Μια ανάσα για μια ακόμη ρήξη με τους δανειστές βρίσκεται η κυβέρνηση, καθώς το χάσμα που χωρίζει τις δυο πλευρές κυρίως όσον αφορά την προστασία της πρώτης κατοικίας φαντάζει αγεφύρωτο.
Οι θεσμοί επιμένουν για να κατέβει η αντικειμενική αξία των ακινήτων στις 100.000 ευρώ, η κυβέρνηση επιμένει στις 200.000 ευρώ, το πιθανότερο είναι κάπου στη μέση να βρεθεί η λύση και να κλείσει στις 150.000 ευρώ.
Όσο για το εισοδηματικό κριτήριο η κυβέρνηση φαίνεται να μην κατεβαίνει κάτω από τις 25.000 ευρώ, από τις 35.000 ευρώ που ήταν αρχικά το όριο, ενώ οι δανειστές θέλουν να φτάσουν το πολύ μέχρι τις 20.000 ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, το Liberal.gr, από την πρώτη στιγμή είχε επισημάνει ότι όπως και να κλείσει το θέμα, χιλιάδες δανειολήπτες θα κινδυνέψουν να χάσουν τα σπίτια τους, αφού είναι δεδομένο ότι η ρύθμιση θα είναι επί τα χείρω.
Και αυτό διότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι οι δανειστές έχουν μια ενιαία γραμμή και πρόγραμμα για τις χώρες που βρίσκονται σε Μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα καθυστέρησε να προετοιμάσει, όχι πάντως για πρώτη φορά, ένα αξιόπιστο σχέδιο με εναλλακτικές προτάσεις ώστε να προστατέψει πραγματικά τους δανειολήπτες και τώρα, κυριολεκτικά στο παρά πέντε του Eurogroup της Δευτέρας, αναζητά την πολιτική λύση.
Ακόμη κι αν αυτή πάντως δοθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο αυριανό Euro Working Group ή στο Eurogroup της Δευτέρας, το πρόβλημα παραμένει. Και ακριβώς εκεί πρέπει να εστιάσει το οικονομικό επιτελείο για το δεύτερο «πακέτο» που έρχεται και είναι πολύ πιο επώδυνο από το πρώτο, αρκεί μόνο να αναφέρουμε τις ανατροπές που φέρνει σε Ασφαλιστικό, με αυξήσεις των ορίων ηλικίας και μειώσεις στις συντάξεις, αλλά και στη φορολογία που θα γονατίσουν όλους τους φορολογούμενους.
Επομένως, από τη στιγμή που δεν πέρασε ο «εκβιασμός» για το προσφυγικό, όπως στις αρχές της διαπραγμάτευση δεν είχαν περάσει οι «απειλές» ότι θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο και ένα βήμα πριν από την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε., ήρθε η ώρα η κυβέρνηση να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να αλλάζει τους όρους της συμφωνίας κατά το δοκούν.
Χρειάζεται πρόγραμμα, σχέδιο, εναλλακτικά και πειστικά ισοδύναμα που να μπορούν να κάμψουν τις αντιστάσεις των δανειστών, οι οποίοι λένε αλήθεια όταν υποστηρίζουν ότι αυτοί δεν προτείνουν τα μέτρα παρά μόνο τους στόχους και τα μεγέθη.
Η ιστορία άλλωστε διδάσκει και ο κυβερνητικός συνασπισμός μπορεί να διδαχθεί από τις άστοχες κινήσεις και τα «παιχνιδάκια» των προηγούμενων Μνημονιακών κυβερνήσεων. Μίλαγαν για μεταρρυθμίσεις αλλά καμία δεν προχώρησε με αποτέλεσμα οι φόροι να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Η λύση είναι μια, οι μεταρρυθμίσεις και οι επενδύσεις. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει η νέα Μνημονιακή κυβέρνηση, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσει να αλλάξει το μίγμα της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Διαφορετικά και η ρύθμιση των 100 δόσεων θα αλλάξει και πάλι προς το χειρότερο για χιλιάδες δανειολήπτες, και τα ισοδύναμα για τη μη επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, είτε αφορούν τα παιχνίδια του ΟΠΑΠ στα οποία σχεδιάζεται τελικά επιβολή τέλους 0,05 ευρώ, είτε αυξήσεις των τελών κυκλοφορίας έως και 200 ευρώ για τα μεγάλου κυβισμού ΙΧ και έως 50 ευρώ για τα μέχρι σήμερα ΙΧ που δεν πληρώνουν τέλη, είτε γενικότερα οποιαδήποτε άλλο μέτρο, σίγουρα θα πλήξουν άλλες ομάδες του πληθυσμού.
Άλλωστε τα «σκληρότερα» είναι μπροστά και ισοδύναμα για όλο το Μνημόνιο δεν μπορούν να υπάρξουν, εκτός εάν το καταργήσουμε με το παράλληλο πρόγραμμα, αλλά με παράλληλο νόμισμα και παράλληλες Τράπεζες!
Οι λύσεις είναι συγκεκριμένες και δεδομένες και όσο κάποιοι εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια, από ιδεοληψίες ή μικροπολιτικά συμφέροντα, τόσο κάθε τρίμηνο και σε κάθε αξιολόγηση θα βλέπουμε το ίδιο έργο….
