Και εγένετο πρόταση δυσπιστίας από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση και ΝεΑρ. Δείχνει εικονικώς ότι πρόκειται περί αναδυόμενου αντιπολιτευτικού μετώπου και ο Μητσοτάκης τη χαρακτήρισε ως «συμμαχία προθύμων του μηδενισμού».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τεχνητή συγκόλληση χωρίς προοπτική, που προήλθε από την αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να συγκεντρώσουν μόνο του το καθένα τον αναγκαίο αριθμό των 50 βουλευτών ώστε να καταθέσει την πρόταση μομφής.
Το ευφυές της κίνησης τη συγκεκριμένη στιγμή, αμφισβητείται.
Αφενός συσπειρώνει την κυβερνητική παράταξη που βρισκόταν εν αμηχανία, Βλέποντας συσπειρωμένη την αντιπολίτευση, έστω και μονοθεματικά, συσπειρώνεται και η ίδια. Παράλληλα επειδή η συζήτηση παύει εκ φύσεως να είναι μονοθεματική, θα δοθεί η δυνατότητα σε πλείστους υπουργούς να μιλήσουν για το έργο τους.
Αφετέρου στον απόηχο των λαϊκών κινητοποιήσεων αποσυσπειρώνουν αυτό το πλήθος, που στην πλειοψηφία του προσήλθε ακομμάτιστο, με συγκίνηση ή οργή, και βλέπει να επενδύεται η διαμαρτυρία του σε κομματικές σκοπιμότητες.
Το δηλώνει η πρόταση όταν γράφει: «Σήμερα, δύο χρόνια μετά, τα ογκώδη και πρωτοφανή σε συμμετοχή λαϊκά συλλαλητήρια της 26 Ιανουαρίου και της 28 Φεβρουαρίου 2025 διαμήνυσαν την εδραιωμένη πεποίθηση της κοινωνίας για τις ευθύνες της Κυβέρνησης … κλπ».
Μακροπρόθεσμη στρατηγική συνολικής σύμπραξης είναι αδύνατο να υπάρξει. Η τωρινή σύμπραξη των τεσσάρων κομμάτων μπορεί να αποτελέσει επιταχυντή συνεργασίας μόνο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, που ούτως ή άλλως προήλθαν από την ίδια μήτρα. Αυτό θα κριθεί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που όλο και μετατίθεται για αργότερα.
Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση θα πρόκειται για συνεργασία και όχι για συγχώνευση. Γιατί ναι μεν από τον ΣΥΡΙΖΑ εξέλιπεν ο Κασσελάκης, λόγω του οποίου αποχώρησαν οι της ΝεΑρ, αλλά υπάρχουν ακόμα ο Παύλος Πολάκης και ο Νίκος Παππάς, για τους οποίους κάποιοι της ΝεΑρ έχουν δυσανεξία.
Και βέβαια σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα ανατείλει, αλλά θα αναλάμψει από τη δύση του, το άστρο Τσίπρα, καθώς Φάμελλος και Χαρίτσης δεν δείχνουν αρχηγική δυναμική.
Παράλληλα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ νιώθει την ίδια δυσανεξία για τα τρία κόμματα που συνυπέγραψαν. Αυτοί που ψήφισαν Άννα Διαμαντοπούλου δεν διανοούνται ότι το κόμμα τους θα μπορούσε να συνεργαστεί με τους τρεις, παρότι φημολογείται ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει χημεία με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Αν και είναι νωρίς να προεικάζουμε, στην περίπτωση που οι εκλογές γίνουν το 2027, η μόνη συνεργασία που θα μπορούσε να γίνει είναι στις μονοεδρικές και διεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Π.χ. βάζει ατύπως κοινό υποψήφιο το ΠΑΣΟΚ στη Λευκάδα τον οποίο ψηφίζει μονοκούκι η αριστερή αντιπολίτευση, και ο ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσπρωτία τον οποίο παρομοίως ψηφίζει και το ΠΑΣΟΚ (τυχαία η επιλογή των περιφερειών).
Μια άλλη παράμετρος της πρότασης δυσπιστίας, που συνάγεται από πολλές πλευρές του ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ, είναι ότι το κείμενο της πρότασης δυσπιστίας που έστειλε το ΠΑΣΟΚ στην αριστερή αντιπολίτευση προκειμένου να το κρίνουν και να διατυπώσουν ενστάσεις και συμφωνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝεΑρ απάλειψαν την παράγραφο που αναφερόταν και στις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για την μη υλοποίηση της σύμβασης 717, για την τηλεδιοίκηση.
Και το ΠΑΣΟΚ αντί να θέσει βέτο, να μην αποδεχθεί και να δημοσιοποιήσει την άρνηση (έστω και αν υπήρχε ο κίνδυνος να μην κατατεθεί η πρόταση μομφής), συγκατατέθηκε, έστω και αν το ίδιο δεν είχε εμπλοκή. Η μόνη εμπλοκή που είχε ήταν η αρχική υπογραφή της σύμβασης. Ζητούν την αλήθεια αλλά κολοβωμένη που θα έλεγε και κάποιος παλιός λαϊκός αρχηγός.
ΥΓ: Ένα «παρελκόμενο» της χθεσινής συζήτησης, ήταν η ανακοίνωση του πρωθυπουργού ότι θα ενσωματωθεί στο σύνταγμα η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως τέτοιος νόμος υπάρχει ψηφισμένος από την παρούσα κυβέρνηση από τον Ιούνιο του 2022.
Ο νόμος έμεινε ανενεργός λόγω των αντιδράσεων και από συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΝΔ, στις οποίες υποχώρησε η κυβέρνηση. Τι θα προσφέρει η συνταγματική κατοχύρωσή του; Πολιτικός πλεονασμός είναι, εκτός αν συνοδευτεί και με προβλέψεις που δεν γνωρίζουμε.
