Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πιστεύει στις δημοσκοπήσεις γιατί είναι πλαστογραφία της καθημερινότητας. Θυμίζει τον στίχο του Σαββόπουλου: «Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα». Δυο δημοσκοπήσεις που βγήκαν χθες και περιγράφουν το κλίμα μετά ΔΕΘ, της PULSE για τον ΣΚΑΪ και της MRB για το OPEN, απλώς επιβεβαίωσαν την ασάλευτη κατάσταση που είχε καταγραφεί και προ ΔΕΘ.
Με αναγωγή επί των εγκύρων η διαφορά ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ είναι για την MRB 7,5 μονάδες και για την PULSE 8. Παράλληλα ο Μητσοτάκης και στις δυο δημοσκοπήσεις, όπως και σε όλες τις προηγούμενες τρία χρόνια τώρα, ο Μητσοτάκης υπερτερεί σε πρωθυπουργική καταλληλότητα του Τσίπρα. Μια διαφορά που είναι παγιωμένη ανεξαρτήτως καταστάσεων για την κυβέρνηση. Μειωτικών (π.χ. υποκλοπές) ή δημοσιονομικής γαλαντομίας της (εξαγγελίες ΔΕΘ).
Ακόμη κι επικεντρωμένα στην παρουσία τους στη ΔΕΘ, ο Πρωθυπουργός αξιολογείται αρνητικά από το 38,4% των πολιτών και θετικά από το 28,7. Χειρότερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το 45,6% αξιολογεί αρνητικά την παρουσία του ενώ μόλις το 19,6 θετικά.
Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι όχι μόνο είναι απλώς αναποτελεσματική, αλλά κυριολεκτικά «πάει άπατη» όλη η εργώδης προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να απαξιώσει και αποδομήσει την εικόνα του Μητσοτάκη στα social media. Η υπερβολή φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς, τα troll του δεν προσπαθούν να τον απαξιώσουν με χιούμορ και σαρκασμό ώστε να «πιάσει», αλλά με υπερβολή που φτάνει στα όρια του μισανθρωπισμού ( και αυτό είναι ορατό και εξ ορισμού φέρνει αντίθετα αποτελέσματα).
Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στην Αριστερά που το βλέπουν. Ένας τους έγραφε χθες σε φιλικό site του ΣΥΡΙΖΑ: «Νομίζω πως έχουμε ξεχάσει πως το ζητούμενο δεν είναι οι μικροομάδες που επαναλαμβάνουν με απελπιστική μονοτονία γελοία και αισχρά συνθήματα κατά του Μητσοτάκη, ούτε η εκτόνωση μας σε συναυλίες, ούτε η υπερηφάνεια μας για την «viral» φωτογραφία ενός φοιτητή που κοιτάζει στα μάτια έναν αστυνομικό» (Εξήγηση για το τελευταίο: Αφορά έναν φοιτητή που ήρθε σε λεκτική αντιπαράθεση με έναν αξιωματικό των ΜΑΤ και του μιλούσε κοιτώντας τον στα μάτια. Γέμισαν τα κοινωνικά δίκτυα με λιγωμένους ύμνους αριστερής περηφάνιας, για το… θάρρος του αριστερού φοιτητή απέναντι στο κατασταλτικό όργανο του Μητσοτάκη!).
Ο ίδιος αποτυπώνει το δράμα της σύγχρονης Αριστεράς και δη του ΣΥΡΙΖΑ: «Άποψη μου είναι πως η Αριστερά στο σύνολο της υστερεί να δώσει έναν εναλλακτικό και εμπεριστατωμένο προσανατολισμό απέναντι στη σύγχρονη κυρίαρχη ιδεολογία. Στάθηκε ανίκανη, εμπειρικά μιλώντας, τα τελευταία χρόνια να προσφέρει έστω μια αναζήτηση εναλλακτικών θεσμών και πεδίων κοινωνικής δράσης στην τεράστια μάζα των συμβιβασμένων και αμέτοχων πολιτών που αδιάφοροι για το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι αναζητούν απλά και μόνο μια σταθερή και ήρεμη καθημερινότητα χωρίς να τους ενδιαφέρει ο μετασχηματισμός των θεσμών μέσω της κοινωνικής συμμέτοχης».
Δεν έχει σημασία το όνομα αλλά ουσία. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονται στα ανώτατα δώματα του στελεχιακού δυναμικού των κομμάτων. Παρόλο τον σεχταρισμό της άποψης που απομειώνει τον μέσο άνθρωπο γιατί «αναζητά απλά και μόνο μια σταθερή και ήρεμη καθημερινότητα», ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μισαλλοδοξία που τον διακατέχει ατύχησε και σε αυτό.
Οι κοινωνικές παρεμβάσεις που τουλάχιστον έγιναν γνωστές στο ευρύτερο κοινό, ήταν οι πορείες για τον Κουφοντίνα, η συμμετοχή στα γεγονότα της Σμύρνης, η συμμετοχή στα μπλοκ κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας, και ο Τσολιάς που έβαζε τον Πούτιν να βρίζει τον Μητσοτάκη! Δηλαδή μόνοι τους χαράμισαν τα ίσως ενδιαφέροντα δρώμενα του φεστιβάλ τους, για «να την πουν» στον Μητσοτάκη με τον χυδαίο τρόπο των κοινωνικών δικτύων!
Έχουν την τάση οι επιλογές τους να είναι μειοψηφικές. Τώρα με τόσα προβλήματα επικεντρώνουν στις υποκλοπές σε σημείο μονοθεματικότητας. Το κάνει και ο Ανδρουλάκης αλλά και αυτού ελάχιστα του προσφέρει απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Τον κόσμο τον απασχολούν σοβαρότερα προβλήματα που έφερε η συγκυρία (ακρίβεια τιμών, ενεργειακό, ελληνοτουρκικά). Αλλά τουλάχιστον ο Ανδρουλάκης έχει και έννομο συμφέρον και δικαιούται στην αγανάκτησή του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τι επιδιώκει; Να ποινικοποιήσει την κυβέρνηση ενώ ο κόσμος έχει τόσες σκοτούρες ή να σκεπάσει τις δικές του παρασπονδίες; Αν υιοθετήσουμε πνεύμα πολιτικού κυνισμού, και σε αυτό βρέθηκε πιο ευάλωτος. Η κυβέρνηση παρακολουθούσε έναν υποψήφιο πολιτικό αντίπαλο (με βάση τη θεωρία Ανδρουλάκη). Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ τον επί χρόνια σύντροφο και φίλο του αρχηγού του. Ακόμη και στην κλίμακα κυνισμού χαμένος.
