Την ωμή βία και στοχοποίηση στο πρόσωπό της από θλιβερές μειοψηφίες που έχουν φασιστικοποιηθεί και λυμαίνονται το χώρο του Πανεπιστημίου περιγράφει σε συνέντευξή της στο Liberal η πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ, Βάνα Νικολαΐδου - Κυριανίδου, μετά και το νέο περιστατικό βανδαλισμού που σημειώθηκε στο γραφείο της την Τρίτη (21/01).
Η ίδια τονίζει ότι στοχοποιείται για τις ιδέες, τις απόψεις και τις πεποιθήσεις της κυρίως από ακροαριστερές ομάδες, που «διακατέχονται από αντισημιτισμό, είναι φίλοι του πολιτικού Ισλάμ που είναι η νέα μορφή ολοκληρωτικής ιδεολογίας, είναι μια νέα μορφή χιτλερισμού».
Όπως επισημαίνει, εξάλλου, το πλέον τρομακτικό στην επίθεση που δέχεται - για πολλοστή φορά - μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου είναι ότι εκείνοι που τη στοχοποιούν, επιζητούν την εξόντωσή της κι ότι μπροστά σε αυτή την κατάσταση κανείς δεν αντιδρά.
Η Βάνα Νικολαΐδου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στον πανεπιστημιακό χώρο, λέγοντας χαρακτηριστικά: Αυτή η ανοχή όσον αφορά αυτά τα γκρουπούσκουλα που εκφοβίζουν, απειλούν και βιαιοπραγούν μέσα στα πανεπιστήμια, είναι το «καρφί στο φέρετρο του δημόσιου πανεπιστημίου» και στο τέλος θα καταντήσει η Ανώτατη Παιδεία να είναι αμιγώς ταξική
Συνέντευξη στον Χρήστο Θ. Παναγόπουλο
Κυρία Νικολαΐδου ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν αντικρίσατε αυτήν την κατάσταση έξω από το γραφείο σας;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν η μεγάλη θλίψη μου για την κατάσταση στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Δηλαδή ότι ο κάθε ένας μπορεί να στοχοποιεί ανθρώπους και μάλιστα καθηγητές αυτού του Πανεπιστημίου επειδή δεν του αρέσουν οι απόψεις του συγκεκριμένου ανθρώπου, μπορεί να τον διασύρει, μπορεί, μάλιστα, να ανεβάζει σε sites τα οποία διαβάζουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη έφεση στο να βιαιοπραγούν το όνομα του και έτσι να τον καθιστούν και εύκολο στόχο.
Και όλα αυτά όχι για πράγματα που έκανε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά για απόψεις και ιδέες που πρεσβεύει και τις οποίες δημοσιοποιεί, γιατί δημοκρατία έχουμε, έχουμε ελευθερία του λόγου, άρα έχουμε ελεύθερη εκφορά των θέσεων και των απόψεών μας.
Εκείνο που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση και μάλιστα αλγεινή εντύπωση είναι αυτό το μένος. Γιατί τέτοιο μένος; Μήπως τελικά το Πανεπιστήμιο που είναι ένας χώρος ανάπτυξης ιδεών και γνώσης έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο;
Ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Υπάρχουν δυο πανεπιστήμια μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Υπάρχουν οι πραγματικοί φοιτητές, τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν και με τα οποία, προσωπικά, έχω άριστες σχέσεις, μιλάμε για το μεγάλο αριθμό των φοιτητών.
Και μιλάμε γι' αυτό που λέμε θλιβερές μειοψηφίες, παιδιά τα οποία έχουν φασιστικοποιηθεί και τα οποία λυμαίνονται τον χώρο, εκφοβίζοντας όλους τους υπολοίπους, εξαναγκάζοντάς τους σε σιωπή και επιβάλλοντας μια ανοχή, η οποία δεν κάνει τίποτα άλλο, κατά τη γνώμη μου, παρά να εκκολάπτει το «αυγό του φιδιού».
Είστε ένας άνθρωπος ο οποίος, όπως λέμε στην καθημερινότητα δεν «μασάει» τα λόγια του, στις αναρτήσεις και τις τοποθετήσεις σας. Επειδή μιλήσατε για εκφασισμό, υπάρχει αυτός τελικά; Είναι τόσο φανερός, πια;
Απολύτως φανερός είναι. Η εμπειρία μου και οι επιθέσεις που δέχομαι είναι από την άκρα αριστερά. Όπως, επίσης, είναι και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή πριν από κάποιες ημέρες, επωνύμως, κάποιος κύριος Κολαμανιώτης, ο οποίος πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ έστειλε ένα υβριστικό, εναντίον μου, μήνυμα στη γραμματεία του Τμήματος Φιλοσοφίας.
Επομένως, εγώ όσες επιθέσεις έχω δεχθεί, τις έχω δεχθεί από αυτό το χώρο. Η αρχή έγινε από τον αγώνα που έδωσα να αφαιρεθεί ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα από τον Πούτιν, μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Από εκεί στοχοποιήθηκα. Από εκεί άρχισαν να παρακολουθούν τις αναρτήσεις μου και τις δημόσιες δηλώσεις μου και την αρθρογραφία μου και από εκεί και μετά ζητούν το κεφάλι μου επί πίνακι με κάθε ευκαιρία. Είναι, ας πούμε, αστείο ότι ζητούσαν την παραίτηση μου επειδή αναδημοσίευσα στο Facebook μια ανάρτηση του δημοσιογράφου κ. Λουκά Βελιδάκη, ο οποίος διαπίστωνε με θλίψη ότι στις διαδηλώσεις τότε για τα Τέμπη τα συνθήματα που ακουγόντουσαν θύμιζαν συνθήματα της Χρυσής Αυγής. Αυτό ήταν, ας πούμε, η μία αφορμή που άρχισε η δίωξη.
Εγώ, όμως, θεωρώ ότι όλα ξεκινάνε από τον Πούτιν και βέβαια τώρα το επίμαχο είναι πως οι άνθρωποι που με καταδιώκουν είναι αντισημίτες, είναι φίλοι του πολιτικού Ισλάμ που για εμένα είναι η νέα μορφή ολοκληρωτικής ιδεολογίας, είναι μια νέα μορφή χιτλερισμού, θα έλεγα και βεβαίως το γεγονός ότι αντιμάχομαι τέτοιου είδους ιδεολογίες και θεωρώ αυτό το οποίο συμβαίνει είναι μια απειλή του δυτικού πολιτισμού από αυτήν την ολοκληρωτική ιδεολογία. Αυτή, ακριβώς, η στάση μου είναι η αιτία να θέλουν τον θάνατο μου.
Μιλάμε, δηλαδή, για ένα ζήτημα που, πλέον, αφορά σε τιμωρία των ιδεών και των απόψεων; Μιλάμε για πρόβλημα σε ό,τι αφορά το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της έκφρασης;
Απολύτως έτσι μιλάμε και προσέξτε να δείτε. Γιατί εγώ είμαι τόσο ενεργά αντιμαχόμενη σε αυτές τις τάσεις. Γιατί ξέρετε, έτσι ανέβηκε ο ναζισμός. Από ομάδες που εκφόβιζαν, που τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην μπορούν να εκφράσουν την αντίθεσή τους, τους απειλούσαν. Αυτό πια έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Φτάσαμε στο σημείο να με στοχοποιεί, ας πούμε, η παλαιστινιακή παροικία και να κάνει δηλώσεις, δημόσια εναντίον μου, κανείς να μην ενοχλείται από αυτό και αυτό που με τρομάζει πάνω από όλα είναι αυτό που μόλις είπα: κανείς δεν ενοχλείται από το γεγονός ότι απειλούνται άνθρωποι επειδή αυτή τη στιγμή δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν είναι αντισημίτες και ότι ο σύγχρονος αντισιωνισμός είναι μια μορφή εξολοθρευτικού αντισημιτισμού. Δηλαδή θέλουν την εξόντωση όλων των Εβραίων, αρχής γενομένης από το Ισραήλ. Αυτή είναι η άποψη μου, μπορώ να την τεκμηριώσω και επιστημονικά από την πλευρά της πολιτικής φιλοσοφίας. Επειδή το λέω αυτό θέλουν να με εξοντώσουν. Κανενός το αυτί δεν ιδρώνει, όμως. Και αυτό εμένα με τρομάζει πάρα πολύ.
Με βάση όλα αυτά που μας περιγράφετε θέλω να ρωτήσω πώς πιστεύετε εσείς ότι θα μπορούσαν να βελτιωθούν οι συνθήκες ασφαλείας και προστασίας μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου;
Εγώ ήμουν υπέρμαχος της πανεπιστημιακής αστυνομίας, για να σταματήσουν αυτά. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει, όπως σε όλα τα δημοκρατικά πανεπιστήμια. Θα μιλήσω για τη Γαλλία, στην οποία έχω σπουδάσει. Δεν μπορεί να μπει ο καθένας στη Σορβόννη επειδή έτσι του ήρθε. Οπότε πρέπει να υπάρχει έλεγχος στις εισόδους, έπρεπε να υπάρχουν κάμερες για να διαπιστώνονται οι αξιόποινες πράξεις, όπως ο βανδαλισμός που σημειώθηκε στο γραφείο μου. Έπρεπε να υπάρχουν και πειθαρχικά συμβούλια. Δηλαδή έπρεπε ο φοιτητής ο οποίος διαπράττει τέτοιου είδους βιαιότητες να αποτάσσεται, να διαγράφεται και να έχει το φόβο εάν δεν λάβουμε αυτά τα μέτρα η κατάσταση θα εξαχρειώνεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή η ανοχή όσον αφορά αυτά τα γκρουπούσκουλα που εκφοβίζουν, απειλούν και βιαιοπραγούν μέσα στα πανεπιστήμια, είναι το «καρφί στο φέρετρο του δημόσιου πανεπιστημίου» και στο τέλος θα καταντήσει η Ανώτατη Παιδεία να είναι αμιγώς ταξική. Δηλαδή, οι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να παράσχουν στα παιδιά τους έναντι ενός αντιτίμου, των διδάκτρων, σπουδές απαλλαγμένες από αυτού του είδους τα αίσχη δεν θα στέλνουν τα παιδιά τους στο δημόσιο πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα το δημόσιο πανεπιστήμιο να οδηγηθεί σε πλήρη απαξίωση και παρακμή.
Όταν μάχομαι για όλα αυτά, η μάχη μου αυτή είναι αλληλένδετη με τη μάχη μου υπέρ του δημοσίου πανεπιστημίου γιατί είναι ένα άτομο το οποίο ωφελήθηκε από τη δημόσια παιδεία. Σε δημόσιο σχολείο πήγα, το ελληνικό πανεπιστήμιο τελείωσα και μετά έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Γαλλία, που πάλι η παιδεία ήταν δημόσια.
Επομένως, δεν μπορώ προ να υποστηρίζω αυτό. Γιατί η δημοκρατία τι σημαίνει. Εσύ που δεν μπορείς να πληρώσεις ακριβά δίδακτρα να έχεις ίδιες ευκαιρίες, όσον αφορά τις γνώσεις που δέχεσαι με εκείνον, ο οποίος μπορεί να καταβάλει αυτό το αντίτιμο.
Εσείς, ως ακαδημαϊκός τι θα θέλατε να αλλάξει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Τι θα πρέπει να γίνει κατά την άποψη σας;
Θα το πω συνοπτικά. Να σοβαρευτούμε. Καμία ανοχή σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, προστασία του χώρου, του δημόσιου πανεπιστημίου και αυστηρή τιμωρία σε όσους δεν συμμορφώνονται προς τους όρους που αξιώνει μια σοβαρή Ανώτατη Παιδεία και σοβαρές ανώτατες σπουδές.
Και να προσθέσω και κάτι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πόρτα μου φτιάξανε αυτό το κόκκινο τρίγωνο, το οποίο είναι το σήμα που χρησιμοποιεί η Χαμάς για να δείξει ποιους στοχεύει να εξοντώσει. Μοιάζει λίγο με το αστέρι του Δαυίδ, των Ναζί στις πόρτες των Εβραίων, την εποχή του ναζισμού. Οπότε καταλαβαίνετε ότι όταν νέα παιδιά βάζουν τέτοιου είδους σύμβολα, λέγοντας δηλαδή ότι είσαι προς εξόντωση, αυτό πρέπει να αρχίσει να μας προβληματίζει πάρα πολύ, κατά τη γνώμη μου.
