Υπάρχουν χώροι που διαμορφώνονται από την τέχνη και καλλιτέχνες που διαμορφώνουν τους χώρους τους. Το «Έντεχνον» στο Ελληνικό (Τιτάνων 26) επιχειρεί με αξιώσεις τα τελευταία χρόνια να καταστεί ζωντανό πεδίο διαλόγου, όπου η σύγχρονη ελληνική τέχνη δεν εκτίθεται απλώς, αλλά συνομιλεί, αφήνει ίχνη. Στους τοίχους του, διασταυρώνονται νέοι, ταλαντούχοι δημιουργοί δίπλα σε δασκάλους που η υπογραφή τους φέρει ειδικό βάρος στα εικαστικά μας πράγματα.
Τέσσερις κορυφαίοι καλλιτέχνες – Κοκκινίδης, Καράς, Σόρογκας και Βαρώτσος – συναντιούνται σε μια έκθεση που δεν είναι απλώς ένα ακόμα εικαστικό γεγονός, αλλά μια πολύτιμη μαρτυρία με συνέπεια και διάρκεια. Μέσα στον καθημερινό ιστό μιας πόλης που συνεχώς μεταμορφώνεται, η παρουσία τους σαρκώνει μια εμπειρία υπαρξιακή που μετουσιώθηκε σε έργο. «Το χρώμα της Μνήμης» είναι μια διαδοχή – ένα αόρατο νήμα που συνδέει τη ζωγραφική με τη γλυπτική, τον ρεαλισμό με την αφαίρεση, τη χειρονομία του δημιουργού με το βλέμμα εκείνου που προσπαθεί να διαβάσει το αποτύπωμα της ύλης, του φωτός, του ίδιου του Χρόνου.
Oι τέσσερις καλλιτέχνες που μετέχουν στην έκθεση
Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης (1929 - 2020) επανέρχεται με το βλέμμα του σταθερά στραμμένο στον άνθρωπο και τη φύση. Ο άντρας και η γυναίκα στα έργα του μετεωρίζονται σ’ έναν ονειρικό χώρο-χρόνο. Πρόκειται για έναν ύμνο στη συμβίωση και τη συμπόρευση, στην ιερότητα και το μυστήριο της ζωής και του έρωτα. Η πυκνότητα του χρώματος και η εκφραστική αμεσότητα της γραμμής του είναι τα δομικά στοιχεία μιας τέχνης που δεν υποκύπτει στον εφησυχασμό.
Δημοσθένης Κοκκινίδης, «Ζευγάρι σε κίτρινο φόντο» (λάδι σε μουσαμά, 100×100 εκ.)
Ο Χρίστος Καράς (1930 - 2023) με την αινιγματική του εικονοποιία δίνει ένα ντοκουμέντο που αποπνέει αίσθηση ελευθερίας, αυτοπροσδιορισμού και τυρρανισμένης ομορφιάς. Η τέχνη του είναι γεμάτη υπαινιγμούς, αέναες μεταβάσεις από τη στέρεα ύλη σε μια άλλη διάσταση, άυλη και ονειρική. Συνθέσεις μαγικού ρεαλισμού με ιδιαίτερη έμφαση στη γυναικεία παρουσία, όπου οι φιγούρες του μοιάζουν να πάλλονται ανάμεσα στο χθες και το σήμερα∙ αγάλματα κι αυτά που λειτουργούν με την πλήρη δυναμική της Ελληνικής κληρονομιάς.
Χρίστος Κάρας, «Γυναικείο κεφάλι και βάζο με λουλούδια» (λάδι σε μουσαμά, 54×80 εκ.)
Ο Σωτήρης Σόρογκας (γ. 1936) υφαίνει ένα αφήγημα της φθοράς, εκεί που το φως γίνεται μνήμη και η μνήμη μια αδιόρατη σκιά πάνω σε φθαρμένες επιφάνειες. Πήρε τα πιο ταπεινά – πέτρες και σκουριά – αυτά που δεν κοιτούσε κανείς και έχτισε το βλέμμα, μα και την Ελληνική Τέχνη, με υλικά που ανθίστανται στον χρόνο. Τα έργα του αναδύονται σαν αρχαιολογικά σπαράγματα μιας ιστορίας που επιμένει, σαν μεταγραφές πάνω στη θνητότητα της ύλης και τη μεταφυσική της αντοχή.
Σωτήρης Σόρογκας, «Σκουριές» (μικτή τεχνική σε καμβά 70×100 εκ.)
Τον «χορό» των ζωγράφων σμιλεύει η παρουσία του Κώστα Βαρώτσου (γ. 1955) με τα μικρής διάστασης, αλλά αντιπροσωπευτικά γλυπτά του. Ο διεθνής δημιουργός που μας έχει συνηθίσει σε αστικά τοπόσημα με γυάλινες επιφάνειες και μεταλλικά φορτία, εδώ φανερώνεται πιο εσωτερικός. Τα έργα του, διαυγείς κατασκευές που αιωρούνται ανάμεσα στη χάρη της γεωμετρίας και τη ρευστότητα του φωτός, δεν επιβάλλονται, αλλά διυλίζουν το βλέμμα και το οδηγούν σε έναν ύμνο στη ίδια τη ζωή.
Κώστας Βαρώτσος, «Gate» (2018, σίδερο, γυαλί και Led)
Η έκθεση «Το χρώμα της μνήμης» εγκαινιάζεται την Τετάρτη στις 20.00. Έως 27/4.
Κεντρική φωτ.: Δημοσθένης Κοκκινίδης, «Μαύρη βάρκα» (λάδι σε μουσαμά, 90×110 εκ.)
