Διαβάζω ότι η κυβέρνηση συζητά με το Ισραήλ για την κατασκευή ενός αμυντικού θόλου κατά τα πρότυπα του γνωστού ισραηλινού Iron Dome. Μάλιστα, το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο δικός μας θόλος με τον ισραηλινό θα μοιράζονται κοινά δεδομένα. Όλο αυτό μου ακούγεται καλό. Το πράγμα γίνεται ακόμα καλύτερο, καθώς σε όλα τα αξιόπιστα sites υπάρχει η είδηση για ένα δεκαετές πρόγραμμα εξοπλισμών το οποίο περιλαμβάνει 40 μαχητικά αεροπλάνα F-35, τέσσερις φρεγάτες Belharra, καθώς και την αγορά πρόσθετων Rafale.
To πολιτικό ερώτημα είναι το εξής, με συγκεκριμένους αποδέκτες. Αφού αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται για εθνικές υποχωρήσεις προς την Τουρκία –όπως αυτοί διατείνονται– προς τι αυτοί οι εξοπλισμοί; Η λογική λέει ότι αν ένας ηγέτης έχει αποφασίσει να συμβιβαστεί παραχωρώντας θέσεις, τότε οι εξοπλισμοί είναι περιττές δαπάνες. Εξοπλίζεσαι, πρωτίστως για να διατηρήσεις την ειρήνη, αλλά πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο μιας οποιασδήποτε εμπλοκής όταν ο γείτονας σου είναι εκ γενετής –και εδώ κυριολεκτώ– κακότροπος. Όταν επιδιώκει κυρίως με την απειλή χρήσης βίας να σε εξωθήσει να παραιτηθείς όχι μόνο από τα κυριαρχικά σου δικαιώματα, αλλά και από την κυριαρχία σου επί δικών σου εδαφών.
Και είναι γνωστόν ότι η Τουρκία έχει ως στρατηγικό στόχο τη φινλανδοποίηση της πατρίδας μας.
Συνεπώς, αυτό το ράλι των εξοπλισμών, σε βάθος δεκαετίας, καταρρίπτει όλους τους ισχυρισμούς, όλους τους φόβους, καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους, ότι ο Μητσοτάκης ετοιμάζεται για παραχωρήσεις. Είναι μια χειροπιαστή απόδειξη πως και αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποστεί από την εθνική γραμμή της μιας και μοναδικής διαφοράς με την Τουρκία.
Θεμιτές οι ανησυχίες που προκαλούνται από τις επιθετικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, αλλά για πολλοστή φορά θα γράψω, ελάχιστη σημασία έχει τι λένε οι Τούρκοι. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς. Τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι θα ήθελαν ο Έλληνας πρωθυπουργός να τσακώνεται δημοσίως με τον Τούρκο ή τον Αλβανό ομόλογό του. Αυτές είναι οι προσλήψεις που έχουν για την εξωτερική πολιτική, εκτός αν το μίσος τους για τον Μητσοτάκη τους εξωθεί να γράφουν ανοησίες.
Είναι αλήθεια, ότι η πορεία μας προς την ευρωζώνη, όσο βέβαια και τα μνημόνια, μας άφησαν πολύ πίσω στον τομέα των εξοπλισμών και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από το 2019, τρέχει και δε φτάνει. Και έχει να διανύσει ακόμα δρόμο μακρύ. Παραλείψεις, λόγω αντικειμενικών συνθηκών σχεδόν τριάντα χρόνων, δεν καλύπτονται σε δύο τετραετίες. Και εκείνο που πρέπει όλοι να επισημάνουμε και να τη διατηρήσουμε σαν κόρη οφθαλμού, είναι τη στρατηγική συνεργασία μας με το Ισραήλ, τον μοναδικό σοβαρό, αξιόπιστο και πανίσχυρο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή.
Η πατρίδα μας ποτέ δεν υπήρξε μια επιθετική χώρα. Προχωρά σε ένα γενναίο πρόγραμμα εξοπλισμών για να μην απειλείται από κανέναν. Και σε αυτήν την προσπάθεια δεν χωρούν κομματικές αντιπαλότητες και προσωπικές στρατηγικές. Αν η πραγματικότητα –όπως τη διαμορφώνει η ελληνική κυβέρνηση– διαψεύδει κάποιους, ας αποδεχτούν την πραγματικότητα και ας τη χαιρετήσουν, χωρίς μικροψυχίες.
