Αν…
Ο Τσίπρας δεν ήταν τόσο καιροσκόπος… Ή τόσο ιδεοληπτικός… Ή τόσο ανιστόρητος… Ώστε να εισαγάγει την ολοσχερή αναλογική… Με πλήρη άγνοια των συνεπειών και των δυσκολιών που αυτή δημιουργεί στην κυβερνησιμότητα της χώρας…
Τότε…
Πρώτον… Θα είχαμε από τον Μάιο κοινοβουλευτική πλειοψηφία αρκετά άνω των 170 εδρών… Και ο Μητσοτάκης θα διέθετε πολύ ευρύτερα περιθώρια τομών και ρήξεων, συγκρούσεων με παθογένειες κ.ο.κ..., χωρίς ανάσχεση από τον φόβο των αντιδράσεων των θιγομένων κοινωνικών κατηγοριών και δη των βολεμένων, που μπορούν να κινητοποιούν αντιδράσεις και βουλευτών.
(Θεωρώ το παρακάτω γεγονός χαρακτηριστικό της σχετικής ατολμίας για συγκρούσεις που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση με κοινοβουλευτική πλειοψηφία -αν και όχι ακριβώς οριακή, πάντως- σχετικά περιορισμένη: Μίλησα με τον νέο υπουργό Δικαιοσύνης και τόλμησα να του εισηγηθώ τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας μερικής αναστολής της ποινής. Πχ το δικαστήριο να μπορεί να επιδικάζει φυλάκιση 24 μηνών, εκ των οποίων θα εκτίονται ας πούμε οι 15 ημέρες και θα αναστέλλονται οι 23½ μήνες. Αυτό προκειμένου η απειλή εγκλεισμού, με τη συνοδευτική κοινωνική απαξία, να λειτουργεί αποτρεπτικά για τη μικρομεσαία εγκληματικότητα, χωρίς να επιβαρύνει πολύ τον πληθυσμό των φυλακών, αλλά με διατήρηση και της ειδικής πρόληψης σε περίπτωση που υποτροπιάσει ο καταδικαζόμενος. Μου απάντησε πως θα το υιοθετήσει αμέσως. Του πρότεινα, επίσης, σε αποφάσεις του τριμελούς πλημμελειοδικείου ομοφώνως εκδιδόμενες, οι οποίες λαμβάνονται με συμφωνία και του εισαγγελέα της έδρας, αφορούν δε πράξεις μικρής ποινικής απαξίας που ουδέποτε οδηγούν σε εγκλεισμό του υπόδικου σε φυλακή, η απόφαση να τελεσιδικεί από τον πρώτο βαθμό, δηλαδή να μην επιτρέπεται έφεση. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι εφέσεις εξυπηρετούν μόνο τους δικηγόρους, αυξάνοντας τις επιδικίες και την επαγγελματική τους ύλη άνευ ουσιαστικού λόγου. Αυτό, βέβαια, θα μείωνε μεν την –άχρηστη- δουλειά πολλών εφετών, γεγονός που θα επιτάχυνε σημαντικά την απονομή δικαιοσύνης σε κρισιμότερες υποθέσεις, θα προκαλούσε όμως αντιδράσεις και κινητοποιήσεις του δικηγορικού κόσμου. Εδώ, λοιπόν, μου απάντησε απλώς: «το καταγράφω». Γιατί σκέφτηκε, υποθέτω εγώ τουλάχιστον, τις αντιδράσεις και από βουλευτές που θα εκφράζουν τα συμφέροντα του θιγόμενου κλάδου…).
Δεύτερον… Θα είχαμε αξιωματική αντιπολίτευση η οποία θα είχε πάρει τουλάχιστον 26-27% -τα εκλογικά συστήματα με πλειοψηφική λογική οδηγούν σε συγκέντρωση των ψήφων στα δύο μεγάλα κόμματα- κάτι που της παρείχε ισχυρότερα θεσμικά μέσα για άσκηση του ελεγκτικού και εποπτικού της έργου. Ουσιαστικά θα είχαμε -την τόσο απαραίτητη στη Δημοκρατία- αντιπολίτευση, που τώρα δεν (θα) έχουμε…
Τρίτον… Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρισκόταν σήμερα σε (τέτοια) περιδίνηση και ο ίδιος ο Τσίπρας δεν θα ήταν υπό αμφισβήτηση: Η κρίση κάθε μεγάλου κόμματος ευνοεί τις φωνές του περιθωρίου, δεν ευνοεί όμως τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος…
Τέταρτον… Δεν θα είχαμε ίσως κυβέρνηση με σχεδόν τριψήφιο αριθμό μελών του υπουργικού συμβουλίου -γράφτηκε πως θα συνεδριάζουν στο …ΟΑΚΑ-, αφού ο πρωθυπουργός, με πιο άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα μπορούσε να αντέξει περισσότερους δυσαρεστημένους, καθότι μη υπουργοποιημένους, βουλευτές. Τέλος, δε, και κυρίως…
Πέμπτον… Δεν θα είχαν εμφανιστεί τόσα πολιτικά τέρατα: Ο Κασιδιάρης -τον οποίο κάποιοι αφελείς πολιτικοί καθώς και κάποια επιρρεπή στη θεσμική σχοινοβασία «μεγάλα συνταγματολογικά μυαλά» νόμισαν πως θα αδρανοποιούσαν, αγνοώντας πως δεν πέφτει ο πυρετός με το σπάσιμο του θερμομέτρου- δεν θα είχε καταστεί ο τροχονόμος και απόλυτος κυρίαρχος της αντισυστημικής ψήφου… Οι «Νικόφορνες» θα πήγαιναν ακόμη στα μοναστήρια και όχι στη Βουλή (η αναλογική είναι που τους κατέστησε πολιτικά αναγνωρίσιμους…) Οι Σπαρτιάτες κύρια ενασχόληση θα εξακολουθούσαν να έχουν την κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Λεωνίδα…. Ενώ η ελληνική κοινωνία θα ένιωθε πως έχει δικαιωθεί ο Μίλαν Κούντερα που έλεγε «η Ζωή είναι αλλού»… (Τώρα όμως είναι εδώ, ζώσα αμετροέπεια, αγκάθι στον πολιτικό πολιτισμό και τραύμα στη δημόσια αισθητική. Μάλιστα, κατά αυτοχαρακτηρισμό της, αξίζει 100 βουλευτές…).
Όλα αυτά βέβαια, αν ίσχυε η πρώτη παράγραφος του άρθρου…
ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Θαύμασα τη στάση κατά την ορκωμοσία του κ. Τσακλόγλου. Δεν είναι εύκολο να διαφοροποιείσαι από τους πολλούς, πολλώ μάλλον όλους τους άλλους…
*Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
