Ο Κωνσταντίνος Αργιανάς γράφει για τη δουλειά του:
«Ο Χρήστος Μιχαηλίδης διερευνά, μέσω του έργου του, τα όρια και τις δυνατότητες τόσο της ζωγραφικής όσο και της γλυπτικής τον εικοστό πρώτο αιώνα.
Βασικός θεματικός άξονας για τον καλλιτέχνη αποτελεί το τοπίο, μια φιλοσοφικά νοηματοδοτημένη κατηγορία στην ιστορία της τέχνης και την αισθητική, ήδη από την εποχή της Αναγέννησης, κατά την οποία τούτο αναδύθηκε ως αυτόνομη κατηγορία (genre). Ωστόσο, αυτό (το τοπίο) λειτουργεί για τον εικαστικό περισσότερο ώς ερέθισμα για τις μορφοπλαστικές του αναζητήσεις, παρά ως μια εικονογραφική εμμονή.
Μυστηριώδεις δασικές εκτάσεις και άνθρωποι ντυμένοι με λευκές στολές που παραπέμπουν σε στολές βιολογικού πολέμου, συνθέτουν ένα αλλόκοτο τοπίο.
Σε αυτό έρχονται να προστεθούν περίεργα γεωμετρικά σχήματα, χρωματιστοί κύκλοι και ημικύκλια, που άλλοτε αναδύονται από τη γη, και άλλοτε συνεχίζουν -πολλές φορές με βίαιο τρόπο- την ατέρμονη πορεία τους προς τον ουρανό, οξύνοντας το βλεμμα και τη φαντασία του θεατή, δημουργωντας παράλληλα μια ρευστή και αμφίσημη κατάσταση. Μια κατάσταση άλλοτε παιγνιώδη , αινιγματική, μηστηριώδη, απειλητική, μα σε κάθε περίπτωση α-χρονική. Εντόνο είναι το στοιχείο της γεωμετρίας και στα γλυπτά του εικαστικού, που δείχνουν να “συνομιλούν” με τις ζωγραφικές συνθέσεις.
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω ετερόκλητων στοιχείων σε συνάρτηση με το στοιχείο της αχρονικότητας, που καταλαμβάνει δεσπόζουσα θέση στη συνολική δουλειά του εικαστικού, οδηγεί στο διαζευκτικό ερώτημα: Άραγε η σειρά Early Echoes αποτελεί μια μεταφορά των video games της προ-ψηφιακής αλλά και ψηφιακής εποχής ή μήπως για ένα είδος μελλοντικής αρχαιολογίας;
Χαρακτηριστικό γνώρισμα στο έργο του Μιχαηλίδη είναι ο νοητός διάλογος που άλλοτε συνειδητά και άλλοτε με έναν λανθάνοντα, -πάντοτε όμως εμφατικό- τρόπο, ανοίγει με την ιστορία της ζωγραφικής: είτε πρόκειται για τη σύχρονη, όπως π.χ. στην περίπτωση της Ruth Root είτε πρόκειται για τον Caspar David Friedrich (1818, περιπλανωμενος πάνω από την ομίχλη της θάλασσας, Wanderer uber dem Nebelmeer)
Έτσι, εμβληματικά παραδείγματα από την ιστορία της νεότερης και σύγχρονης ζωγραφικής, χρησιμοποιούνται από τον εικαστικό διαμεσολαβητικά με σκοπό την κατασκευή νέων εικόνων, ωστόσο όχι με όρους οικειοποίησης.
Σε αυτά τα ερωτήματα, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμη, εξίσου καίριο. Άραγε τα τοπία που κατασκευάζει ο Μιχαηλίδης είναι τόποi υπαρκτοί ή φανταστικοί; Άραγε τα τοπία του εικαστικού είναι loci amoeni (τόποι τερπνοί) ή loci terribili (τόποι τρομακτικοί);
Τις απαντήσεις καλείται να δώσει ο θεατής. Μέσα από την αμφισημία/πολυσημία των νοημάτων των έργων του, μέσα από την χρήση αινιγματικών και πολλές φορές αλλόκοτων, τίτλων στα έργα του, ο Μιχαηλίδης δηλώνει εμφατικά την πρόθεσή του να προξενήσει ερωτήματα, παρά να δώσει απαντήσεις.
Τέλος, το έργο του ελληνοκύπριου εικαστικού θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ένα, πάντα υπαινικτικό, σχόλιο πάνω στη διαχρονική πρόσληψη του τοπίου από τον άνθρωπο, και στη αναμεταξύ τους σχέση μια σχέση διαλεκτική, συγκρουσιακή, και άρα, πολιτική».
Διάρκεια έκθεσης: 20/01/2016 – 24/02/2016
