Με επίγνωση για «την σχετικότητα της μνήμης», ο βραβευμένος ποιητής επανατοποθετείται στα μεγάλα διλήμματα της ζωής. Ο καινούργιος ποιητικός του κύκλος, επανεξετάζει «σύνορα», «προοπτικές» και ξαναλύνει τις αιώνιες εξισώσεις. «Ο άνθρωπος ξεπερνάει τον θάνατο έτσι. Κάθε ποίημα γιορτάζει τη ζωή, ακόμα κι αν χαρακτηριστεί ως “λυπημένο”», μας έχει πει, κι αυτό στην ποίησή του ευλαβικά το τηρεί.
Σουλεϊμάν Αλάγιαλη – Τσιαλίκ «Προσεγγίσεις μετά την απόσταση», εκδ. Δωδώνη, 2022
Στον προηγούμενο ποιητικό κύκλο του «Στην αρχή των συμπτώσεων δυο εκλάμψεις…» είχαμε τον ποιητή εν καμίνω! «Τα γνωστά ναυάγια της Μεσογείου», «τα μεγάλα διλήμματα της ζωής» και ο Θάνατος σε χρόνο ενεστώτα κι επώδυνο. Ωστόσο ο βραβευμένος και κατ’ εξοχήν υπαρξιακός ποιητής Σουλεϊμάν Αλάγιαλη – Τσιαλίκ με την καινούργια ποιητική συλλογή του «Προσεγγίσεις μετά την απόσταση», επανέρχεται «στις εξισώσεις της αιωνιότητας» καταργώντας «την άκαμπτη σιωπή».
Με τίτλους ποιημάτων αφ’ εαυτού τους ποίημα και αίνιγμα, «Ο χρόνος ανέκφραστος», «Στην έρημο της μοναξιάς», «Οι εφιάλτες των παραδρομών», «Η έδρα της γαλήνης», «Η μάνα που δακρύζει», «Στο μονοπάτι του Πατέρα», «Η αυγή της απουσίας», «Η άκαμπτη σιωπή», «Η στιγμή των μεταμορφώσεων», «Όταν ζωντανεύουν τ’ αγάλματα», «Υπάρχει πάντα ένα σύνορο», «Οι προοπτικές του μέλλοντος», «Η πόρτα του ερέβους», «Ενάντια στην ασχήμια»… αναγνωρίζει ότι «Κουράστηκαν οι άνθρωποι», μάς στέλνει «Γράμματα του Φωτός», επιμένοντας στον «Μεγάλο άγνωστο». Αισθάνεται ξανά «το ρίγος του ποιήματος», μαζί «με τα κεριά» των οικείων νεκρών.
Άλλωστε για τον ποιητή η ποίησή είναι «Η ίδια η ζωή. Η ποίηση, όπως και κάθε άλλη δημιουργία είναι ισορροπία. Ο άνθρωπος ξεπερνάει τον θάνατο έτσι. Κάθε ποίημα γιορτάζει τη ζωή, ακόμα κι αν χαρακτηριστεί ως “λυπημένο”». Έτσι μας έχει πει σε προηγούμενη κουβέντα μας και γράφοντας μια ζωή ευλαβικά το τηρεί. Αναγνωρίζοντας πως «Οποιαδήποτε ιστορική καμπή, οποιαδήποτε αναταραχή, απελπισία, βιώνεται αλλιώς μέσα απ’ την ποίηση. Η ποίηση δεν σου δίνει ποτέ πρακτικές λύσεις. Μπορεί όμως να σε οδηγήσει σ’ αυτό που ίσως έχεις ξεχάσει. Στην αξία της ζωής που πολλές φορές την αντιμετωπίζουμε με δεδομένη.»
Βιώνοντας την αμηχανία της εποχής:
«Φεύγαμε και ξαναγυρνούσαμε ακροπατώντας
στα συντρίμμια των αναμνήσεών μας. Εκεί που
συχνά συνηθίζουμε να λέμε “Γιατί να είναι άραγε
έτσι φτιαγμένη η φύση των πραγμάτων- δίχως
απαντήσεις- μέσα στο πλήθος της σιγαλιάς;
Γιατί να κοπιάζουμε σε μέρη σκιερά μονάχα για τον
επιούσιό μας;”
Ώσπου κομμάτια- στεναγμοί ξεβράστηκαν στη
παγωμένη ακτή της λήθης κι ο χρόνος ανέκφραστος
έπαψε να παίζει την τυφλόμυγα της μοίρας μας.
Κι όλο προχωρούσαμε πιο κάτω».
Ως άλλος «Δον Κιχώτης που παλεύει με τους ανεμόμυλους», και επιστρέφοντας στην αρχαία μνήμη «Κάποτε οι γέροντες ήξεραν/ Τα μυστικά του ήλιου να διαβάζουν./ Διάβαζαν τα θραύσματα ζωής/ Κι ας είχαν την αίσθηση του απρόσμενου/ Για παρηγοριά», επανέρχεται στις «εξισώσεις της αιωνιότητας» νηφάλια, με πνευματικότητα, σεβασμό και στοχασμό:
«Προς τα πού βρίσκεται
Το απρόσιτο μέρος του παραλόγου
Όπου δημιουργείται η πραγματικότητα
Ανάστροφα
Σαν μια επιφάνεια τρισδιάστατη;
Προς τα πού βρίσκεται η λάμψη-
Αυτή που αντανακλά
Το αναρρίγημα της μοναξιάς
Κι άλυτες παραμένουν μια ζωή
Οι εξισώσεις της Αιωνιότητας;»
Γιατί αυτό αφορά τον Σουλεϊμάν Αλάγιαλη – Τσιαλίκ στην ποιητική συλλογή του «Προσεγγίσεις μετά την απόσταση», το άρρητο και το άφατο.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ γεννήθηκε στη Ρόδο, όπου τελείωσε το Βενετόκλειο Λύκειο και τη Σχολή Στελεχών Επιχειρήσεων. Ασκεί το επάγγελμα του χρυσοχόου στη Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου.
Είναι μέλος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου και πρώην μέλος του Δ.Σ. του Διεθνούς Κέντρου Λογοτεχνών και Μεταφραστών στη Ρόδο.
Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές:
«Φως εφήμερο», «Κράσπεδα νάρκωσης», «Νυχτερινές ηχορρυθμίες», «Το ρολόι τ’ ουρανού σταματημένο» «Σαν υδατογραφία», «Στην αρχή των συμπτώσεων δυο εκλάμψεις...», «Προσεγγίσεις μετά την απόσταση».
Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στην Ανθολογία Λύρα Ελληνική του Βασίλη Βασιλικού (εκδ. Πλειάς, Αθήνα 1993 β΄ έκδοση Βασίλης Βασιλικός - Πέτρος Γκολίτσης, Πινακοθήκη «Λυρικών» Ποιημάτων, εκδ. Ρώμη, 2021) καθώς και στην «Poesie Grecque Contemporaine» - Des iles et des muses (εκδ. Autres Temps, Marseilles 2000).
Τιμήθηκε με το Β΄ Βραβείο Ποίησης Ιπεκτσί 1992-1993.
Μεταφρασμένα ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.
Έργα του:
Φως εφήμερο
Κράσπεδα νάρκωσης (1993)
Νυχτερινές ηχορρυθμίες (1995)
Το ρολόι τ’ ουρανού σταματημένο (1999)
Σαν υδατογραφία (2007)
Στην αρχή των συμπτώσεων δυο εκλάμψεις… (2017 και β’ έκδοση Δωδώνη 2019)
Προσεγγίσεις μετά την απόσταση (Δωδώνη 2022)
Και δείγμα γραφής:
Η ΑΚΑΜΠΤΗ ΣΙΩΠΗ
Η άκαμπτη σιωπή των ανθρώπων
Διαπερνά τους ραγισμένους τοίχους
Σαν ακροβασίες που κόβουν την ανάσα.
Βλέπεις πετρώνουν κάποτε οι σιωπές
Εν μέσω φιλιών και αποστάσεων.
Κι όμως πάνω στην πιο σκληρή ανάσα
Του πληγωμένου πουλιού
Υπάρχουν κι αυτά τα λίγα
Που είναι προσανάμματα
Στο πέρασμα για τους ονειροπόλους.
Ο συμφυρμός των λέξεων
Τα τραγούδια των αιώνων
Η δυναστική τού νερού δύναμη
Στην πιο σύντομη ανημπόρια μας
Λειτουργούν όλα διαχωριστικά
Και συνηθίζουμε να βλέπουμε με τα αυτιά
Ν’ ακούμε με τα μάτια,
Έτσι ψιθυριστά
Με την επαύξηση των ερωτηματικών
Μέσα στην πιο βαθιά νύχτα
Αγνοώντας το καλοκαίρι.
Σκοτάδι πυκνό στη μνήμη απλώνεται
Κι ας περνάει πάνω απ’ τα μαλλιά μας
Ένας γαλαξιακός αιγιαλός
Με τα θραύσματα του ανέμου
Να συλλαβίζουν : ή ε-γώ δι-κός
ή έ-να ψέ-μα.
Μας ταξιδεύουν οι ήχοι που ξεκολλούν
Απ’ το τίποτα κι απ’ τον ψευδάργυρο του χτες.
Τότε με πόδια μουσκεμένα και βήματα θολά
Απομακρυνόμαστε απ’ τη βασιλεία
Του λασπόνερου και της πράσινης χαλαζόπτωσης.
