Καταλαβαίνω να ζητά ένας πολιτικός αρχηγός πρόωρες εκλογές αν πιστεύει ότι θα τις κερδίσει. Δεν έχω ακούσει όμως αρχηγό να ζητά εκλογές, ενώ ο ίδιος παραδέχεται πως θα τις χάσει. Διότι όταν βάζει ως ανώτατο όριο της δύναμης του κόμματός του το 17% ουσιαστικά παραδέχεται πως δεν πρόκειται να βγει νικητής από την εκλογική αναμέτρηση που επιθυμεί. Το γιατί ζητά εκλογές, αυτό ανήκει σε μια άγνωστη υπερκόσμια σφαίρα, όμως αυτό το αίτημά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δικαιολογεί απολύτως την άποψη του 44% του δείγματος της ALCO πως δεν υπάρχει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Και από μια άποψη η ανυπαρξία των άλλων είναι η πολιτική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας.
Χθες ο Κυριάκος Πιερρακάκης εξήγγειλε μια δέσμη μέτρων για τη σχολική βία. Επαναφέρει την 5ήμερη αποβολή, ενώ οι γονείς καλούνται να πληρώσουν τις ζημίες που προκαλούν στις σχολικές εγκαταστάσεις τα παιδιά τους. Σύμπασα η Αριστερά ξεσηκώθηκε. Μίλησαν για αυστηροποίηση του σχολείου, την πλατφόρμα καταγγελιών σχολικής βίας την παρομοίασαν με πρακτικές Στάζι και από δίπλα οι γνωστοί «διανοούμενοι» του χώρου. Τελικά δε μας λένε τι θέλουν. Γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν με την έλευση της αταξικής κοινωνίας, αλλά μέχρι τότε τι κάνουμε; Και αν η αταξική κοινωνία καθυστερήσει να έρθει, εμείς θα καθόμαστε άπραγοι;
Το επόμενο βήμα είναι να ξεσηκωθούν οι «προοδευτικοί» σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και να καταγγείλουν τον Πιερρακάκη, την κυβέρνηση, τον καπιταλισμό και γιατί όχι και το ΝΑΤΟ. Προφανώς, σε όλους αυτούς τους διαμαρτυρόμενους τους αρέσει η σημερινή κατάσταση. Τώρα θα μου πείτε ποιος θα εφαρμόσει αυτά τα συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα. Ο διευθυντής του σχολείου; Το βλέπω χλωμό. Η «προοδευτική» ΟΛΜΕ και οι καθηγητές;
Ακόμα πιο χλωμό. Ή μήπως οι περίφημοι σχολικοί σύμβουλοι.
Εγώ εκείνο που ξέρω είναι πως πληρώνουμε ακόμα την παπάντζα της λεγόμενης αντιαυταρχικής εκπαίδευσης που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Μια παπάντζα που ταλαιπώρησε για δύο δεκαετίες όλη τη Δ. Ευρώπη, αλλά οι προηγμένες χώρες γρήγορα συνήλθαν. Στην Ελλάδα, η δεκαετία του 1980 και η συνέχειά της σήμαναν την πλήρη εξαχρείωση μέσα κι έξω από τις σχολικές αίθουσες, κυρίως της δημόσιας Παιδείας. Σήμερα ο Πιερρακάκης προσπαθεί να βάλει μια τάξη σε έναν χώρο που έχει καταστεί ανεξέλεγκτος.
Χωρίς να θέλω να γίνομαι μίζερος, πολύ φοβούμαι πως αυτό το πακέτο μέτρων θα έχει τύχη ανάλογη με αυτήν της πανεπιστημιακής αστυνομίας και όλων των νόμων που υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται, διότι δεν το επιτρέπει η Αριστερά. Και αυτό ακριβώς είναι το τρωτό σημείο των κυβερνήσεων μετά το 2019. Φοβούνται. Τι φοβούνται; Τους ηττημένους όχι μόνον της Ιστορίας, αλλά και των εκλογικών αναμετρήσεων.
Όσοι ψήφισαν Νέα Δημοκρατία έχουν τη στοιχειώδη απαίτηση όχι απλώς να ψηφίζει τα όσα υποσχέθηκε, αλλά να τα εφαρμόζει κιόλας. Διαφορετικά ας μην απορούν γιατί φουντώνουν τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της.
