Όταν αντικρίζεις τα τοπία του Χαδούλη, φτάνεις σε έναν κόσμο χαρούμενο και αισιόδοξο. Οι βράχοι του Αιγαίου εξακολουθούν να του δίνουν όμορφα θέματα και το πινέλο στο χέρι του τους πλάθει με κέφι και φρεσκάδα. Μια ατμόσφαιρα όλο παιχνίδι και χαμόγελο, ζωή κι ελπίδα.
Στην τελευταία του ενότητα στην γκαλερί Σκουφά, ο ζωγράφος επιστρατεύει σε πρώτο επίπεδο δέντρα για να προβάλλει μέσα απ’ αυτά νησίδες. Ξύλινοι όγκοι που κατευθύνουν το βλέμμα κι αρχιτεκτονούν τη σύνθεση προσθέτοντας βάθος. Τη συμπάγεια των νησιωτικών όγκων σπάνε, σε σημεία, μικρές φιγούρες λουόμενων και, στο βάθος, ιστιοφόρα. Αρμονικά διαταγμένοι βράχοι και θάλασσες, σαν παραδείσια τοπία που προβάλλουν από κρυφά περάσματα. Τόποι μυστικοί που αποζημιώνουν τον επισκέπτη που θα βρεθεί μπροστά τους στο τελείωμα ενός ξέφωτου. Σαν να τραβάς την κουρτίνα και να σου αποκαλύπτεται μια μαγική εικόνα.
Γιώργος Χαδούλης, «May» (2023, λάδι σε καμβά, 90x120)
Με δυνατό χρωματικό αίσθημα –μεσογειακό στις καταβολές αίματος και ζωγραφικής συγγένειας– ο καλλιτέχνης δεν καταφεύγει σε λεπτομέρειες για ν’ αποδώσει το θέμα του. Υπάρχει ένα συνειδητός πρωτογονισμός στην έκφραση, μα το όλο έργο είναι προσεκτικά απαλλαγμένο από κάθε γραφικότητα. Ο Χαδούλης έχει μια γερή εντύπωση από τα πράγματα και κατόπιν επιστρατεύει όλα του τα στοιχεία για να την ολοκληρώσει. Κι αυτό είναι που, κυρίως, τον ενδιαφέρει: η αίσθηση ενός κόσμου. Γι’ αυτό τα τοπία του είναι ζεστά, ανθρώπινα έργα, χωρίς πόζα και φλυαρία, βγαλμένα με ένα ρυθμό που έγινε με τα χρόνια αναγνωρίσιμος, δικός του. Προσωπικά, με παραπέμπουν σε παλιές αφίσες του ΕΟΤ, σε συνθέσεις που υπέγραψαν μάστορες όπως ο Τέτσης και ο Βασιλείου.
Γιώργος Χαδούλης, «The long summer» (2022, λάδι σε καμβά,150x120)
Η ζωγραφική είναι μια γλώσσα οπτική, το μάτι πρέπει να χαίρεται. Ο ζωγράφος ό,τι έχει να πει, το λέει μέσα από το έργο του. Στην περίπτωση του Χαδούλη, η τέχνη του παρουσιάζεται «με ανοιχτά χαρτιά». Δεν υπαινίσσεται κάτι άλλο, κάτι που λειτουργεί υπόγεια ή μυστικά. Τα τοπία του είναι παρμένα από μέρη πραγματικά, αλλά ζωγραφισμένα ελεύθερα. Δίνει ένα νησί που δεν είναι απλώς τοπίο, αλλά ψυχή μέσα στα πράγματα. Δίνει την ουσία του κόσμου του κι όχι μια περιγραφή χώρου. Μάλλον επιθυμία του είναι να «μπει» ο θεατής μέσα στο έργο γι’ αυτό και ζωγραφίζει μεγάλα τοπία, απλώνοντάς τα στο χώρο σαν χάρτες.
Αλλά και στα μικρότερα σε διάσταση μελάνια, όπου οι γραφισμοί, οι κηλίδες και τα σχήματα αλληλοσυμπληρώνονται δυναμικά, ο Χαδούλης επιδεικνύει μιαν εξαιρετική ζωγραφική αρετή. Δένει τα χρώματά του με ικανότητα, με τρόπο αληθινά γοητευτικό, όπως το κάνει στα κεραμικά του έργα: μια κι έξω, χωρίς επιτήδευση και σκέψη ακαδημαϊκή που φτωχαίνει τη φόρμα με άχρηστα πλουμίδια.
Γιώργος Χαδούλης, «Swimmers #21» (2023, μελάνι σε χαρτί, 76x56)
Ένα ακόμη συστατικό της ζωγραφικής του είναι ότι έχει «λαϊκό» χαρακτήρα. Τα έργα του διαθέτουν σαφές μήνυμα κι αναγνωρίσιμα από όλους σύμβολα. Να θυμίσω από την προηγούμενή του έκθεση, πάλι στην γκαλερί Σκουφά, την Ακρόπολη, που την ξανάφερε ως κομμάτι της καθημερινής εμπειρίας, έξω από καρτ-ποστάλ παραστάσεις.
Σε πείσμα όσων πιστεύουν ότι η τέχνη οφείλει να είναι «σοβαρή», ο Χαδούλης μοιράζεται στα έργα του την ομορφιά όπως τη ζει, δίνοντας αληθινό νόημα και προοπτική στα καθημερινά, στα ανθρώπινα, που σημαίνει στα ουσιώδη.
Γιώργος Χαδούλης, «Swimmers #19» (2023, μελάνι σε χαρτί,56x76)
Νέα τοπία, εγκαίνια Πέμπτη 11 Απριλίου, 19:30-21:30. Διάρκεια έως 11 Μαΐου 2024
Κεντρική φωτ.: Γιώργος Χαδούλης, «March» (2024, λάδι σε καμβά,120x150)
