Τρεις νέες ταινίες θρίλερ διαφορετικών μεταξύ τους υποκατηγοριών και τρεις επανεκδόσεις φέρνει η πρώτη Πέμπτη του Σεπτεμβρίου με την πρώτη δροσιά του φθινοπώρου και την κακοκαιρία να σημαίνουν τη σταδιακή εγκατάλειψη των θερινών κινηματογράφων (οι οποίοι είναι ακόμη σε λειτουργία) και την επιστροφή στις χειμερινές αίθουσες.
Δύο από τα τρία νέα θρίλερ επικεντρώνονται στην ανθρώπινη βαρβαρότητα και την προσβολή που μπορεί να δεχτεί το ανθρώπινο σώμα φτάνοντας μέχρι την προσβολή του νεκρού σώματος, θίγουν ζητήματα δικαιοσύνης και απόκρυψης σκανδάλων από δράστες που μετατρέπουν τα θύματα σε υπόπτους. Πρόκειται για τις ταινίες «Εύκολος στόχος» και «75 μέρες» αποτελούμενες αμφότερες από ορισμένες σκληρές εικόνες, αμφότερες βασισμένες σε αληθινά γεγονότα. Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί να τις παρακολουθήσει παρά τη βιαιότητα, είναι ακριβώς αυτό που μόλις αναφέραμε, ότι καταγράφουν πραγματικά γεγονότα, συνεπώς μία κατάσταση που είναι βίαιη και έτσι οφείλουμε να την ονομάζουμε.
Στις νέες ταινίες και η «Καλόγρια ΙΙ» με την αδερφή Ιρέν και τη δαιμονισμένη Βάλακ. Όσο για τις επανεκδόσεις, ευκαιρία να θυμηθούμε την «Περιφρόνηση» (1963) του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, «Στην τύχη ο Μπαλταζάρ» (1966) του Ρομπέρ Μπρεσόν και «Τα Μυστήρια του Οργανισμού» (1971) του Ντούσαν Μακαβέγιεφ.
Σε επανέκδοση με νέες ψηφιακές κόπιες και με αφορμή την 60η επέτειο από την κυκλοφορία της κυκλοφορεί η «Περιφρόνηση», η ταινία tτου Γαλλικού Νέου Κύματος την οποία ο Γκοντάρ χαρακτήρισε ως «ολόκληρος ο κόσμος σε μιάμιση ώρα» με πρωταγωνίστρια την Μπριζίτ Μπαρντό. Η κάμερα του Γκοντάρ ακολουθεί τον Πολ, έναν συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων που μισθώνεται από έναν Αμερικάνο παραγωγό για να «πειράξει» το σενάριο μιας ταινίας που βασίζεται στην «Οδύσσεια» του Ομήρου με σκηνοθέτη τον Φριτς Λανγκ.
Η συμπεριφορά του απέναντι στο σύστημα της παραγωγής μιας ταινίας θα αντικατοπτριστεί και στη σχέση του με τη σύζυγό του, την Καμίγ η οποία θα αρχίσει να αποξενώνεται.
#GeorgesDelerue's score for Le Mépris This music is very intense, adds another dimension for the French New Wave movies"Le thème de Camille" is perhaps one of the most beautiful and sad themes ever It is the main theme of the film. pic.twitter.com/CJteJACHrT
— La femme merveilleuse invisible (@larwoolf) September 18, 2022
Thanks @MusicOfMovies
Ένα μικρό γαϊδουράκι που το λένε Μπαλταζάρ και η διαφορετική αντιμετώπιση που έχει από τους ανθρώπους είναι η ιστορία που εκτυλίσσεται στο σελιλόιντ της ταινίας «Στην τύχη ο Μπαλταζάρ». Το γαϊδουράκι γεννιέται στη γαλλική εξοχή και από την αγάπη δύο παιδιών σαν περνά στα χέρια ενήλικων ιδιοκτητών δέχεται σταδιακά όλο και μεγαλύτερη ταπείνωση και άσχημη συμπεριφορά.
Μία ταινία αφενός για την ανιδιοτελή αγάπη των παιδιών, αφετέρου για την ωμότητα των ανθρώπων σαν έχουν να αντιμετωπίσουν ζώα, πόσω μάλλον να τα χρησιμοποιήσουν.
Εύκολος Στόχος
Μπορεί το θύμα να θεωρηθεί ύποπτο για ενέργειες που έχουν διαπράξει άλλοι και η κακοποίηση που έχει υποστεί να μην ηδύνατο να αποδειχθεί; Καταφατικά απαντά η ταινία «Εύκολος στόχος» του Ζαν-Πολ Σαλομέ, πόσω μάλλον όταν το θύμα είναι γυναίκα και οι θύτες επιφανή πρόσωπα της κοινωνίας και μεγαλοστελέχη εταιρείας, εν προκειμένω μιας πολυεθνικής εταιρείας παραγωγής πυρηνικής ενέργειας με επλεκόμενους στο σκάνδαλο υπουργούς της κυβέρνησης.
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία ξετυλίγει τι συνέβη στη Μορί Κερνέ, εκπρόσωπο συνδικάτου στην πολυεθνική εταιρεία Areva, όταν, το 2012, έθεσε τη ζωή της σε κίνδυνο προκειμένου να μην αποσιωπηθεί σκάνδαλο που έθετε σε κίνδυνο 50.000 θέσεις εργασίας στην πυρηνική βιομηχανία της Γαλλίας.
Η «απάντηση» βιομηχάνων και υπουργών ήταν αρχικά να της εξαπολύσουν σωματική επίθεση και έπειτα να την παρουσιάσουν ως μυθομανή και μη έχοντας σώας τας φρένας. «Με βίασαν […] Δεν είπα ψέματα» και «είστε ολομόναχη […] Από θύματα έχετε γίνει ύποπτη» είναι ορισμένοι από τους διαλόγους που μεταφέρουν την παραποίηση των γεγονότων και τη σοβαρή κατάσταση στην οποία έχει «μπλεχτεί» η Κερνέ προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Που γέρνει στο τέλος η ζυγαριά για την απόδοση ή μη της δικαιοσύνης και γιατί στα μεγάλα σκάνδαλα εμπλέκονται και μέλη της κυβέρνησης; Τα όρια είναι ανύπαρκτα για τους κινούντες τα νήματα της εξουσίας, η παραποίηση των στοιχείων είναι παραπάνω από δεδομένη και η προσοχή του θεατή αμείωτη σαν παρακολουθεί την ταινία· στο σπασπένς συμβάλλει και η μουσική υπόκρουση, για μια ταινία που είχε επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας 2022 και απέσπασε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος 2023.
75 μέρες
Ένα ακόμη θρίλερ στις νέες ταινίες της εβδομάδας, πιο δραματικό από την ταινία «Εύκολος στόχος» μιας και καταγράφονται βίαιες ανθρωποκτονίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα. Ο λόγος για την ταινία «75 μέρες» του Μαρκ Ρομέρο που μας μεταφέρει πίσω στο 1992, σε μία μικρή πόλη της Ισπανίας, η οποία είχε συγκλονιστεί από την εξαφάνιση τριών κοριτσιών και τη μετέπειτα ανακάλυψη των πτωμάτων τους.
Ευρισκόμενες στην ηλικία των 14-15 ετών, τα κορίτσια Ελένα, Τάνια και Μαρίνα είχαν θεαθεί τελευταία φορά να κάνουν ωτοστόπ για να πάνε σε ένα κλαμπ. Οι αστυνομικές αρχές είχαν εικάσει ότι τα κορίτσια το είχαν σκάσει, η έρευνα δεν προχώρησε έως ότου βρέθηκαν τα πτώματά τους με το ερώτημα που τίθεται είναι εάν έδρασαν ως όφειλαν πόσω μάλλον όταν βρισκόταν ελεύθερος ένας αδίστακτος εγκληματίας. Επιρρεπή στην τρομολαγνεία ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τότε κάλυψαν το γεγονός προβληματικά.
Το όλο ζήτημα που θέτει όμως η ταινία είναι η βιαιότητα των ανθρώπων κυρίως απέναντι σε ανυπεράσπιστα και γυναικεία σώματα όπως και η αδηφάγα κοινωνία που δεν απεκδύεται του αποτρόπαιου αυτού χαρακτηρισμού της σε κάθε χρονολογία και γεωγραφικό προσδιορισμό.
Όσο για την προβολή του θρίλερ αυτού μία τριακονταετία μετά το πραγματικό γεγονός, θα λέγαμε ότι λειτουργεί ως υπενθύμιση της ανθρώπινης βαρβαρότητας και ενός εγκλήματος που δεν ξεχάστηκε. Ορισμένες εικόνες θα κάνουν τον θεατή να αποτραβήξει το βλέμμα και να γυρίσει από την άλλη, ο ήχος σε κάποια σημεία δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Ας μη λησμονούμε, όμως, ότι είναι πραγματικά και τα προκαλούν νοσηροί ανθρώπινοι εγκέφαλοι.
Κεντρική φωτ.: Από την ταινία «Περιφρόνηση» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Πηγή φωτ.: X (πρώην Twitter) / Kiran Goraya Ilic
