Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα τα οποία, σε γραπτή μορφή, τα είχαν μοιράσει οι διοργανωτές της συγκέντρωσης του Α. Τσίπρα στην Πάτρα, για να τα φωνάζει πειθαρχημένα το πλήθος. Συμβαίνουν αυτά και, εκ πρώτης όψεως, δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό. Όμως διαβάζοντας όλα τα συνθήματα παρατήρησα πως κυριαρχούσε η λέξη «ανατροπή». Δεν κατάλαβα πώς ανατρέπονται στα δημοκρατικά πολιτεύματα οι κυβερνήσεις.
Εκείνο που γνωρίζω είναι πως γίνονται εκλογές και ο λαός αποφασίζει. Είτε επανεκλέγει την κυβέρνηση είτε την στέλνει στην αντιπολίτευση. Δεν την ανατρέπει. Η λέξη «ανατροπή» παραπέμπει σε εξωθεσμικές διαδικασίες, που είναι ασύμβατες με τον κοινοβουλευτισμό. Όπως δεν έχουμε με τις εκλογές αλλαγή καθεστώτος, έτσι δεν έχουμε και ανατροπή κυβερνήσεων.
Επίσης δεν κατάλαβα πώς εμπνέει τον φόβο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, γιατί το παραπάνω σύνθημα καλεί τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ να μη φοβηθούν. Έχουμε κάποιο αστυνομικό καθεστώς; Έχουμε περιορισμούς στις ελευθερίες των πολιτών; Εδώ μέριασαν τα ΜΑΤ για να καταλάβουν το Εθνικό Θέατρο οι «λαϊκοί αγωνιστές»!
Θα μου πείτε τώρα πως ψάχνω ψύλλους στ' άχυρα. Όμως οι λέξεις που χρησιμοποιούν τα πολιτικά κόμματα προδίδουν και την κοσμοθεώρησή τους. Αποκαλύπτουν το πώς αντιλαμβάνονται τον πολιτικό αγώνα και την πολιτική αντιπαράθεση.
Προφανώς, ένα δημοκρατικό - αστικό κόμμα θεωρεί σαν κάτι το φυσιολογικό την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία και σέβεται απολύτως την αρχή της δεδηλωμένης. Οι ανατροπές βρίσκονται έξω από το πολιτικό του λεξιλόγιο, όπως και οι παροτρύνσεις για αποστασίες και εσωκομματικά πραξικοπήματα.
Αυτά τα ακούσαμε το τελευταίο χρονικό διάστημα κατά κόρον από τη Ριζοσπαστική Αριστερά που καλούσε τους Νεοδημοκράτες βουλευτές να αποστατήσουν και να ανατρέψουν τη δική τους κυβέρνηση. Τώρα που το σχέδιο απέτυχε -μετά την πρόταση μομφής με τη γνωστή κατάληξή της- καλούν τον λαό να ανατρέψει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Επειδή τα κόμματα έχουν, εξ αντικειμένου, και ένα διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα, τέτοιες εκφράσεις αμβλύνουν το δημοκρατικό πνεύμα και προωθούν πράξεις ακτιβισμού που σε τελική ανάλυση αμφισβητούν, τη μορφή του πολιτεύματος. Είναι επιλογή των κομμάτων αν θα επιλέξουν λόγο συγκρουσιακό ή μετριοπαθή. Είθισται στις προεκλογικές περιόδους τα πράγματα να ξεφεύγουν από τα κόμματα που βρίσκονται πίσω. Εκτιμούν πως με ακραίο λόγο θα καλύψουν τα χαμένο έδαφος. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική του ομάδα έχει κυριευθεί από το άγχος γιατί ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει.
Εκείνο το οποίο βλέπω είναι την κυβέρνηση να εξαντλεί όλη τη θεσμικότητά της, παρά τις γνωστές τσιριδούλες και να προσανατολίζεται, εξίσου θεσμικά, να εξαντλήσει τη συνταγματική της θητεία. Αυτά είναι λογικό να προκαλούν νευράκια και μου θυμίζουν «τον φόβο του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι», που σημειώθηκε λόγω «ανατροπής» μέσα στην περιοχή.
