Του Γιάννη Σιδέρη
Στο 8,4% δείχνει την εκλογική επιρροή του «Κινήματος Αλλαγής» η δημοσκόπηση της Metron Analysis για το ΒΗΜΑ. Στις εκλογές του ''15 το ΠΑΣΟΚ με την ολιγάριθμη ΔΗΜΑΡ είχαν κατακτήσει το 6,28% , ενώ στη δημοσκόπηση του Νοεμβρίου η δύναμή του έφτασε στο 12,5% σκορπώντας ενθουσιασμό, και συνάμα άκαιρες και άκυρες ελπίδες για ορμητική ανασύνταξη.
Το πράγμα από την αρχή είχε φανεί ότι χωλαίνει. Η κίνηση Γεννηματά να ανοίξει το κόμμα και σε άλλους χώρους, Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ, Ομάδες Πολιτών, έγινε σαφώς για να εμπλουτίσει με νέο ζωογόνο πολιτικό αίμα ένα αφυδατωμένο και κατησχυμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο ως αμνός λόγω της καταστροφικής τακτικής Παπανδρέου, ήρε στους ώμους του τις αμαρτίες της αντιπολίτευσης, χωρίς να πιστωθεί τις αρετές της.
Οι πολίτες της Κεντροαριστεράς αναθάρρησαν για μια εμφατική αναγέννηση. Γρήγορα όμως το αρχικό ενδιαφέρον μετέπεσε σε πεσιμιστική αδιαφορία, λόγω της χασμωδίας στην κορυφή των κομμάτων και κινήσεων. Αιώνιες διαβουλεύσεις για το αν στην ανάδειξη αρχηγού θα υπήρχε αυτοπρόσωπη παρουσία των ψηφοφόρων (όπως πρότεινε η Φώφη) ή μέσω των μοντέρνων τρόπων επικοινωνίας, με sms κλπ. Στα μάτια των πολιτικοποιημένων πολιτών όλα αυτά έμοιαζαν με παιδική χαρά.
Ηταν η νέα μεταμοντέρνα λογική «στράτευσης» που είχε καθιερώσει ο ΓΑΠ, ο οποίος πήρε ένα εκατομμύριο ψήφους κατά την εκλογή του ως αρχηγός και τελικά έριξε το κόμμα του στο 4%. Οπαδός της λογικής αυτής και οι νέοι εταίροι. Νόμιζαν ότι οι πολίτες του καναπέ θα τους υπερψήφιζαν και έτσι θα κατάφερναν να υπερκεράσουν τους «κομματικούς μηχανισμούς». Στο μεταξύ οι μοντέρνοι φιλελεύθεροι οπαδοί τους, που υπερηφανεύονταν ότι δεν είχαν πατήσει πόδι στη ζωή τους σε κομματικά γραφεία – άρα δεν ήξεραν καν τι εστί κομματικός μηχανισμός – αλυχτούσαν στα social media υπέρ της ψήφου από τον καναπέ, και κατακεραύνωναν τους κομματικούς μηχανισμούς, περίπου ως χώρους συνάθροισης σκοτεινών τύπων, όπου η μόνη τους απασχόληση ολημερίς ήταν οι μηχανορραφίες κατά αλλήλων.
Συμβαίνει, αλλά συμβαίνει στα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία, προκειμένου να διαμοιράσουν και να επωφεληθούν των ιματίων της. Οι πολίτες που έμειναν σε ένα καταρρακωμένο κόμμα του 4%, τι χρείαν είχαν; Απλώς ήταν οι στρατευμένοι στις ιδέες τους, οι συναισθηματικά δεμένοι με αυτό, ή αυτοί που δεν είχαν άλλο τρόπο ζωής, από τη ενασχόλησή τους με τα κοινά – και – μέσω του κόμματος).
Φυσικά τότε είχαμε διερωτηθεί, και το γράψαμε, γιατί αυτοί που δεν επέλεξαν (για παράδειγμα) το Ποτάμι όταν ήταν αυθύπαρκτο στην πολιτική σκηνή, θα το επέλεγαν να ηγηθεί στο πλαίσιο του Κινήματος Αλλαγής. Διαπιστώναμε και γράψαμε επίσης, ότι όλοι αυτοί οι φιλελεύθεροι κήρυκες της ψήφου του καναπέ, είχαν μια ρατσιστική αντίληψη προς το «βαθύ λαϊκό ΠΑΣΟΚ» και τα προβεβλημένα στελέχη του. Το μόνο που τους ενδιέφερε – καθότι πεφωτισμένοι – ήταν να κατισχύσουν επί των ψηφοφόρων του. Ηθελαν δηλαδή τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ… χωρίς το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του.
Τέλος πιστεύαμε (και πιστεύουμε) ότι ενεργός ψηφοφόρος ενός κόμματος δεν είναι εκείνος που απαξιοί να αφιερώσει δυο ώρες από τη ζωή του για να συμμετάσχει σε μια ύψιστη λειτουργία, όπως η εκλογή ενός αρχηγού κόμματος (αν ενδιαφέρεται γι αυτή ως στρατευμένος πολίτης), και επιλέγει να ψηφίσει για χαβαλέ, από τον καναπέ του.
Τότε κάποιοι μας θεώρησαν... στοιχισμένους παρά τω ΠΑΣΟΚ και υποστηρικτές της Φώφης, επειδή συμπίπταμε στον τρόπο εκλογής που υποστήριζε – έτσι σκέφτεται η επιδερμική πολιτικοποίηση (Οι σελίδες στα χέρια του γράφοντος δεν υποστηρίζουν κόμματα και πρόσωπα. Κρίνουν, επικροτούν ή επικρίνουν ιδεολογικές θέσεις, συλλογικές λειτουργίες και πολιτικές συμπεριφορές προσώπων και κομμάτων).
Ξανά τα ίδια
Τώρα πάλι, ενόψει συνεδρίου, αυτοί που ήθελαν τότε το λαό να ψηφίζει από τους καναπέδες, θέλουν να παρακαμφθούν οι αρχαιρεσίες και οι σύνεδροι να διοριστούν «από τα πάνω» (με «κοοπτάτσια» όπως θα έλεγε κάποιος παλαιοημερολογίτης αριστερός). Φοβούνται ότι αν εκτεθούν στην ψήφο των μελών θα αφανιστούν – άντε πάλι – από τους κομματικούς μηχανισμούς. Και οι δεκάδες χιλιάδες πολίτες που αυτοβούλως ενεγράφησαν μέλη του νέου κόμματος κατά την ψηφοφορία αρχηγού, να αποστούν του δικαιώματός τους, να εκλέξουν και να εκλεγούν στα κομματικά όργανα. (Πλέρια μεταμοντέρνα… φιλελεύθερη δημοκρατία, προερχόμενη από τις χειρότερες παραδόσεις της Αριστεράς).
Αν στα ανωτέρω συνυπολογιστούν: Το μίσος που τρέφουν οι Παπανδρεϊκοί στους Βενιζελικούς, (και το διαπιστώνει κάποιος άνετα στα social media) και οι διαφορετικές θέσεις που παίρνουν (σχεδόν ως αυτόνομοι παράγοντες) οι Θεοδωράκης και Καμίνης σε ζέοντα θέματα (π.χ. Σκοπιανό), κατανοεί κανείς ότι το νέο κόμμα θα καρκινοβατεί, θα τρώει τις σάρκες του, και θα ενσπείρει απογοήτευση και αδιαφορία σε εκείνο τον κόσμο που έτρεξε αυθορμήτως – και ξαφνιαστικά ενθουσιωδώς – στην εκλογή αρχηγού.
Η Ελλάδα δεν είναι η μακάρια Ελβετία ή οι ευδαιμονούσες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Είναι χρεοκοπημένη και κυβερνάται από μια κυβέρνηση χωρίς αρχές, που αναλίσκει την επινοητικότητά της όχι στο να διοικήσει επ' ωφελεία των πολιτών, αλλά να καταστρέψει τους αντιπάλους της. Μετά τη Novartis παίρνουν σειρά άλλα, όπως τα δάνεια των δύο κομμάτων, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργήσει κατάλληλες συνθήκες για να βυσσοδομήσει και επ΄ αυτών.
Ο μεσαίος χώρος στη δεδομένη συγκυρία και με τη δεδομένη κυβέρνηση πιστεύουμε ότι είναι υποχρεωμένος να ενστερνισθεί την hard core πολιτική δράση. Αναρωτιόμαστε αν το μπορεί...
