Τη δουλειά της Άννας Μαρίας Παπαδημητρίου γνώρισα πρόσφατα (καλοκαίρι του 2024 στην γκαλερί «Αστρολάβος») και συγκαταλέγεται στις καλές εκθέσεις που θα κρατούσα τη φετινή χρονιά. Μαζί με άλλα έργα που έχει φιλοτεχνήσει τα τελευταία χρόνια στη Σύρο, η ζωγράφος πρόκειται να εκθέσει στο δημαρχείο του νησιού, στην Ερμούπολη (εγκαίνια Σάββατο 7/9). Η έκθεση αυτή μοιάζει με «αντίδωρο» στα κυκλαδίτικα νερά, καθώς η χρωματική της παλέτα αλιεύει συνθέσεις όπου κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη λες από τον βυθό της θάλασσας. Εικόνες προφυλαγμένες από τα βαθιά νερά που αποκαλύπτουν απόκοσμα – κι όμως οικεία – περιβάλλοντα.
Το έργο της έχει την ικανότητα να μαγνητίζει ακαριαίως και η ποιότητά του δεν αποτυπώνεται πάντοτε με ακρίβεια στη φωτογραφία. Το πιο μεγάλο του χάρισμα όμως είναι ότι σου αποκαλύπτεται σιγά σιγά. Οι διαφορετικές ματιέρες που εναλλάσσουν το άγριο με το μαλακό της ύλης του λαδιού, το ανάγλυφο με πολλές επάλληλες επιστρώσεις χρώματος και σε κάποια σημεία το διάφανο, πετυχαίνουν ποικίλες ποιότητες δημιουργώντας την αίσθηση που παρέχει η θέαση μέσα από ένα καλειδοσκόπιο.
Η ζωγραφική της οδηγήθηκε προς την αφαίρεση ωστόσο οι αναζητήσεις της αναφέρονται σε μια εσωτερική σχέση με τα πράγματα και τον φυσικό κόσμο. Η αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων πέρα από τη συνηθισμένη τους απεικόνιση μοιάζει να βρίσκεται στο κέντρο του έργου της. Από παλιότερη συνέντευξη μεταφέρω ότι «η άσκηση στην σκοποβολή που έκανα από παιδί, επηρέασε τον τρόπο που βλέπω το χρόνο και τα πράγματα». Η Παπαδημητρίου δεν αποτυπώνει εικόνες της πόλης, νησιωτικά τοπία, πλοία που ταξιδεύουν σε θάλασσες. Στο κλείσιμο του ματιού στοχεύει κάτω από το προφανές, σε χώρους με υπαρξιακές προεκτάσεις∙ εκεί που η ζωγραφική συναντά την ποίηση.
Μέσα από μια εξπρεσιονιστική γραφή, με επάλληλες σχεδιαστικές ή χρωματικές επεμβάσεις επανέρχεται στην επιφάνεια των έργων, συχνά, για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι εκάστοτε επιλογές της (μικρά ή μεγάλα μεγέθη, σκοτεινοί ή φωτεινοί τόνοι, χρωματικές εντάσεις ή μονοχρωμίες), αποζητούν τη συνύπαρξη του βάθους και του αβαθούς, την ενότητα φόρμας και χρώματος, έως την επίτευξη μιας ισορροπίας. Η Παπαδημητρίου δεν αρκείται σε μια φορτισμένη επάνω στον αυτοσχεδιασμό, δυναμική πινελιά, αλλά παλεύει να βρει θερμά ευρήματα μέσα σε ψυχρά περιβάλλοντα. Είναι σαν μια «κατάδυση» που επιχειρεί ξανά και ξανά στο έργο, ανασύροντας κάθε φορά και κάτι καινούργιο. Άλλωστε, καθώς γράφει στέλνοντάς μου τα έργα που θα δείξει για πρώτη φορά στο νησί, «όλα είναι μια βουτιά».
«Πέραν της αναπνοής, είμαστε μία αλληλουχία καταδύσεων» στην αίθουσα Τέχνης “Γ. & Ε. Βάτη”. Διάρκεια έως 28/9
