Το Cern, ο ευρωπαϊκός οργανισμός πυρηνικών ερευνών στην Ελβετία, παράγει πάρα πολλά δεδομένα, όπως είναι φυσικό. Τον Μάρτιο του 1989, ο Βρετανός επιστήμονας Tim Berners-Lee έστειλε μια πρόταση στους συναδέλφους του, εκφράζοντας τη λύπη του για το γεγονός ότι οι πληροφορίες ήταν πολύ εύκολο να αρχειοθετηθούν και να χαθούν.
Διαφορετικά τμήματα χρησιμοποιούσαν διαφορετικούς υπολογιστές, οι οποίοι έτρεχαν διαφορετικό λογισμικό, και πολλά από αυτά δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Αν βρίσκατε μέρος αυτού που ψάχνατε σε έναν υπολογιστή, ίσως έπρεπε να σηκωθείτε και να πάτε σε έναν άλλο υπολογιστή για να ολοκληρώσετε την αναζήτησή σας.
Τι γίνεται όμως αν δεν ξέρατε ακριβώς τι ψάχνατε; Μπορεί να μπορέσετε να ακολουθήσετε ένα ίχνος για λίγο, αλλά να χάσετε όλα τα δεδομένα γύρω από αυτό. Η λύση του Berners-Lee ήταν να υπάρχουν σύνδεσμοι στις σελίδες, σε ένα δίκτυο υπολογιστών, οι οποίοι θα οδηγούσαν τους ερευνητές από το Α στο Β, και στη συνέχεια ενδεχομένως κατευθείαν στο Ε, και όλα αυτά με το πάτημα ενός ποντικιού.
Οι πληροφορίες θα ήταν ευκολότερο να βρεθούν, επειδή μιμούνταν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επικοινωνούν στον πραγματικό κόσμο, σε αντίθεση με το να ακολουθούν έναν ατελείωτο, άκαμπτο κατάλογο με φακέλους μέσα σε φακέλους. Οι άνθρωποι δεν μιλούν μόνο με το αφεντικό τους, για παράδειγμα, μιλούν με όλους στο γραφείο, ανταλλάσσοντας ιδέες προς κάθε κατεύθυνση, γιατί λοιπόν να μην κάνουν το ίδιο με συνδεδεμένες σελίδες σε ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο υπολογιστών - ένα «διαδίκτυο»;
Για να συμβεί αυτό, οι σελίδες θα πρέπει να «μαρκαριστούν» σε μια κοινή γλώσσα, την οποία ο Berners-Lee ανέφερε ως «υπερκείμενο». Η γλώσσα σήμανσης υπερκειμένου, εν συντομία HTML, αποτελεί ακόμη και σήμερα τη βάση των ιστοσελίδων. Και, αν ο καθένας ήταν ελεύθερος να δημιουργήσει αυτές τις σελίδες, θα είχαμε τελικά έναν «παγκόσμιο ιστό» δεδομένων.
Και εγένετο... World Wide Web
Στις 12 Νοεμβρίου 1990, ο Berners-Lee και ο συνάδελφός του Robert Cailliau δημοσίευσαν μια πρόταση με τίτλο «WorldWideWeb: Proposal for a HyperText Project», η οποία περιέγραφε ένα σχέδιο δύο φάσεων για την επίτευξη του ιστού τους. Το πρώτο στάδιο θα περιελάμβανε την «υλοποίηση απλών φυλλομετρητών». Στη συνέχεια θα «επέκτειναν την εφαρμογή», «επιτρέποντας στους χρήστες να προσθέτουν νέο υλικό».
Για τους «τελευταίας τεχνολογίας» υπολογιστές και το λογισμικό που χρειάζονταν για το έργο, το ζεύγος προϋπολόγιζε περίπου 80.000 ελβετικά φράγκα (32.500 λίρες το 1990). Αλλά η έρευνα για «φανταχτερές πολυμεσικές εγκαταστάσεις όπως ήχος και βίντεο» θα έπρεπε να περιμένει προς το παρόν.
Στα 34 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, ο Παγκόσμιος Ιστός άλλαξε τη ζωή μας με τρόπους που δύσκολα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ποιος ξέρει πού θα μας οδηγήσει ο Παγκόσμιος Ιστός στη συνέχεια;
