Στοχευμένα μέτρα με γνώμονα τη στήριξη των αδύναμων αλλά και των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας είναι η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως αποτυπώνεται μέσα από το χθεσινό του μήνυμα. Και είναι μέτρα που αυτή τη στιγμή αντέχει η ελληνική οικονομία, είναι τα μέτρα που μπορούν να ληφθούν και τα οποία έχουν ως γνώμονα τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής ενόψει των τεκτονικών αλλαγών που φέρνει η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία σε οικονομικό και γεωπολιτικό πεδίο. Κόντρα στις σειρήνες του λαϊκισμού που όπως είπε «χαϊδεύουν αυτιά αλλά δένουν τα μυαλά και τα χέρια».
Μετά τα 43 δισ. ευρώ που διατέθηκαν για τη στήριξη της κοινωνίας που επλήγη οριζόντια από την πανδημία και τα lockdown, ο πρωθυπουργός διαμορφώνει μια πολιτική που συνδέεται με τις ανάγκες της πλειοψηφίας των πολιτών και είναι χαρακτηριστικό πως οι νέες ρυθμίσεις αφορούν όπως χαρακτηριστικά ανέφερε «όλα τα μέτωπα της ακρίβειας». Έρχονται δε να προστεθούν στα 2,6 δισ. ευρώ που έχουν διατεθεί από την αρχή της ενεργειακής κρίσης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχωρά σε μέτρα στο πλαίσιο που επιτρέπουν τα δημοσιονομικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας. Είναι μέτρα που μπορεί να ληφθούν χωρίς να εκτροχιαστεί η ανάπτυξη της χώρας και η διαδικασία επανένταξής της στην επενδυτική βαθμίδα. Άλλωστε ο πόλεμος στην Ουκρανία θα τελειώσει αλλά οι επιπτώσεις θα έχουν μακρά διάρκεια. Αν ο πρωθυπουργός δεν έκλεινε τα αυτιά του στις σειρήνες της πλειοδοσίας που ηχούν από τα αριστερά, όπως έκανε και με την πανδημία, η επόμενη ημέρα δεν θα έβρισκε τη χώρα έτοιμη να αντιμετωπίσει μια ακόμη κρίση.
Με τους χειρισμούς του όμως επιβεβαιώνει ότι η απόφασή του να επιστρέφει στους πολίτες το πλεόνασμα και τον πλούτο που δημιουργείται, υλοποιείται και εν μέσω μιας ακόμη κρίσης, αν υπολογίσει κανείς πως παράλληλα με τις παρεμβάσεις που οι αρμόδιοι υπουργοί θα αποσαφηνίσουν σήμερα, μειώνεται περαιτέρω για παράδειγμα ο ΕΝΦΙΑ. Όπως επίσης πραγματοποιείται και μια δεύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού.
Η νοοτροπία είναι διαφορετική από αυτούς που σήμερα εμφανίζονται ως θιασώτες μια πολιτικής που δύναται να χαρακτηριστεί ως ένας μανδύας που καλύπτει τη λαϊκίστικη συλλογιστική περί επιδομάτων αφού αντίκειται στο ιδεολογικό τους υπόβαθρο, όπως αυτό αποτυπώθηκε την περίοδο 2015 - 2019. Ζητώντας μειώσεις σε φόρους που οι ίδιοι αύξησαν εν μέσω μνημονίων, για να δημιουργήσουν υπερπλεονάσματα προκειμένου να φανούν ως ιδανικοί συνεργάτες αυτών που κατηγορούσαν, δείχνουν το πραγματικό πρόσωπό τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κυβερνήσει, δεν μπορεί να μη γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους δεν μειώνονται φόροι όπως ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης στα καύσιμα. Και φυσικά όταν ζητούν οριζόντιες παρεμβάσεις τέτοιου είδους, ξέρουν πως ωφελημένα δεν είναι τόσο τα αδύναμα και μεσαία στρώματα της κοινωνίας όσο οι έχοντες. Πολύ δε περισσότερο όταν στελέχη τους, που τοποθέτησαν σε θέσεις όπως το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, στέλνουν σαφή μηνύματα για την ανάγκη στοχευμένων και όχι οριζόντιων μέτρων.
Εν τούτοις δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να δημιουργήσουν εκείνες τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέα κύματα αγανάκτησης όπως αυτά που τους έφεραν στην εξουσία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει αυτό που θα έκανε ένας πρωθυπουργός με τα χαρτιά που σήμερα έχει στα χέρια του. Στηρίζει την κοινωνική συνοχή στο επίπεδο του εφικτού και με γνώμονα και την επόμενη ημέρα. Η χώρα δεν τελειώνει σήμερα και η οικονομία δεν ανταποκρίνεται σε βραχυπρόθεσμες και κοντόφθαλμες λογικές.
Η αντιπολίτευση και ειδικά η αξιωματική, έξω από τα παιχνίδια μπορεί να θυμίζει τα σκυλιά που ουρλιάζουν όμως το καραβάνι πρέπει να προχωρήσει. Ο πρωθυπουργός ήταν σαφής δηλώνοντας πως πρώτος αυτός θα προχωρούσε σε επιπλέον μέτρα αν αυτό ήταν εφικτό, υπογραμμίζοντας παράλληλα πως είναι βέβαιος για την αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έσπευσε να τον επιβεβαιώσει.
Αξιωματική αντιπολίτευση που ως κυβέρνηση επέβαλε 27 επιπλέον φόρους για να δημιουργήσει ένα υπερπλεόνασμα σε βάρος της μεσαίας τάξης την οποία στην κυριολεξία αφαίμαξε, όπως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα επιβεβαιώνουν, αλλά και των αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας τα οποία αντιμετώπισε ως παρίες μέσω μιας επιδοματικής πολιτικής που παρέπεμπε σε ελεημοσύνη.
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η ύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων στην ελληνική πολιτική σκηνή, ο ένας που επενδύει στη σοβαρότητα και κυρίως στη δημιουργία συνθηκών σταθερότητας και ο άλλος που επικαλείται ρήσεις όπως ότι θα πούμε «το ψωμί ψωμάκι» και μιλά για «παγωμένα διαμερίσματα» λαϊκίζοντας πάνω από μια διεθνή κρίση και ένα πόλεμο που καταδικάζει μεν αλλά εμμέσως εξισώνει θύτες και θύματα…
