Όσοι γεννηθήκαμε στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 είμαστε η γενιά της πασταφλόρας και της σαντιγί. Δεν γνωρίσαμε πόλεμο, ξεριζωμό, εθνικές καταστροφές. Σχεδόν κάθε χρόνο τα οικογενειακά εισοδήματα πήγαιναν όλο και καλύτερα, ενώ η εκπαίδευση γινόταν το εφαλτήριο για την κοινωνική ανέλιξη. Στον πολιτισμικό τομέα περάσαμε σχετικά ανώδυνα στην εποχή της μίνι φούστας, της καμπάνας και του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας. Οι αντιστάσεις από τους γονείς μας, πάντα σε γενικές γραμμές, τόσο-όσο…. Πολύ γρήγορα το πήραν απόφαση πως ο δικός τους κόσμος έφευγε.
Τελικά, στο διάβα του χρόνου κάποια νεωτερικά στοιχεία από τη δεκαετία του '50 και κυρίως του '60 δεν τα έφθειρε ο χρόνος και συνέχισαν να υπάρχουν και στις επόμενες δεκαετίες. Άλλα, τα πιο επιφανειακά, εξατμίστηκαν. Από τον γαλλικό Μάη τελικά τι κληρονομήσαμε; Τι πέρασε από μια γενιά σε μια άλλη; Αν το δούμε μεσοπρόθεσμα, πολύ δε περισσότερο μακροπρόθεσμα, ελάχιστα πράγματα. Απεναντίας, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, προκλήθηκε και ξεπετάχθηκε η κοινωνική και πολιτική αντίδραση με στροφή σε συντηρητικές λύσεις.
Μήπως σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο καινούργιο που έρχεται και οι δικές μας αντιδράσεις είναι πάνω-κάτω σαν των γονιών μας; και από την άλλη την πλευρά μήπως οι υπερβολές του καινούργιου, που όλοι τις βλέπουμε, θα εξαφανιστούν συν τω χρόνω και θα μείνουν τα ουσιαστικά νεωτερικά στοιχεία; Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι όλο αυτή η πιθανολογούμενη πορεία συμπυκνώνεται στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Δηλαδή θα μείνουν τα πολλά καλά πρωτοποριακά στοιχεία της τελετής και οι υπερβολές της θα απορριφθούν. Θα ξεχαστούν.
Εδώ υπάρχει μια επισήμανση. Στο βαθμό που η πολιτική ορθότητα οδηγήσει στην επανασυγγραφή της Ιστορίας σύμφωνα με τα προτάγματά της, τότε θα δούμε γενιές νέων ανθρώπων να διαπαιδαγωγούνται και να μαθαίνουν τι έγινε σύμφωνα με συγκεκριμένες ντιρεκτίβες. Σε αυτήν την απευκταία περίπτωση θα έχουμε την επιβολή προτύπων από τα πρώτα βήματα της εκπαίδευσης του ανθρώπου.
Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν πρότυπα; Φυσικά και υπάρχουν, αλλά κάθε κοινότητα δύναται να έχει τα δικά της διότι στην κοινωνία μας και στην εκπαίδευση κυκλοφορούν ελεύθερα όλες οι ιδέες. Συνυπάρχουν πολλοί πολιτισμοί, που ο ένας είτε απλώς ανέχεται τον άλλον είτε συνυπάρχουν επικοινωνώντας μεταξύ τους. Έτσι, δεν υπάρχει στις ανοικτές κοινωνίες ο ιδεότυπος του «νέου ανθρώπου». Αυτή η κατασκευή αφορά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, καθώς ελέγχοντας πρωτίστως τους μηχανισμούς της εκπαίδευσης των παιδιών και των εφήβων, επιβάλλουν τις νόρμες τους.
Η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν αγκάλιασε την πολιτική ορθότητα μόνον γιατί οδηγεί σε μια συγκρουσιακή κοινωνία. Την αγκάλιασε διότι φέρει το στοιχείο της επιβολής, που είναι δομικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς. Για αυτό και οι αντιστάσεις είναι πολλές, ισχυρές και σε διάφορα πεδία.
Ξαναγυρνώντας τη σκέψη μου στην αφετηρία της πιστεύω, αισιόδοξα, πως ο κόσμος της γενιάς μου δεν χάνεται, απλώς αλλάζει και τελικά όπως συμβαίνει πάντα, οι κοινωνίες μεσοπρόθεσμα θα βρουν τις ισορροπίες τους παντρεύοντας το νέο με το παλιό. Η υπερβολή ποτέ δεν αντέχει στον χρόνο.
