Με αφορμή τις προχθεσινές «γυμναστικές επιδείξεις» του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, άλλοι θύμωσαν, άλλοι θαύμασαν, άλλοι γέλασαν.
Αυτοί που θύμωσαν επικαλούνται την συμπεριφορά των κρατικών οργάνων απέναντι στους πιστούς την Μεγάλη Εβδομάδα και όχι μόνον. Αυτοί που θαύμασαν είναι όσοι, εκτός από μιαν οργανωτική αρτιότητα, αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ και τους αγώνες του και την προσφορά του στην κοινωνία, αποτιμώντας συνολικά θετική την παρουσία του. Και αυτοί που γέλασαν ήταν όλοι όσοι είδαν σε αυτό το happening μια σκηνοθετημένη παράσταση για τα ΜΜΕ και τίποτα περισσότερο.
Αν θελήσουμε να δούμε κάπως στα σοβαρά την συμπεριφορά του ΚΚΕ από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν, μετά βεβαιότητος θα πούμε πως πρόκειται για ένα κόμμα που έχασε την επαναστικότητα του, όπως ακριβώς την όριζε ο μαρξισμός—λενινισμός. Οι τελευταίες ικμάδες της επανάστασης έσβησαν το 1949.
Εκτοτε, μεσολάβησε η υπερορία και με την πτώση της δικτατορίας και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ η σοφή ηγεσία του Χ.Φλωράκη κατέστησε το κόμμα έναν από τους πυλώνες—ισχνό είναι η αλήθεια—του αστικού πολιτικού συστήματος. Οσο υπήρχε η μεγάλη Σοβιετία το ΚΚΕ αρκείτο στον ρόλο του εγχώριου πρακτορείου των συμφερόντων της.
Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων έφερε και την αλλαγή φρουράς στον Περισσό. Μετά την διάσπαση του 1991, στο 13ο Συνέδριο του κόμματος, ανέλαβε την ηγεσία η γενιά που δεν έζησε τον Εμφύλιο. Διάβασε και άκουσε γι΄αυτόν.
Η νέα ηγεσία έπρεπε να απαντήσει σε ένα θεμελιακό ερώτημα που επλανάτο πάνω από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος. Γιατί κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η Σοβιετική Ενωση; Πώς γίνεται και από τον σοσιαλισμό, αντί να μεταβούμε στον κομμουνισμό, όπως προφήτευε η θεωρία, ξανακυλήσαμε στον καπιταλισμό; Τι πήγε λάθος;
Εκεί ακριβώς το ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα συναντήθηκε με τον σταλινισμό. Η εκτίμηση του κόμματος ήταν πως μετά το 20ο Συνέδριο ( 1956) η Σοβιετική Ενωση έχασε την επαναστατική ορμή και άρχισε να εμφανίζει σημάδια εκφυλισμού και στασιμότητας. Ετσι μοιραία επήλθε το τέλος.
Συγχρόνως, επειδή η νέα ηγεσία του ΚΚΕ δεν έζησε στο πετσί της τον Εμφύλιο, επιχείρησε την κομματική επανασυγγραφή του προβάλλοντας τα επιτεύγματα του ΔΣΕ, κάτι το οποίο, μετά μεγάλης προσοχής, απέφευγε να πράξει η ηγεσία των Φλωράκη—Φαράκου—Καλούδη—Λουλέ.
Παράλληλα, η ηγεσία του ΚΚΕ έθεσε το κόμμα σε ιδεολογική καραντίνα για να προφυλαχθούν τα μέλη του από τους διάφορους ιδεολογικοπολιτικούς ιούς που κυκλοφορούσαν στον αέρα την περίοδο μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Ενώ σε όλον τον πλανήτη τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανίζονταν, στην Ελλάδα το κόμμα σκλήρυνε τις θέσεις του και κλεινόταν στο ιδεολογικό καβούκι του. Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις δεν γινόταν και δεν γίνονται μόνον για λόγους περιφρούρησης. Κυρίως δήλωναν και δηλώνουν την προσπάθεια του κόμματος να μην μολυνθεί από τον συγχρωτισμό με άλλες παρατάξεις και κόμματα.
Παρ΄όλα αυτά το ΚΚΕ της Α.Παπαρήγα ήταν ένα κόμμα που εκινείτο εντός του καπιταλιστικού συστήματος, για την ανατροπή του οποίου δεν έδειχνε ιδιαίτερη προθυμία. Και να πάρουμε την εξουσία, τι θα την κάνουμε περικυκλωμένοι από καπιταλιστικά κράτη, ήταν η θέση του κόμματος.
Κακά τα ψέμματα. Το ΚΚΕ μπορεί να παρανομεί, μπορεί να προκαλεί, αλλά αποτελεί ένα συστημικό κόμμα. Εμεινε μακριά από το κάψιμο της Αθήνας το 2008 και πήρε τις αποστάσεις του από τους «αγανακτισμένους» του 2011.
Ολες οι κυβερνήσεις καλούνται να εξετάσουν αν θα αποδεχθούν το modus vivendi που έχει επιβάλει το ΚΚΕ ή αν θα επαναπροσδιορίσουν τις μεταξύ τους σχέσεις. Αν θα αποδεχθούν τις «γυμναστικές επιδείξεις» του ή αν θα τις καταστείλουν.
Επί παραδείγματι, προχθές η κυβέρνηση, μπροστά στην καραμπινάτη παρανομία του κόμματος, είχε δύο επιλογές: ή θα διέλυε αιματηρά την συγκέντρωση ή θα έκανε αυτό που έκανε.
Προσωπικά, το δηλώνω ευθαρσώς, προτιμώ χίλιες φορές το παράνομο show που είδα, από τη θέα εκατοντάδων ματωμένων ανθρώπων.
Θα άνοιγε ένας κύκλος συγκρούσεων, πιθανόν θα αναδιατάσσονταν πολιτικές συμμαχίες, καταστάσεις που δεν τις χρειάζεται και κυρίως δεν τις αντέχει η κοινωνία μας.
