευτής απ' τα 25 του, πουλέν στην αρχή του Ευάγγελου Αβέρωφ και προστατευόμενος κατόπιν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μπήκε στην κυβέρνηση του τελευταίου ως υπουργός Εξωτερικών την ώρα που διαλυόταν η ενιαία Γιουγκοσλαβία και αναφυόταν το Μακεδονικό που έμελλε να μας ταλαιπωρήσει για τρεις περίπου δεκαετίες.
Χάρη κυρίως στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αλλά και στο κύρος του μεγάλου Καραμανλή, μας προσφέρθηκε τότε λύση στο πιάτο με το λεγόμενο πακέτο Πινέιρο και σύνθετη ονομασία erga omnes.
Η λύση απορρίφθηκε μετ' επαίνων καθώς ο Σαμαράς προτίμησε να εργαλειοποιήσει το θέμα, κεφαλαιοποιώντας το πολιτικά. Για να είμαστε δίκαιοι το ίδιο ακριβώς έκανε τότε και το ΠΑΣΟΚ αλλά και μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού μέσα στη ΝΔ.
Η κυρίαρχη τότε μαξιμαλιστική θεωρία ήταν «όχι σε ονομασία που να περιέχει το Μακεδονία ή παράγωγά του».
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Ο Σαμαράς καρατομήθηκε από υπουργός με απαίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη που ούτως ή άλλως κρεμόταν τότε από μία κλωστή, επαναφέροντας το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ταλαιπωρώντας τη χώρα για ένα θέμα που σπατάλησε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, έχοντας πια απέναντι ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ που εξοργισμένοι με τις ελληνικές παλινωδίες, αναγνώρισαν τη γειτονική χώρα με το όνομα Μακεδονία.
Για να φτάσουμε τελικά στο 2008 όταν η Ελλάδα έκανε στροφή στον ρεαλισμό και η επίσημη θέση της άλλαξε πια στο «σύνθετη ονομασία έναντι όλων».
Το θέμα έκλεισε οριστικά το 2018 με τη συμφωνία των Πρεσπών για την οποία μπορεί κανείς να έχει ενστάσεις σε επιμέρους διατάξεις της, η ουσία όμως είναι ότι η Ελλάδα βγήκε de facto νικήτρια καθώς κατάφερε και ανάγκασε τους γείτονες να αλλάξουν όνομα, σύμβολα, Σύνταγμα και σημαία και να απαλείψουν κάθε αλυτρωτική αναφορά που θα μπορούσε να εγείρει προβλήματα στο μέλλον. Πράγμα πρωτοφανές στην παγκόσμια διπλωματική ιστορία.
Κατά μία ειρωνεία της τύχης αλλά και κατά μία ιστορική παραδοξότητα, Τσίπρας και Κοτζιάς κατάφεραν αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο Μητσοτάκης το 1992-93.
Καθυστερήσαμε δηλαδή 27 ολόκληρα χρόνια για να καταλήξουμε περίπου εκεί όπου θέλαμε εξαρχής να πάμε.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης λέγοντας την αλήθεια ότι «σε δέκα χρόνια από τώρα κανείς δεν θα θυμάται το Μακεδονικό», λοιδορήθηκε τότε περίπου ως προδότης, ο Σαμαράς έκανε μία βραχύβια καριέρα ως αρχηγός κόμματος πριν απαξιωθεί πολιτικά, το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην εξουσία και κυβέρνησε για 11 ολόκληρα χρόνια και ο Σαμαράς επανέκαμψε στη ΝΔ εκλεγόμενος μάλιστα και αρχηγός της, χωρίς όμως να κάνει ποτέ την αναγκαία αυτοκριτική του.
Και δικαιούται ασφαλώς τώρα ο Σαμαράς ως πρώην πρωθυπουργός, να εκφράζει διακριτές πολιτικές θέσεις.
Αυτό όμως που σίγουρα δεν δικαιούται, είναι να χτυπάει την παρούσα κυβέρνηση εκ των έσω και στο μαλακό της υπογάστριο, πότε βρίσκοντας κακή ιδέα την επίσκεψη Ερντογάν και πότε αναπτύσσοντας ακραίες θέσεις για το γάμο των ομοφύλων που καμία σχέση μάλλον δεν έχουν με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.
Όταν καταλαγιάσουν τα πάθη και κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, η Ιστορία θα κρίνει άπαντες κατά το μέτρο που τους αναλογεί.
Και ο κύριος Σαμαράς δεν θα αποτελέσει ασφαλώς εξαίρεση.
*Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.