Σε όλες τις ιστορικές φάσεις υπήρχαν τα κράτη που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή για να διαφυλάξουν αρχές και αξίες ενός ολόκληρου κόσμου. Παλιότερα ήταν η πατρίδα μας ένα από αυτά τα κράτη. Σήμερα έλαχε αυτόν τον ρόλο να τον διαδραματίζουν το Ισραήλ και η Ουκρανία.
Αποτελούν ένα δίδυμο που μάχεται με τον τρόπο της η κάθε πλευρά του απέναντι σε δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν και να ισοπεδώσουν. Απέναντι σε δυνάμεις που προκρίνουν τη βία ως τρόπο επίλυσης των διαφορών. Και κυρίως επιζητούν την εξαφάνιση του Άλλου από τον χάρτη. Τι άλλο εννοούσαν οι Ρώσοι εισβολείς όταν μιλούσαν για αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας ή όταν ισχυρίζονταν πως οι Ουκρανοί στερούνται εθνικής ταυτότητας; Το ότι δεν πέτυχαν τον αντικειμενικό τους στόχο αυτό δεν οφείλεται στη μεγαθυμία τους ή στη μετριοπάθειά τους, αλλά στο ότι οι Ουκρανοί αμύνθηκαν και αμύνονται με γενναιότητα υπερασπιζόμενοι τα εδάφη τους. Το ότι ο πόλεμος συνεχίζεται επί 2,5 χρόνια αυτό οφείλεται στο ότι τις πρώτες κρίσιμες μέρες ο Ουκρανικός στρατός έκανε την έκπληξη αντέχοντας στην επίθεση σαφώς υπέρτερων δυνάμεων.
Το Ισραήλ πολεμά από το 1948 με εχθρούς που θέλουν να το σβήσουν από το χάρτη. Δεν τα κατάφεραν, ηττήθηκαν σε τρεις πολέμους—στον τελευταίο ήταν θέμα μιας ημέρας η πτώση του Καΐρου με το προγεφύρωμα Σαρόν—και σήμερα οι πιο ακραίες και φανατισμένες οργανώσεις τους συνεχίζουν έναν αυτοκτονικό αγώνα. Το Ισραήλ ως γνωστόν είναι η μόνη δημοκρατία σε μια περιοχή γεμάτη από αστυνομικά, αυταρχικά, θεοκρατικά καθεστώτα. Είναι το μόνο κράτος που οι αξιακοί του κώδικες είναι ταυτόσημοι με αυτούς του Δυτικού κόσμου. Διότι το Ισραήλ μπορεί γεωπολιτικά να ανήκει στη Μέση Ανατολή, πολιτισμικά και πολιτικά ανήκει όμως στον δικό μας κόσμο. Έτσι ο αγώνας του είναι αγώνας όσων υπερασπίζονται τον δυτικό τρόπο ζωής. Και δεν είναι τυχαίο πως οι υποστηρικτές των εχθρών του είναι και εχθροί των ευρωπαϊκών αξιών. Η Αριστερά και οι μουσουλμάνοι μετανάστες, πάνε χέρι-χέρι σε αυτόν τον αγώνα.
Η πραγματικότητα είναι σαφώς πιο δύσκολη για την Ουκρανία γιατί αγωνίζεται απέναντι ενός εχθρού πολύ πιο ισχυρού σε όλα τα επίπεδα. Αυτό βέβαια καθιστά τον αγώνα του λαού της ηρωικό και τη βοήθεια που στέλνουν οι δυτικές χώρες επιβεβλημένη. Το τι θα προκύψει στο τέλος είναι άδηλο. Πάντως θα είναι ένα κακό μήνυμα αν η Ουκρανία στο τέλος απωλέσει δικά της εδάφη. Θα είναι μια πρόκληση προς κάθε επεκτατική—αναθεωρητική δύναμη να προσπαθήσει να επιβάλει τη βούλησή της με τα όπλα, αφού στο τέλος της ημέρας κάτι θα έχει κερδίσει.
Με το Ισραήλ η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Διαθέτει συντριπτική στρατιωτική ισχύ και το κυριότερο δε διστάζει να τη χρησιμοποιήσει και καλά κάνει, διότι δε θα πρέπει να λησμονούμε πώς ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γάζα. Ποιοι ευθύνονται, τι εγκλήματα διέπραξαν, πού αποσκοπούσαν. Και τώρα πληρώνουν και υπάρχει και συνέχεια.
Ευτυχώς οι ηγεσίες των περισσότερων κρατών της Δύσης έχουν επίγνωση των διακυβεύσεων σε αυτές τις δύο περιοχές του πλανήτη μας και αυτό το δείχνουν με τη στάση τους. Η πατρίδα μας και στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή βρέθηκε χωρίς αμφιταλαντεύσεις στη σωστή πλευρά της Ιστορίας σε πείσμα της άκρας Δεξιάς και της Αριστεράς.
