Απρόσμενη ήταν η συμμετοχή για τη νυσταλέα εσωκομματική προεκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισαν 146.635 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 40.000 ήταν νέα μέλη. Στο 90,13% των ψήφων ο Στέφανος Κασσελάκης έλαβε το 45,47% ενώ η Έφη Αχτσιόγλου περιορίστηκε στο 36,21%. Ο Νίκος Παππάς έλαβε το 8,64%, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το 8,04% και ο Στέφανος Τζουμάκας το 1,28%
Προσάναμμα της αθρόας και μη αναμενόμενης προσέλευσης, αποτέλεσε η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη. Ενας τύπος που ήρθε σαν ουρανοκατέβατο εξωτικό πουλί, και με τα επικοινωνιακά του προσόντα, κατέλαβε ξαφνικά τη δημόσια σφαίρα, κυριαρχώντας σε ένα κοινό που παρότι κομματικό, δεν είναι ομοιογενές.
Μεταξύ των ψηφοφόρων του υπάρχουν οι πληγωμένοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που είχαν στ’ αλήθεια πιστέψει ότι οι δημοσκοπήσεις ήταν πληρωμένες και κατευθυνόμενες. Θεωρούσαν αδιανόητο το γεγονός ότι ενώ το κόμμα βρισκόταν στην αγρανάπαυση της αντιπολίτευσης (και άρα αδιάβροχο από πολιτικό κόστος), να υστερεί έναντι της κυβέρνησης, τα θεμέλια της οποίας διάβρωναν οι έξωθεν ατυχίες και οι αστοχίες της κυβερνητικής διαχείρισης.
Ακόμη και το γεγονός ότι σε παλιό άρθρο του στον Εθνικό Κήρυκα, είχε παραλληλίσει τον Τσίπρα με τον Τραμπ, πέρασε αδιάφορο από τους φανατικούς groupies του Αλέξη!
Άλλο τμήμα των ψηφοφόρων είναι η νέα γενιά. Εθισμένη στα social media και την ελαφρότητα της τηλεοπτικής οθόνης, είναι έτοιμη να ακολουθήσει τα λαμπυρίζοντα είδωλα μιας χρήσης. Σ αυτούς προστίθενται οι νέοι άνεργοι ή οι νέοι χαμηλόμισθοι, που ωθούνται προς τον ΣΥΡΙΖΑ με -συναισθηματικά δικαιολογημένη - διάθεση τιμωρητικής ψήφου κατά της ΝΔ.
Και φυσικά η Λοατκι κοινότητα και οι συμπαθούντες δικαιωματιστές, που κήρυξαν πανστρατιά για ψήφο υπέρ του Κασσελάκη.
Το τελευταίο, σύμφωνα με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εκ θέσεως είχαν εποπτική θέα της εκλογικής διαδικασίας, συνέβη ακόμη και σε μικρά χωριά της περιφέρειας, που υποτίθενται διακατέχονται από κοινωνικό συντηρητισμό.
Δεν είναι αρνητικό εξορισμού. Δείχνει ότι η νέα γενιά έχει αποδεχτεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν ενοχλείται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των δημοσίων προσώπων. Το πρόβλημα είναι ότι ο μονομερής δικαιωματισμός δεν είναι πολιτική στάση προοπτικής. Το είναι εναλλακτικός, άρα «ωραίος», δεν εγγυάται ικανότητα διαχείρισης.
Ακούσαμε από τον νέο αλεξιπτωτιστή της Αριστεράς, το επιχείρημα ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη. Ωραία! Πόθεν αιτιολογείται ώστε αυτός ο ισχυρισμός να σηκώσει τσουνάμι ενθουσιασμού; Από το γεγονός ότι κατά δήλωσήν του γνωρίζει καλύτερα αγγλικά και οικονομία; (δηλαδή αρκούν αυτά για να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης σε εν δυνάμει αυριανό πρωθυπουργό!).
Παράλληλα ακούσαμε από τον γραβατοφορεμένο με έκφραση Πολάκη, ότι «γουστάρει» ( α λα τις αλάνι) να ξεδοντιάσει το σύστημα των δικαστών και των δημοσιογράφων. Ο φιλοδοξών τη θεσμική αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξέφρασε αυτό! Παράλληλα προέβαλε ένα απροσδιόριστο «ελληνικό όραμα», κατά φραστική αντιγραφή και λεκτική μεταφορά του «American dream». Δεν προσδιόρισε τι ακριβώς είναι αυτό το ελληνικό όραμα αλλά αρκούσε για να χαϊδέψει το φαντασιακό της μεγάλης μάζας.
Η κάθοδος Κασσελάκη για τη προεδρία του κόμματος, αλλά και η αποδοχή του από τον κόσμο του του ΣΥΡΙΖΑ, έχει στοιχεία πολιτικού και κοινωνικού ανορθολογισμού, και είναι ενδεικτικό του πολιτικού εκφυλισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ενας ουρανοκατέβατος τύπος, που δούλευε στη μισητή για τους Συριζαίους Goldman Sachs, που δήλωσε, μισητός για τους Συριζαίους, εφοπλιστής, που επιδόθηκε σε ψέματα σχετικά με την ιστορία της οικογένειάς του αλλά και τη δική του πορεία (μόνος στα 14 στην Αμερική), που δεν έχει ξεδιπλώσει κανένα ταξικό οικονομικό πρόγραμμα, που δεν έχει καμία αναφορά στη νεανικότητά του με την Αριστερά (ακόμη και ο γιος της Γιάννας Αγγελοπούλου είχε), έγινε αποδεκτός μετά βαΐων και κλάδων!
Ένα τύπος άσχετος με τη δυνατότητα διεύθυνσης του κράτους. Για την Υγεία π.χ. τη μόνη λύση που είχε, ήταν η υπόσχεση στους εργαζόμενους του Ευαγγελισμού, πως εάν εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα περάσει τουλάχιστον μια βδομάδα μαζί τους, ώστε με την συνεργασία τους να βρουν λύση για τα προβλήματα του ΕΣΥ! (Ούτε ο Τσίπρας στο κρεσέντο του λαϊκισμού, δεν έλεγε τέτοια απλοϊκά).
Η πολιτική συμπεριφορά του Κασσελάκη δεν ήταν άνευ καθοδήγησης. Από την πρώτη στιγμή έκανε επίθεση με όρους ηλικιακού ρατσισμού, σε συνδυασμό με ένα μοντερνίστικο απολιτίκ πνεύμα, εναντίον της κομματικής γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα social media γέμισαν «σιχτιρισμούς» εναντίον της «γεροντοκρατίας» στην οργανωτική δομή του ΣΥΡΙΖΑ, και κατά των «καρεκλοκένταυρων» που λυμαίνονται τον χώρο και δεν αφήνουν τους νέους να αναδειχτούν, πνίγοντας κάθε δημιουργική τους ιδέα.
Η ύπαρξη σκληρών μηχανισμών και θυλάκων αναπαραγωγής εξουσίας στα κόμματα, όντως είναι ένα πρόβλημα. Αλλά η ανανέωση δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα από τις εσωτερικές ζυμώσεις και αντιθέσεις, και πάντα με βάση τις καταστατικές διαδικασίες.
Είναι εντελώς παράλογο να έρχεται ένας άσχετος απ΄ έξω, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση όχι μόνο με το κόμμα, αλλά και με την Αριστερά, με την ιστορία της, με τους πόθους της, με τους -όποιους- αγώνες της, με τα κινήματα, με την κουλτούρα της. Και να έχει το θράσος να ελεεινολογεί στελέχη που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο κόμμα και την Αριστερά. Και αυτό να γίνεται αποδεκτό από ένα μέρος του κόμματος!
Το χειρότερο είναι πως η στάση του χειροκροτείται από τους οπαδούς της τάσης Τσίπρα, και κυρίως από εκείνους που δεν είχαν σχέση με το κόμμα, αλλά έγιναν ΣΥΡΙΖΑ αφότου αυτός κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία. Φυσικά λαμβάνει μέγιστη υποστήριξη και από κάθε είδους δικαιωματιστές, οι οποίοι και αυτοί δεν είχαν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η υποψηφιότητά του λειτούργησε ως «κερκόπορτα». Είδαν φως και μπήκαν, προκειμένου να αλώσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Παρόμοια προσπάθεια, τηρουμένων των αναλογιών υπήρξε και με το ΠΑΣΟΚ, όταν με το άνοιγμα που έκανε η Φ. Γεννηματά. Οι «Ποταμίσιοι» και κάποιοι άσφαιροι φιλελεύθεροι νόμισαν ότι θα το αλώσουν.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ είχε τη δική του ιστορία και μια πολιτική και συναισθηματική συνδεσιμότητα μεταξύ των μελών του, η οποία δεν υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε μόνο μεταξύ του παλιού 3% που πλέον έχει διασκορπιστεί.
