Κάπου χάνει κανείς στη μετάφραση τον κ. Τσίπρα. Μετά την επίσκεψή του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων δήλωσε «Δεν πρόκειται στο όνομα της πανδημίας να συναινέσουμε σε μια αυταρχική διακυβέρνηση, γιατί σε μια αυταρχική διακυβέρνηση συντείνει ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του διαχειρίζονται κρίσιμα ζητήματα και για την Υγεία και για τη δημόσια Παιδεία»!
Και πέταξε την… λαμπυρίζουσα κορώνα: «Η δημοκρατία δεν μπαίνει σε καραντίνα».
Έκανε δηλαδή ένα από τα φτηνά λογοπαίγνια στα οποία εθίζεται, με την καραντίνα που βρισκόμαστε (τύποις καραντίνα, οι πολλοί είναι έξω), για να δημιουργήσει συνειρμούς περί νοσηρότητας της δημοκρατίας ( ότι αυτή είναι στον «γύψο δεν το είπε ακόμη, αλλά με τη φόρα που έχει πάρει δεν αποκλείεται).
Ο κ. Τσίπρας έχει τρομάξει από τις δημοσκοπήσεις που τον δείχνουν καθηλωμένο σε μια εποχή που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα μύρια όσα προβλήματα, που μπορεί να μην οφείλονται σε δική της υπαιτιότητα, αλλά είναι προβλήματα που δημιουργούν κοινωνικές δυσαρέσκειες σε επαγγελματικές τάξεις που πλήττονται δεινώς. Έτσι αποφάσισε να γυρίσει στα παλιά και δοκιμασμένα, της οργίλης τοξικότητας, χωρίς να κατανοεί οι καιροί που μπόλιαζε τα πλήθη με αυτή, έχει περάσει.
Είπε και άλλα περί μη προετοιμασίας και προσλήψεων. Ξέρει ότι το θέμα Υγείας δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση και αγωνία στον λαό. Το σπεκουλάρισμα επ’ αυτού είναι εύκολο, δεδομένου η ότι πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ο Κικίλιας απάντησε ότι η ΝΔ παρέλαβε 557 ΜΕΘ και τώρα είναι 1082 και μέχρι το τέλος του έτους θα προστεθούν άλλες 234 – αλλά αυτό δεν αφορά την στήλη.
Στο μέτρο που δεν υπάρχει ακόμη εμβόλιο και φάρμακο, η μόνη λύση είναι η παλιά μεσαιωνική λύση της καραντίνας. Αυτοί προτείνουν οι επιδημιολόγοι. Και γι’ αυτό είναι αστείο, εκτός από ανεύθυνο, να ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ τα πρακτικά της Επιτροπής, με τροπολογία μάλιστα.
Οι γιατροί αντιμετωπίζουν το πρόβλημα από τη σκοπιά τους. Δεν είναι υποχρεωμένοι να σκεφτούν τις οικονομικές παραμέτρους του εγκλεισμού. Το είπε ένας εκ αυτών σε τηλεπαράθυρο. «Εγώ ως γιατρός θα ήθελα να είμαστε σε συνεχή καραντίνα από τον Μάρτιο. Αλλά αυτό δεν γίνεται». Κάτι παρόμοιο είπε και ο Τσιόδρας για τα λεωφορεία, και τον στοχοποίησαν χυδαίως, όχι μόνο τα συριζοτρόλ αλλά και επώνυμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ίδιοι γιατροί τονίζουν ότι έτσι κι αλλιώς όσες ΜΕΘ και να είχαμε ποτέ δεν θα έφταναν. Απλώς θα γέμιζαν κάποιες εβδομάδες αργότερα από ό,τι θα γεμίσουν τώρα, εφόσον δεν τηρούσαμε αυτό που ο Τσίπρας καταγγέλλει: Την καραντίνα (την οποία εκχυδαΐζει κάνοντας συνειρμούς με έλλειψη δημοκρατίας).
Αν κάποιος έλλογος θα καταλόγιζε αδράνεια και ολιγωρία στην κυβέρνηση, δεν θα ήταν για όσα καταγγέλλει ο Τσίπρας, αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Επειδή δεν αντιμετώπισε ακόμη πιο αυστηρά ( και αστυνομικά) τις εστίες διάδοσης. Και αυτό δεν είναι έλλειψη δημοκρατίας. Είναι υποχρέωση συντεταγμένης Πολιτείας.
Στην Θεσσαλονίκη είναι τρομερό το ποσοστό κρουσμάτων. Το 32% των τεστ είναι θετικό (όχι ο πληθυσμός, δεν το ξέρουμε, αλλά όσων έκαναν τεστ)! Αλλά όταν οι αρχές προσπαθούσαν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις και τα πάρτι των χαλαρών νεαρών (τα κρούσματα αυξήθηκαν με την επιστροφή των φοιτητών), ο Τσίπρας και ο αρμόδιος επί της Παιδείας Ν. Φίλης, κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι στοχοποιεί τη νέα γενιά.
Το είχαν πλασάρει από την Άνοιξη ήδη. Στοχοποίηση της νεολαίας - για να μην στερηθούν οι υποψήφιοι εκλογικοί πελάτες τους, τον ευδαιμονισμό της μεταμεσονύκτιας μπύρας στη πλατεία.
Ειδικότεροι ημών έχουν εξηγήσει ότι χώρες της Ανατολής έγιναν covid free ακριβώς γιατί επέβαλαν μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Διαφορετικά κατά χώρα, πολιτικό σύστημα και λαό. Στη Κίνα και το Βιετνάμ του σκληρού καπιταλιστικού κομμουνισμού ήταν άγρια η καταστολή ( που φυσικά δεν μπορεί να εφαρμοστεί εδώ). Στις υπόλοιπες χώρες (Νότια Κορέα, Ταυλάνδη, Ιαπωνία κλπ), συνεργαζόταν ο λαός.
Δε είναι μόνο που είχαν πρότερη εμπειρία από πανδημίες (π.χ. Sars, Mers, γρίπη πτηνών κ.α.), αλλά είναι άλλης νοοτροπίας λαοί. Ο βουδισμός και ο κομφουκιανισμός δημιουργούν πολίτες μειλίχιους, ειρηνικούς και αποδεικτικούς στις κρατικές προτροπές.
Σε κάθε περίπτωση και στις δύο κατηγορίας το κοινό χαρακτηριστικό παραμένει: Κοινωνική αποστασιοποίηση - αυτή που εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ως στοχοποίηση και δημοκρατία σε καραντίνα.
