Η κυβέρνηση έβαλε πλώρη να πιάσει την καθημερινότητα. Δύσκολη αποστολή, αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Η καθημερινότητα γεννά την «καθημερινότητα». Με τη φοβική αντίληψη κυρίαρχη σε πλειάδα υπουργών και τις συγκεκριμένες δυνατότητες του Δημοσίου το πιθανότερο η κυβέρνηση να κυνηγά στο τέλος την ουρά της. Καλή η πρόθεση για την άμεση αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων, όμως ο Πρωθυπουργός θα χρειαστεί κάτι μεγαλύτερο, κάτι ισχυρότερο ως πρόταγμα για την τριετία. Κάτι που θα ενεργοποιήσει όλη την κυβέρνηση. Πάνω στο οποίο θα πιστώσει όλες τις δυνάμεις της. Έχουν στο Μαξίμου κάποια δυνατή «ιδέα»;…
Αν υπάρχει, μάλλον, θα κρατηθεί για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Εκεί συνήθως στην αρχή της νέας περιόδου πέφτουν διάφορες προτάσεις. Ο Πρωθυπουργός θα ανέβει σίγουρα με πρόγραμμα εξαγγελιών, δε γνωρίζω και ποιων δυνατοτήτων για παροχές. Το ίδιο θα κάνουν κι οι άλλοι της αντιπολίτευσης, έστω κι αν «τρώγονται» μεταξύ τους. Θα πει κι η αντιπολίτευση τα δικά της, αλλά δύσκολα θα ξεφεύγει από τον συνήθη λαϊκισμό της. Δεν ισχύει το ίδιο για τον Μητσοτάκη.
Ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να παρουσιάσει το βασικό «αντικείμενο» της τριετούς κυβερνητικής προσπάθειας, πέραν από το αυτοτελές πρόγραμμα των υπουργείων. Την «ιδέα», την οποία φαντάζομαι ότι στο Επιτελικό κράτος επεξεργάζονται.
Πλειάδα ζητημάτων από την αύξηση των μισθών και τη διάρθρωση του οικονομικού μοντέλου έως το πρόβλημα στέγης, ειδικότερα όταν κάθε Σεπτέμβριο οξύνεται με τους φοιτητές που αναζητούν διαμέρισμα στα μεγάλα αστικά κέντρα, από το δημογραφικό και την ενίσχυση των νέων οικογενειών μέχρι την αναδιοργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας Κράτους και την ενίσχυση της Δημόσιας Ασφάλειας, ενδεικτικές οι αναφορές, συγκροτούν τον κατάλογο των μεγάλων εκκρεμοτήτων.
Ο απλωμένος μακροσκελής κατάλογος «καλημερίζει» κάθε πρωινό το προσωπικό στο Μαξίμου. Είναι προφανές πως δε λύνονται όλα μεμιάς. Ο Πρωθυπουργός είναι εκείνος που ανεβοκατεβάζει τις προτεραιότητες. Εκείνος θα επιλέξει την κεντρική στόχευση. Θα ζητήσει πλάνο ενεργειών και στη συνέχεια θα προσπαθήσει να πείσει την κοινωνία για τον «σκοπό» και «στόχο» ώστε να την ξεσηκώσει και να την «πάρει» μαζί του για την επίτευξη τους.
Ο Κ. Μητσοτάκης στις αρχές Σεπτεμβρίου θα κηρύξει από τη Θεσσαλονίκη την έναρξη μιας μεγάλης προσπάθειας. Θα συνδέσει την προσεχή τριετία με την πρόταση του. Άρα η «ιδέα» δεν μπορεί παρά να μην είναι μεγάλη για να προκαλέσει την ενεργοποίηση πολλών. Θα μπορούσε να σχετίζεται με την ανάπτυξη και άρα την παραγωγή, όπως πολίτες και μέρος των παραγόντων της οικονομίας επιθυμούν, για να μην εξαρτάται η Ελλάδα μόνο από τον τουρισμό. Η «πανστρατιά» για την περαιτέρω ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση.
Αρκεί να μη μείνει απλώς μια εξαγγελία, όπως τόσες άλλες προηγουμένως, χωρίς αποτέλεσμα. Η επιμονή στην υλοποίηση θα κάνει τη διαφορά για την Κυβέρνηση. Το όποιο σχέδιο αποφασίσει κι αναθέσει ο Πρωθυπουργός θα είναι ακόμη μία παραπλάνηση του κοινού εάν δεν εξελιχθεί.
Η ραθυμία, η αβελτηρία, η αδιαφορία αποτελούν τις σύγχρονες «ιδεολογίες» με τις οποίες κρίνονται οι πολιτικοί. Οι «ισμοί» πέθαναν. Αντικαταστάθηκαν από το πραγματικό ενδιαφέρον και την αποτελεσματικότητα, όπου βαθμολογούν οι πολίτες όταν ψηφίζουν.
Συνεπώς, ο Πρωθυπουργός και τη βασική «ιδέα» πρέπει να πει και αποτέλεσμα πρέπει να παρουσιάσει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια!
Οι προκλήσεις, άλλωστε, είναι αναζωογονητικές για όλους…
