Στην προεκλογική περίοδο υπάρχουν δύο ειδών διλήμματα. Αυτά που θέλουν να επιβάλουν τα κόμματα και αυτά που προκύπτουν μέσα από την ίδια την πολιτική κατάσταση. Στην πρώτη περίπτωση επιβάλλει το δίλημμά του το κόμμα με τον αρτιότερο λόγο και με τους πιο αποτελεσματικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς. Στη δεύτερη περίπτωση δε χρειάζεται κανένας να προσπαθήσει. Το δίλημμα λειτουργεί εξ αντικειμένου.
Και ένα τέτοιο δίλημμα αφορά πάντα τους δύο ηγέτες που διεκδικούν την εξουσία. Τον εν ενεργεία πρωθυπουργό που θέλει να διατηρήσει τον τίτλο του και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί την πρωθυπουργία. Απλά και αυτονόητα πράγματα.
Μεταξύ αυτών των δύο ηγετών γίνονται οι συγκρίσεις. Δεν κονταροκτυπήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Φλωράκη, αλλά με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και ο Κώστας Καραμανλής συγκρίθηκε όχι με τον Αλαβάνο ή την Παπαρήγα, αλλά με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Τούτων δοθέντων, το δίλημμα στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις θα είναι: Μητσοτάκης ή Τσίπρας. Είναι λογικό κάποιοι να ενοχλούνται, αλλά αυτοί οι δύο διεκδικούν την εξουσία και ένας εκ των δύο -μετά πάσης βεβαιότητος- θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Άλλωστε, αυτή είναι η λογική του δικομματισμού, ο οποίος υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες με ελάχιστα διαλείμματα κυβερνήσεων συνεργασίας οι οποίες παρήγαγαν έργο αρνητικό, κατά γενική ομολογία (πλην της κυβερνήσεως 2012-2014).
Σενάρια που βάζουν στην άκρη τον νικητή των εκλογών -όποιος και αν είναι αυτός- στερούνται και δημοκρατικότητας και σοβαρότητας. Είτε από τις πρώτες είτε από τις δεύτερες εκλογές δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη λύση, εκ των πραγμάτων. Αν δε γίνει πρωθυπουργός ο νικητής των εκλογών σε κυβέρνηση συνεργασίας, θα προχωρήσει στις δεύτερες εκλογές με την ενισχυμένη αναλογική οπότε ή θα έχει κατακτήσει την αυτοδυναμία ή θα του λείπουν ελάχιστες έδρες. Με 148 ή 149 βουλευτές θα είναι αντιδημοκρατικό και αυτοκτονικό το τρίτο κόμμα να θελήσει να επιβάλει άλλη λύση.
Συνεπώς, όποιος έχει διάθεση να αποφύγει τις δεύτερες εκλογές θα κινηθεί πάνω σε αυτόν τον άξονα. Πρωθυπουργός θα είναι ο ηγέτης του πρώτου κόμματος. Άρα οι πολίτες θα κληθούν να συγκρίνουν τον Μητσοτάκη με τον Τσίπρα και όχι με κάποιο άλλο πρόσωπο του παρασκηνίου. Όποιο πρόσωπο θέλει να γίνει πρωθυπουργός βγαίνει μπροστά και το δηλώνει. Και οι πολίτες αποφασίζουν.
Έτσι λοιπόν θα έχουμε μπροστά μας τα πεπραγμένα και την προσωπικότητα του Μητσοτάκη και τα πεπραγμένα και την προσωπικότητα του Τσίπρα. Και οι δύο διετέλεσαν πρωθυπουργοί και ως εκ τούτου έχουν αφήσει έργο που θα το κρίνουν οι πολίτες. Και οι δύο δεν είναι άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι και γι΄αυτόν τον λόγο γνωρίζουμε την προσωπικότητα του καθενός.
Συγκρίνουμε, κρίνουμε, ψηφίζουμε.
