Το κόμμα Πολάκη, με αρχηγό τον Στ. Κασσελάκη έκανε ένα (ακόμη) βήμα προς την εδραίωση του. Έδιωξε τη «μουχλιασμένη» Αριστερά του Τσακαλώτου. Νίκησε κατά κράτος ο Πολάκης. Το πιθανότερο, σε κάποιες μέρες θα πάρει (τον ίδιο) δρόμο και η Ε. Αχτσιόγλου. Να παραμείνει θα είναι απόφαση απελπισίας για εκείνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κόμμα του Πολάκη. Προηγουμένως ήταν το κόμμα του Τσίπρα. Ο Τσακαλώτος και οι λοιποί που εγκαταλείπουν, στην ουσία διωγμένοι, νόμιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δικός τους. Ή ενδεχομένως έτσι έπρεπε να δείχνουν. Κάπως παρόμοια (;) να ένιωθαν πριν από δέκα και κάτι χρόνια ο Φ. Κουβέλης, αργότερα ο Π. Λαφαζάνης, αλλά και ο «κορυφαίος» Αλαβάνος όταν τον πετούσε στα αζήτητα ο Τσίπρας, ως ευεργετηθείς και έχοντας χριστεί Αρχηγός…
Αρκεί να σκεφτούμε ότι αυτοί οι Αριστεροί κυβέρνησαν την Ελλάδα. Ότι υπήρξαν πολίτες που εναπόθεσαν τις ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι ήταν απαραίτητο να κυβερνήσει η Αριστερά για να νιώσουν ορισμένοι συμπατριώτες λυτρωμένοι από τις ψυχώσεις τους!
Ας μη χανόμαστε, όλα αυτά είναι πια (κακή) Ιστορία. Τώρα πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Πολάκης, η Τζάκρη και η Αυγέρη. Κι έχουν μπροστινό τον Πρόεδρο Κασσελάκη.
Είναι νέος εύχαρις, προσηνής και (καλά) επικοινωνιακός, όπως λένε οι ειδικοί. Απευθύνεται με γλυκύτητα στους άγνωστους πολίτες, κάνει «γκελ» στη νεολαία, ανοίγει εύκολα κουβέντα και ακούει τον λαό, πάντα σύμφωνα με τους ειδικούς, οι οποίοι και τονίζουν τα ειδικά προσόντα και τα χαρίσματα της προσωπικότητας του. Ο Κασσελάκης «πιάνει» το σφυγμό του λαού και κατακεραυνώνει τον Μητσοτάκη! Μικρή σημασία έχει ότι τρεις μήνες νωρίτερα τον θαύμαζε…
Το τι συζητά ο Κασσελάκης με τους πολίτες δεν έχει καμία ουσία και νόημα. Αρκεί που είναι εύκολος στην κουβέντα. Άλλωστε και τον περασμένο Αύγουστο όταν μπήκε μπροστά να πάρει το κόμμα, ρώτησαν τι αρχές πρεσβεύει; Ρώτησαν ποιες είναι οι απόψεις του; Όχι βέβαια. Αρκέστηκαν στην ατάκα «ξέρω καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη, θα τον κερδίσω». Ήταν αρκετό να τον ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές. Γιατί, λέει, ήταν απελπισμένοι από τον χαμένο Τσίπρα ενώ τώρα με τον Κασσελάκη αρχηγό έχει αναπτερωθεί το ηθικό τους…
Μια δεκαετία νωρίτερα ο ίδιος Τσίπρας, με το ίδιο επικοινωνιακό χάρισμα όπως τον παρουσίαζαν οι «ειδικοί» και οι δημοσιογράφοι, αλίμονο σε όποιον διαφωνούσε, έλεγε πως μ´ ένα άρθρο θα σκίσει τα Μνημόνια. Και ο λαός (που χαίρεται όταν ο πολιτικός του ανοίγει εύκολα κουβέντα στο δρόμο) πίστεψε τον Τσίπρα και τον ανέδειξε Πρωθυπουργό…
Συνεχίζοντας μια παράδοση στήριξης της Αντιπολίτευσης, κάποια «σαλόνια» αποφάσισαν να «επενδύσουν», πολιτικά πάντα, στον «ταλαντούχο» κύριο Κασσελάκη. Αν ο Κασσελάκης αποδειχθεί αντάξιος της εμπιστοσύνης που του επιφυλάσσεται θα το αποδείξει ο ίδιος. Σημασία έχει η υποστήριξη που λαμβάνει ώστε να πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια αντιμετώπισης του Μητσοτάκη που δεν πρέπει να «ψηλώσει» παραπάνω…
Ο Κασσελάκης ξέρει τις ελλείψεις του. Έχει υποσχεθεί ότι δεν θα αργήσει να γίνει «ξεφτέρι». Έκτοτε δεν παρουσίασε κάποια βελτίωση. Το περιεχόμενο του πολιτικού του λόγου εξακολουθεί να μοιάζει παιδικό, η χρήση της ελληνικής γλώσσας υποτυπώδης κι η παρουσία του με την εκφορά του λόγου του από το βήμα του ομιλητή, ειδικά όταν εκνευρίζεται, μετατρέπεται σε ψυχαγωγία για όσους τον παρακολουθούν.
Θα συμφωνήσουμε, ωστόσο, στη διαπίστωση πως όταν σε τμήμα της κοινωνίας και μάλιστα της εκπαιδευμένης είναι εμφανές το πρόβλημα της κατανόησης κειμένου, τότε πράγματι αυξάνονται οι πιθανότητες να ψηφιστεί κάποια ημέρα πρωθυπουργός και ο Στέφανος!
Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να είναι «αιώνιος», ασχέτως εάν τα δεδομένα προς το παρόν δείχνουν το αντίθετο. Στην περίπτωση συνεπώς που η κοινωνία βαρεθεί για τους δικούς της λόγους τον Πρωθυπουργό ή αυτός αρχίζει τα πολιτικά στραβοπατήματα επιχειρείται να προσφερθεί η εναλλακτική Κασσελάκη με το κόμμα Πολάκη.
Συγκλίνουν πολλοί στην άποψη πως έτσι όπως θα γίνεται εφεξής η πολιτική μικρή θα είναι η συμβολή της «πολιτικοποίησης» όπως τη γνώρισαν προηγούμενες γενιές, όπως δεν τη γνωρίζουν σήμερα οι νεότερες. Άρα, οι όποιες εκτιμήσεις στηριγμένες στα χαρακτηριστικά του παρελθόντος κρίνονται ανεπαρκείς για ασφαλή πρόβλεψη στις εξελίξεις.
Κόμμα Πολάκη, με Παππά (13-0), Τζάκρη, Αυγέρη, είναι η συνταγή αποτυχίας του Τσίπρα. Κάποια «σαλόνια» επένδυσαν (πολιτικά πάντα) και περιμένουν.
Η κοινωνία θέλει τις εναλλακτικές της. Όπως με Τσίπρα-Καμμένο, τώρα Πολάκης-Κσσελάκης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η πρόοδος επιταχύνεται στην κατηφόρα…
