Χθες ο κ. Γιώργος Τσίπρας ήταν αποκαλυπτικός. Αφού κατήγγειλε το νομοσχέδιο Πιερρακάκη δήλωσε πως τις φθορές που προκαλεί ένας μαθητής σε ένα σχολείο θα πρέπει να τις πληρώνει η κοινωνία και όχι η οικογένεια του δράστη. Εις μάτην οι δύο δημοσιογράφοι, επικαλούμενοι την κοινή λογική, προσπαθούσαν να του εξηγήσουν πως αυτό είναι άδικο και πως τελικά στις σύγχρονες κοινωνίες υπάρχει η ατομική ευθύνη. Με το που άκουσε τη λέξη «ατομική ευθύνη» ο κ. Γ. Τσίπρας δήλωσε την πλήρη αντίθεσή του και συνέχισε να υποστηρίζει πως η κοινωνία θα πρέπει να πληρώνει τις φθορές που προκαλεί ο ένας.
Είναι πράγματι αξιοπερίεργο πώς η Αριστερά, προκειμένου να μην υπερβεί τα ταμπού της, καταφεύγει σε παραλογισμούς, που την αποκόπτουν από τους εχέφρονες και μετριοπαθείς πολίτες. Τι πιο λογικό ο κηδεμόνας να πληρώνει τις ζημιές του κανακάρη του. Αυτός είναι ο ρόλος του κηδεμόνα. Το λέει και η λέξη. Να φροντίζει και να προσέχει το παιδί του και ως εκ τούτου αυτός είναι υπόλογος για τις πράξεις του. Είναι τόσο απλά αυτά τα πράγματα που αναρωτιέσαι τελικά πόση ζημία προκαλούν σε έναν άνθρωπο οι ιδεοληψίες του.
Οι αριστεροί -ιδίως αν ανήκουν ή νομίζουν πως ανήκουν στην ιντελιγκέντσια- σεληνιάζονται όταν ακούνε για ατομική ευθύνη. Για αυτούς τα πάντα έχουν κοινωνικές αναφορές τις οποίες θα πρέπει να αναδείξουμε και αν δεν υπάρχουν, να τις επινοήσουμε. Διότι όταν καταλήξουμε στα κοινωνικά αίτια μιας συμπεριφοράς, τότε απαλλάσσουμε τον δράστη από την ευθύνη που φέρει ή του δίνουμε σοβαρά ελαφρυντικά. Και όταν η Αριστερά αναφέρεται σε κοινωνικές αιτίες, μην το ψάχνετε πολύ. Αναφέρεται στις συνθήκες των καπιταλιστικών κοινωνιών. Όπερ έδει δείξαι.
Για αυτό λοιπόν, αν ένας ανήλικος βανδαλίσει έναν σχολικό χώρο ή καταστρέψει κάποιοι όργανο διδασκαλίας, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα κοινωνικά αίτια αυτής της συμπεριφοράς και επειδή η ευθύνη είναι εξ ορισμού κοινωνική, καταλήγουμε στην πρόταση η ζημία να αποκατασταθεί με κοινωνικό ρεφενέ. Φτωχοί και πλούσιοι να πληρώσουν -αυτό το λέμε κοινωνική ισοπέδωση- γιατί ένας κηδεμόνας δεν εκτελεί με τη δέουσα φροντίδα τα καθήκοντα του. Βλέπουμε δηλαδή πώς αυτοί που δήθεν αγωνίζονται για τα δίκαια των φτωχών και των αδυνάμων τελικά στρέφονται, επί του πρακτέου, εναντίον τους. Διότι στο όνομα μιας απροσδιόριστης κοινωνικής ευθύνης τους καλούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να αναπληρώσουν την ανυπαρξία της ατομικής ευθύνης.
Όσοι δε γνωρίζουν πώς σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, εκπλήσσονται ή και εξοργίζονται με αυτά που ακούνε. Ο κ. Γιώργος Τσίπρας δεν είπε κάτι το πρωτότυπο ή κάτι το αιρετικό. Αυτό πιστεύουν όλοι τους. Εξέφρασε μια συλλογική θέση που έρχεται από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η αποστροφή για την ατομική ευθύνη είτε αφορά τον σταθμάρχη της Λάρισας είτε τον ανήλικο που βανδαλίζει και τραμπουκίζει υπακούει στην ίδια λογική. Οι πράξεις μας ορίζονται από κοινωνικές αιτίες κι εκεί θα πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες. Μέχρι να αλλάξουν οι δοσμένες κοινωνικές συνθήκες, η μόνη λύση είναι ο ρεφενές.
