Το τι είναι ο Κυριάκος Βελόπουλος δεν αποτελεί κανένα φιλοσοφικό ερώτημα. Απαιτεί μια απλή ανάλυση των θέσεων που κατά καιρούς προβάλλει και το θέμα κλείνει εδώ. Βέβαια, υπάρχουν πολλές απαντήσεις, καθώς τα πάντα εξαρτώνται από τη σκοπιά που τα βλέπουμε. Έτσι κάποιοι μέσα στη Νέα Δημοκρατία με σιγουριά λένε πως ο ηγέτης της Ελληνικής Λύσης είναι μια κλασική περίπτωση ενός ακροδεξιού πολιτικού και επικαλούνται τις γνωστές πολιτικές θέσεις του. Αυτή η προσέγγιση είναι μάλλον η ορθόδοξη εντός του κόμματος. Διότι υπάρχει και η αιρετική που υποστηρίζει πως δε θα πρέπει να αποκαλούμε ακροδεξιό τον Κυριάκο Βελόπουλο, διότι τον ψηφίζει δικός μας κόσμος. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι μας που έχουν δυσαρεστηθεί από συγκεκριμένες επιλογές της ηγεσίας μας.
Έτσι το ερώτημα μετατοπίζεται όχι στο τι είναι ο Βελόπουλος, αλλά στο τι κόμμα είναι η Νέα
Δημοκρατία. Γιατί, αν ένα κομμάτι των ψηφοφόρων της μετακινείται προς κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της, τότε ποιο είναι το δικό της σημερινό προφίλ με το οποίο διαφωνούν όσοι στρέφονται προς την Ελληνική Λύση; Είναι ένα Κεντροδεξιό κόμμα; Ή μήπως είναι η συνέχεια του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, όπως ισχυρίζονται στελέχη που δεν τα αξιοποίησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Υπάρχει και ένα άλλο ενδεχόμενο: να είναι το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αν θέλετε την άποψή μου -και υποθέτω πως τη θέλετε- η Νέα Δημοκρατία είναι όλα αυτά μαζί και μερικά ακόμα. Φαίνεται, όμως, πως αυτή η εικόνα της δεν είναι ελκυστική για κάποιους που θα την ήθελαν πιο καραμανλική, αναφερόμενοι υποθέτω στον εθνάρχη. Γιατί οι άλλοι οι καραμανλικοί μετακομίζουν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι βέβαια δεν είχαν πάει εκεί από το 2015.
Όμως η σημερινή Νέα Δημοκρατία, με αυτά τα χαρακτηριστικά που σχηματικά περιέγραψα, είναι μια ομάδα που μέχρι στιγμής μόνον κερδίζει. Και είναι κανόνας πως μια ομάδα που κερδίζει συνεχώς, είναι μια καλή ομάδα. Μια ομάδα που αρέσει. Όλα τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ. Έχει δε και έναν κόουτς ο οποίος έχει δώσει το δικό του στίγμα σε αυτήν την ομάδα, έχοντας ένα βασικό προτέρημα. Αντιλαμβάνεται τάχιστα το λάθος του και το διορθώνει.
Άρα σημασία δεν έχει τόσο να συμφωνήσουμε στο τι είναι η Ελληνική Λύση, όσο στο να συμφωνήσουμε τι κόμμα είναι η Νέα Δημοκρατία και το κυριότερο, να συμφωνήσουμε πως είναι το μοναδικό κόμμα που προσφέρει στους πολίτες μια συγκεκριμένη πρόταση διακυβέρνησης, απαλλαγμένη από υπερβολές και αντισυστημικές, μπαγιάτικες υποσχέσεις και για αυτό κερδίζει. Αν συμφωνήσουμε σε αυτά, μπορούμε να κουβεντιάσουμε μετά και για τον Βελόπουλο και για τον Νατσιό, τον Κασσελάκη και για τους Νέους Αριστερούς.
Τις περισσότερες φορές οι μονολεκτικοί χαρακτηρισμοί, δε μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη φύση των υποκειμένων, για αυτό οι περιγραφικές αναφορές είναι πιο ευκρινείς. Πάντα με τον αναλυτικό λόγο αποφεύγουμε τις απλουστεύσεις και τους μανιχαϊσμούς. Το ζητούμενο δεν είναι να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως ακροδεξιό ή οτιδήποτε άλλο, αλλά να καταλάβουμε αυτό που λέει, σε ποιους απευθύνεται και γιατί τον ακολουθούν, όσοι τον ακολουθούν.
