Μου φάνηκε πολύ σωστή η θέση του πρωθυπουργού πως οι φοιτητές που παρανομούν θα πρέπει να διαγράφονται. Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος θα τους διαγράφει. Υποθέτω ότι με βάση το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ το έργο αυτό θα το αναλάβουν οι πρυτανικές αρχές. Δε νομίζω πως η κυβέρνηση θα μπορούσε να καθιερώσει ένα ποινολόγιο και αυτή να αναλάμβανε την εφαρμογή του.
Έτσι όμως δεν λύνουμε το πρόβλημα, αλλά το ανακυκλώνουμε. Είναι γνωστό κάτω υπό ποιες συνθήκες εκτελούν τα καθήκοντα τους οι πρυτάνεις, τι πιέσεις δέχονται και τι κινδύνους διατρέχει ακόμα και η σωματική τους ακεραιότητα. Είναι εκτεθειμένοι στη δράση των τραμπούκων 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα και στον χώρο της κατοικίας τους. Η «επίσκεψη» που δέχτηκε στο σπίτι του ο κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ από τα «παιδιά», είναι χαρακτηριστική των κινδύνων του «επαγγέλματος».
Γνωρίζω πως υπάρχει η λύση των πειθαρχικών συμβουλίων, όπως ισχύει σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του πολιτισμένου κόσμου, αλλά τα ελληνικά ΑΕΙ αποτελούν έναν ξεχωριστό κόσμο. Εδώ επικρατούν άλλα ήθη, όπως μαρτυρούν σωρεία γεγονότων. Και κυρίως επικρατεί η ατιμωρησία στο ποινικό επίπεδο των παραβατών της νομοθεσίας. Το γιατί συμβαίνει αυτό, αποτελεί ένα καλό ερώτημα.
Η απάντηση είναι πως ουδείς θέλει να αναλάβει το βάρος της τιμωρίας των παρεκτραπέντων φοιτητών. Ούτε η ΕΛΑΣ, ούτε οι δικαστές, ούτε καν τα θύματα - πανεπιστημιακοί της δράσης αυτών των ομάδων. Και ως γνωστόν όταν ουδείς θέλει την τιμωρία κάποιων, αυτοί δεν τιμωρούνται. Κι έτσι διαιωνίζεται ένα καθεστώς ανομίας που όλοι το ξορκίζουν, αλλά συγχρόνως και όλοι το ανέχονται.
Κακά τα ψέματα. Οι μεγάλες τομές, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις απαιτούν ρήξεις και συγκρούσεις με αυτούς που θίγονται, που στην προκειμένη περίπτωση είναι δυναμικές μειοψηφίες. Έχει αποδειχθεί πως οι πρυτανικές αρχές και να θέλουν δε μπορούν. Να δεχθώ πως η πλειοψηφία των φοιτητών επιθυμεί να μπει ένα τέλος σε αυτό το καθεστώς της ανομίας που στο κάτω - κάτω στρέφεται εναντίον της, όμως απέναντι στις οργανωμένες ομάδες που παρανομούν, η ανοργάνωτη πλειοψηφία είναι εντελώς αδύναμη. Αυτός είναι κανόνας χωρίς εξαίρεση.
Επί πλέον ένα σημαντικό μέρος της πανεπιστημιακής καθηγητικής κοινότητας δεν ενοχλείται από τη δράση αυτών των ομάδων διότι υπάρχει μεταξύ τους μια ιδεολογική συγγένεια, έστω χαλαρή. Είναι «παιδιά» του δικού τους χώρου, τα οποία χρειάζονται νουθεσία και όχι τιμωρία. Βέβαια, και αυτοί οι πανεπιστημιακοί γνωρίζουν πως τα «παιδιά» δεν επιδέχονται νουθεσία, αλλά τα πειθαρχικά μέτρα βρίσκονται έξω από τις ιδεολογικές αρχές τους. Μεταξύ ανομίας και λήψης πειθαρχικών μέτρων προτιμούν την ανομία.
Συνεπώς, ο πρωθυπουργός σε αυτήν την ολόσωστη θέση του θα πρέπει να δώσει το περίγραμμα της υλοποίησής της για να μην παραμείνει ένα ευχολόγιο. Δύσκολο, αλλά η κατάσταση στα ΑΕΙ έχει φτάσει στο απροχώρητο και απαιτούνται συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέτρα σε πολιτικό επίπεδο. Εξάλλου, πρωτίστως λογοδοτεί στους ψηφοφόρους του.
