Κάθε ναός -με τη μεταφορική έννοια- έχει τους φύλακές του. Στενός συνεργάτης του Στέφανου Κασσελάκη και σημαντικός διαδικτυακός υποστηρικτής του, μίλησε απαξιωτικά για τους «φύλακες του ναού», αναφερόμενος στους εσωκομματικούς αντιπάλους του νυν προέδρου. Τους φύλακες τους ξέρουμε. Ο «ναός» που φυλάνε ποιος είναι;
Τα ονόματα της φρουράς δείχνουν και τον «ναό» που δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά για ποιο λόγο τον φρουρούν και τον φυλάσσουν; Τι φοβούνται;
Μήπως προφυλάσσουν την υστεροφημία του; μα, για την υστεροφημία τους ενδιαφέρονται οι απόστρατοι της πολιτικής. Ο Α. Τσίπρας ποτέ δε δήλωσε ότι αποσύρεται από την ενεργό πολιτική. Απεναντίας, επιχειρεί να κάνει ένα λίφτινγκ στο προφίλ του, κάτι σαν πλαστική επέμβαση, για να αποβάλει τα τοξικά κύτταρα που καθόρισαν τον πρότερο πολιτικό του βίο.
Συνεπώς, η κοινή λογική λέει, ότι οι «φύλακες του ναού» δεν προστατεύουν καμιά υστεροφημία. Προστατεύουν τον ίδιο τον Τσίπρα σήμερα, ώστε αύριο που θα θελήσει να επανακάμψει να μην είναι απονομιμοποιημένος πολιτικά, με ανύπαρκτο κύρος και χωρίς φίλους και οπαδούς, πέραν της γνωστής φρουράς.
Γράφεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε έχει τελειώσει. Δεν τελείωσε επί Κασσελάκη. Τελείωσε με το 17,5%, όταν κατέστη σαφές ότι η εξουσία είναι πλέον ένα όνειρο θερινής νυκτός. Είχα γράψει παλιότερα, το 2022, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκπνεύσει όταν, όσοι τον ακολουθούν, αντιληφθούν ότι θα έχει πάψει να αποτελεί κόμμα εξουσίας.
Αυτό το ήξερε ο Α. Τσίπρας, για αυτό και επέλεξε την τετραετία 2019-2023 να ασκεί τη χυδαία και διχαστική αντιπολίτευση που διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα για την κατάκτηση όλων των αρμών -αυτή τη φορά- της εξουσίας. Πώς το έλεγε ο Πολάκης; « Η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς».
Το «Μητσοτάκη γαμ…» ουδέποτε αποδοκιμάστηκε από τον ίδιο τον Τσίπρα. Ο εκτσογλανισμός της πολιτικής μας ζωής ήταν μια μακρά διαδικασία -διήρκεσε περί τα 12 χρόνια- που έφερε αποκλειστικά το δικό του όνομα. Με αυτές τις συμπεριφορές επιχειρούσαν να κρατήσουν συμπαγή τον κορμό του 31.5%, ώστε τελικά να γίνει το 2023 το γιουρούσι για την κατάληψη της εξουσίας.
Η συνέχεια είναι γνωστή μεν για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, πλην των «φυλάκων του ναού» που αποδίδουν το 17,5% σε εσωτερική υπονόμευση από τη μια μεριά και στα 50 δισεκατομμύρια που μοίρασε ο Μητσοτάκης. Ίχνος αυτοκριτικής, διότι αυτή θα ακουμπούσε και το «ιερό» πρόσωπο του Τσίπρα. Τον «ναό».
Ουδείς λυπάται για την κατάληξη αυτού του μορφώματος και επίσης ουδείς λυπάται για το πώς αφήνει την τελευταία του πνοή. Στην καλύτερη περίπτωση θα καλύψει αυτό τον χώρο μια μετριοπαθής Αριστερά, στη χειρότερη περίπτωση θα επανέλθει ο Α. Τσίπρας.
Ούτως ή άλλως το παιχνίδι δεν παίζεται πια στο γήπεδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά στο γήπεδο της Κεντροαριστεράς. Στο ΠΑΣΟΚ. Από εκεί θα αναδυθεί -αν αναδυθεί- ο νέος πόλος εξουσίας.
