Τα έργα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης στον ΟΣΕ που δεν έγιναν ποτέ, όπως και τα τραγικά ανθρώπινα σφάλματα, είναι το δέντρο.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και αυτού του τρύπιου κράτους, λέγεται αξιοκρατία. Η πιο συκοφαντημένη λέξη και η πιο διαστρεβλωμένη έννοια στην σύγχρονη Ελλάδα. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα και που εν μέρει εξηγεί τις επιτυχίες των άλλων. Και μεταρρύθμιση του κράτους χωρίς αξιοκρατία είναι σαν τρένο, δίχως οδηγό.
Όχι, δεν έχουν όλοι τις ικανότητες για να γίνουν σταθμάρχες, μάνατζερ ή υπουργοί. Όπως δεν μπορούν να γίνουν όλοι καθηγητές, γιατροί, ψάλτες και δημοσιογράφοι. Άλλη γνώση χρειάζεται κανείς για να κρατάει το νυστέρι στο χειρουργείο και άλλη δεξιότητα για να βάψει έναν τοίχο.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ένταξη των καλύτερων στο σύστημα προκαλεί στεναχώρια στους πολλούς, ούτε ότι η επίκληση του όρου δημιουργεί πάντα αντιδράσεις και ισχυρές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Γιατί; Η απάντηση συνδέεται με τον βαθύ λαϊκισμό που μας διέπει ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα, κάτι που παρατηρείται μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες.
Έχει σχέση με την ιδεολογία της μετριοκρατίας, που εμφανίζεται σε όλες τις κλειστές κοινωνίες, όχι στις ανοικτές, χαρακτηριστικά των οποίων είναι η ενδογενεακή και διαγενεακή κινητικότητα. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό, παρά μόνο τα τελευταία χρόνια.
Τα ξέρουμε όλα αυτά αλλά δεν αντέχουμε την αλήθεια τους. Και ενώ το τοπίο αλλάζει διεθνώς, ενώ ο ρόλος του κράτους αναβαθμίζεται στον ανεπτυγμένο κόσμο, κατ’ απαίτηση των νέων προκλήσεων, όπως η πανδημία, η ενεργειακή κρίση, οι επιπτώσεις από τον πόλεμο, στην Ελλάδα συνεχίζουμε να πέφτουμε πάνω στο βαθύ κράτος. Της Ολυμπιακής και της ΔΕΗ παλαιότερα, του ΟΣΕ σήμερα, ποιος ξέρει τίνος άλλου οργανισμού αύριο, αφού έχουμε ακόμη πολλές μαύρες τρύπες.
Η παραίτηση του Κ.Καραμανλή, η σύσταση της τριμελούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων για να διερευνηθούν τα αίτια της τραγωδίας, η δημόσια συγγνώμη του Πρωθυπουργού, είναι φιλότιμες προσπάθειες.
Τα ευχολόγια όμως από μόνα τους δεν αρκούν. Η χώρα είναι θυμωμένη. Η κυβέρνηση πρέπει να δείξει ότι την αφουγκράζεται. Η κοινωνία απαιτεί δράση και να μάθει για τα «φαντάσματα» του ΟΣΕ, να δει να αποδίδονται ευθύνες σε όσους του επέτρεπαν να λειτουργεί ως «μαύρη τρύπα» και γιατί οι Ιταλοί Κρατικοί Σιδηρόδρομοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα τα τρένα τους να ταξιδεύουν πάνω σε ένα τέτοιο δίκτυο.
Και όταν θα αποκαλυφθούν όλα τα τέρατα και σημεία για τα έργα και τις ημέρες του ΟΣΕ, τότε, ενόψει και των επικείμενων εκλογών, πρέπει να ανοίξει ένας ουσιαστικός προεκλογικός διάλογος για το αύριο της Ελλάδας και να τεθούν τα μεγάλα ερωτήματα.
Θα μαθαίνουμε μόνο μετά από τραγωδίες; Αλλάζουν οι παθογένειες μας ή θα μας συνοδεύουν για πάντα ; Ναι είναι η απάντηση, αλλάζουν. Αρκεί ο εκάστοτε ηγέτης να δει τον εαυτό του ως Ιφιγένεια και να κάνει τη μεγάλη θυσία προσωπικού συμφέροντος και γοήτρου, προκειμένου να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και να εντάξει τη μαγική λέξη, η οποία λείπει από τη σύσταση μας ως κράτος μέχρι και σήμερα: Αξιοκρατία.
