«Η προηγούμενη δεκαετία έφερε τεράστιους δημοσιονομικούς και διοικητικούς περιορισμούς. Υπάρχει πάντα ένα κενό μεταξύ νομικού και πραγματικού καθεστώτος. Αυτό το βλέπει κανείς ιδιαίτερα σε ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον. Χρειάζεται να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα για να κλείσουμε αυτό το υπαρκτό κενό», είπε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θόδωρος Σκυλακάκης, μιλώντας την Παρασκευή (1/3) στο συνέδριο «Μεταπολίτευση: 50 χρόνια μετά».
«Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ νομικής φιλοδοξίας και πραγματικότητας. Αυτή η απόσταση οδηγεί σε μια μερική εφαρμογή της νομοθεσίας. Αυτό το κενό για να κλείσει, χρειάζεται να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα», τόνισε.
Μεταξύ άλλων, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θόδωρος Σκυλακάκης αναφέρθηκε στη διαχείριση των δασών, σημειώνοντας πως «ο δασάρχης ιστορικά υπερασπίζεται και το τελευταίο δέντρο, αλλά εμείς στην πράξη δεν υπερασπιζόμαστε το δάσος. Πάνω από τα μισά μας δάση ήταν και είναι ακόμη και τώρα τελείως εκτός διαχείρισης όλη τη Μεταπολίτευση».
«Δεν υπάρχουν διαχειριστικές μελέτες σε πάνω από τα μισά δάση της Αττικής, εκτός από το δάσος της Πεντέλης που τώρα ξεκινάμε. Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ της νομικής φιλοδοξίας και της πραγματικότητας σε προσωπικό, σε ανθρώπους, σε αποτελεσματικότητα θεσμών», επισήμανε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας.
«Αυτή η απόσταση οδηγεί πάντα σε μερική εφαρμογή της νομοθεσίας. Όποιος είναι πιο εύκολο να ελεγχθεί και πιο "πρόσφορο" πολιτικά να ελεγχθεί, εφαρμόζει τη νομοθεσία. Όποιος είναι πιο δύσκολο να ελεγχθεί έχει συνήθως πολλά τοπικά "λαϊκά" συμφέροντα που τον στηρίζουν, οπότε παραμένει ανεξέλεγκτος», είπε χαρακτηριστικά.
«Έχουμε πολλαπλή εφαρμογή και πολλαπλές ταχύτητες στην ελεγκτική νομοθεσία και πρακτική».
Αναφορικά με τις ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες, ο Θοδωρής Σκυλακάκης συμπλήρωσε, ότι οι μελέτες ολοκληρώνονται. Τώρα, πρέπει να μετατραπούν σε προεδρικά διατάγματα.
Τόνισε επίσης, ότι «υπάρχει στη χώρα μας, μία θεοποίηση του σχεδιασμού. Στην Ελλάδα κάτω από τη λέξη σχεδιασμός φανταζόμαστε πράγματα που είναι ανέφικτο να γίνουν. Φανταζόμαστε ότι οι άνθρωποι μπορούν να προβλέψουν με απόλυτη ακρίβεια το μέλλον, τις νέες τεχνολογίες, τη δυναμική των κοινωνιών και τις κρίσεις που έρχονται».
Τέλος, συμπλήρωσε ότι, «έχουμε μια τάση να κάνουμε έναν σκληρό σχεδιασμό, ο οποίος δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να έχουμε μονίμως αυτή την τεράστια απόσταση μεταξύ νομικής πραγματικότητας και σχεδιαστικής και σε αυτό το κενό που υπάρχει -που είναι δυσθεώρητο- ανθούν όλα τα άνθη του κακού, που ιστορικά άνθισαν τη Μεταπολίτευση».
