Κυρίαρχα σημεία συνάντησης το τραπέζι και το σαλόνι του σπιτιού για τα άτομα που μένουν κάτω από την ίδια στέγη δίχως αυτό να συνεπάγεται ότι η επικοινωνία θα είναι ουσιαστική και οι δεσμοί αίματος θα προσυπογράφουν την αμοιβαιότητα και κατανόηση. Είναι ένα από τα σημεία στα οποία στέκομαι παρακολουθώντας την παράσταση «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
Μία παράσταση με ένταση και σημειώσεις αρκετές για τους ανθρώπινους δεσμούς, με έμφαση στην ανάγκη να υπάρχει ουσιαστικός ακροατής που μπορεί να συναισθανθεί – «θέλει κάτι να σου πει» και «σου ζητώ να μ’ ακούσεις» είναι ορισμένες από τις φράσεις που ακούγονται στην παράσταση. Έμφαση επίσης και σε εκείνο που επίκεται για τα θεμέλια των δεσμών: «να μου πεις την αλήθεια, το πιο εύκολο πράγμα».
Το σκηνικό (σαλόνι, τραπεζαρία) στη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια» όπου ανεβαίνει το έργο, είναι το ιδανικό για την εκτύλιξη του έργου το οποίο μάλιστα χάρισε στον συγγραφέα και ηθοποιό Γιωργή Τσουρή το βραβείο «Δημήτρης Χορν». Ο σχετικά κλειστός χώρος αντιστοιχεί στην εσωστρέφεια κάθε χαρακτήρα να μην κάνει γνωστά όσα έχουν ήδη γίνει, ενώ το παρελθόν εμφιλοχωρεί τόσο με κουβέντες αρθρωμένες σε συζήτηση πριν από την τελική αποκάλυψη της αλήθειας καθενός, όσο και από τα αντικείμενα που είναι τοποθετημένα στο σαλόνι.
Η διάκριση των αντικειμένων με διαλόγους όπως «- Τα θέλουμε; - Πέτα το» και η απόφαση από την άλλη πλευρά εάν αυτά τα αντικείμενα θα κρατηθούν ή θα πεταχτούν παραλληλίζεται με το τι μένει από το παρελθόν και τι όχι – τι αποφασίζεται να διαγραφεί ή να κρατηθεί ως μία μορφή διαχείρισής του.
Τα 170 τετραγωνικά είναι στην προκειμένη η έκταση του σπιτιού, μία μονάδα μέτρησης που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την απόσταση που υπάρχει μεταξύ των χαρακτήρων όσον αφορά στη μεταξύ τους επικοινωνία. Δεν είναι μόνο αυτό που δεν επικοινωνείται, αλλά και η προθυμία ή όχι να υπάρξει ένα πρώτο βήμα. Το άνοιγμα της τηλεόρασης και η προσήλωση στην κινούμενη εικόνα ασχέτως εάν ενδιαφέρει το πρόσωπο που την παρακολουθεί, είναι μία πράξη άρνησης που δεν γεφυρώνει το χάσμα. Τα δε κωμικά στοιχεία στην τραγωδία που εκτυλίσσεται έρχονται ως εξισορρόπηση, θα μπορούσαν όμως να είναι και ένα σχόλιο για τις τραγικές και κωμικές πλευρές της πραγματικότητας μιας και το έργο διακατέχεται από ρεαλισμό.
Ειδικότερα, το έργο εκτυλίσσεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, σε ένα σπίτι όπου μετά τον θάνατο του πατέρα συγκεντρώνονται δύο αδερφές που έμεναν μακριά: η μικρή εγκυμονούσα αδερφή με τον σύντροφό της και η μεγάλη αδερφή η οποία επιστρέφει στο σπίτι έπειτα από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει.
Παίζουν οι Αμαλία Αρσένη, Ήβη Νικολαΐδου, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Τσιμπρικίδου και Γιωργής Τσουρής ο οποίος επίσης επιμελήθηκε τη μουσική και τη video εγκατάσταση, έχοντας και το ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη. Στη δραματουργία οι Γιώργος Παλούμπης και Βάλια Παπακωνσταντίνου, στα σκηνικά η Κωνσταντίνα Μαρδίκη και η Έλλη Παπαδάκη, στα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα, τους φωτισμούς σχεδίασε η Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου.
* Το έργο, το οποίο ανεβαίνει για 5η συναπτή χρονιά, αποτελεί μαζί με το «Μακριά από παιδιά», και τον «Χαρτοπόλεμο», τα τρία έργα της δραματικής τριλογίας «Πατρική εστία – Οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα».
Θέατρο Ιλίσια, Παπαδιαμαντοπούλου 4,Ιλίσια, Αθήνα, 2107210045
Τις φωτογραφίες της παράστασης τράβηξε ο Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
